Текст и перевод песни Eldo - Folklor w opuszczonym mieście

Folklor w opuszczonym mieście

Idę przez miasto pełne snu
Spokojnie śpi pod ciepłą pościelą
I ktoś się śmiał, a ktoś usnął znów
Jakby na zawsze żegnał się już z nadzieją
Myślę o tym, chociaż obcy to problem
Bo moja filozofia mówi by wygrać
I tak na serio to nie pióro, a rewolwer
I powinienem częściej z niego korzystać
Oczy pełne łez...
To wiatr, nie emocje, myśli ciągną nad Wisłę
Uciec gdzieś, co sił w nogach pryskać
Chociaż dusza na tym nigdy nie zyska
Dziwna mgła nagle spadła na bruki
Chmury jakby wzięły miasto w objęcia
Z bramy słyszę klarnet i harmonię
Magia co realność pozostawiła w częściach
Patrzyłem na to już wielokrotnie
Losy ludzkie wygrawerowane w bruku
Ścieżki tych, co wiodą życia samotnie
Płyną tratwą, meduzy w oceanie smutku
W dniach widzą tylko upływ udręki
Myślą, kiedy do cholery przyjdzie ten koniec
Zbyt słabi, by swój los wziąć do ręki
Nieobecni, więc kiedy laur wieńczy skronie
Oczy pełne strachu...
Decyzje ważą wiele, rozumiem wszystko
Bo byłem w ich miejscu, też stałem na dachu
I ból wydawał się ważniejszy niż przyszłość
Miasto spało snem sprawiedliwych
Wsiadłem na chmurę, poczułem spokój
I chciałem już wyć, bo byłem szczęśliwy
Myślałem jak duszę ocalić od mroku
Powoli spada kurtyna nocy
Nieuchronnie poranek się zjawia
Z całą swoją mocą, brutalną pozą
Nachalną siłą będzie chciał mnie naprawiać
Chyba wolałbym pójść spać już
I wstać, kiedy niebo pomaluje w pomarańcz
Ten wielki konstruktor, co dał iskrę mózgom
I wolność, która chyba gdzieś się zapodziała
Nadzieja ma dziś potomstwo z głupców
Miłość można kupić na kredyt jak wszystko
I będzie tego więcej
Bo studnią bez dna są dziś nasze potrzeby
Miasto pobitych dusz odżywa
Powoli rusza w swój chocholi taniec
I uczy jak pośród nędzy wygrywać
By przed następnym świtem zerwać kaganiec

Folklore in the Abandoned City

I walk through a city full of sleep,
Resting peacefully beneath a warm coverlet.
Someone laughed, someone fell asleep again,
As if saying goodbye to hope forever.
I think about it, though it's a stranger's problem,
Because my philosophy says to win.
And seriously, it's not a pen, but a revolver,
And I should use it more often.
Eyes full of tears...
It's the wind, not emotions, thoughts drift towards the Vistula.
To escape somewhere, with all my might,
Though my soul will never gain from it.
A strange fog suddenly fell on the pavements,
Clouds as if embracing the city.
From the gate I hear a clarinet and a harmonica,
Magic that left reality in pieces.
I've seen this many times before,
Human fates engraved in the pavement.
Paths of those who lead solitary lives,
Floating on a raft, jellyfish in the ocean of sadness.
In their days they see only the passage of torment,
They wonder when the hell this will end.
Too weak to take their fate into their own hands,
Absent, so when the laurel wreath crowns their temples,
Eyes full of fear...
Decisions weigh heavily, I understand everything,
Because I was in their place, I also stood on the roof.
And pain seemed more important than the future.
The city slept the sleep of the just,
I got on a cloud, felt peace,
And I wanted to howl because I was happy.
I thought how to save my soul from darkness.
Slowly the curtain of night falls,
Inevitably morning appears,
With all its power, brutal posture,
With intrusive force it will want to fix me.
I guess I'd rather go to sleep now,
And wake up when the sky is painted orange,
This great constructor who gave a spark to brains,
And freedom, which seems to have gotten lost somewhere.
Hope today has offspring with fools,
Love can be bought on credit like everything else,
And there will be more of it,
Because our needs are a bottomless well today.
The city of beaten souls comes alive,
Slowly starts its straw-man dance,
And teaches how to win among misery,
To break free from the muzzle before the next dawn.