Текст и перевод песни Eldo - Folklor w opuszczonym mieście

Folklor w opuszczonym mieście

Idę przez miasto pełne snu
Spokojnie śpi pod ciepłą pościelą
I ktoś się śmiał, a ktoś usnął znów
Jakby na zawsze żegnał się już z nadzieją
Myślę o tym, chociaż obcy to problem
Bo moja filozofia mówi by wygrać
I tak na serio to nie pióro, a rewolwer
I powinienem częściej z niego korzystać
Oczy pełne łez...
To wiatr, nie emocje, myśli ciągną nad Wisłę
Uciec gdzieś, co sił w nogach pryskać
Chociaż dusza na tym nigdy nie zyska
Dziwna mgła nagle spadła na bruki
Chmury jakby wzięły miasto w objęcia
Z bramy słyszę klarnet i harmonię
Magia co realność pozostawiła w częściach
Patrzyłem na to już wielokrotnie
Losy ludzkie wygrawerowane w bruku
Ścieżki tych, co wiodą życia samotnie
Płyną tratwą, meduzy w oceanie smutku
W dniach widzą tylko upływ udręki
Myślą, kiedy do cholery przyjdzie ten koniec
Zbyt słabi, by swój los wziąć do ręki
Nieobecni, więc kiedy laur wieńczy skronie
Oczy pełne strachu...
Decyzje ważą wiele, rozumiem wszystko
Bo byłem w ich miejscu, też stałem na dachu
I ból wydawał się ważniejszy niż przyszłość
Miasto spało snem sprawiedliwych
Wsiadłem na chmurę, poczułem spokój
I chciałem już wyć, bo byłem szczęśliwy
Myślałem jak duszę ocalić od mroku
Powoli spada kurtyna nocy
Nieuchronnie poranek się zjawia
Z całą swoją mocą, brutalną pozą
Nachalną siłą będzie chciał mnie naprawiać
Chyba wolałbym pójść spać już
I wstać, kiedy niebo pomaluje w pomarańcz
Ten wielki konstruktor, co dał iskrę mózgom
I wolność, która chyba gdzieś się zapodziała
Nadzieja ma dziś potomstwo z głupców
Miłość można kupić na kredyt jak wszystko
I będzie tego więcej
Bo studnią bez dna są dziś nasze potrzeby
Miasto pobitych dusz odżywa
Powoli rusza w swój chocholi taniec
I uczy jak pośród nędzy wygrywać
By przed następnym świtem zerwać kaganiec

Фольклор в заброшенном городе

Иду по городу, полному сна,
Спокойно спит он под теплым одеялом.
И кто-то смеялся, а кто-то уснул опять,
Словно навсегда прощаясь с надеждой своей.
Думаю об этом, хоть чужая это проблема,
Ведь моя философия велит побеждать.
И если честно, то не перо, а револьвер,
И мне следовало бы чаще им пользоваться.
Глаза, полные слез...
Это ветер, не чувства, мысли несутся к Висле.
Убежать куда-нибудь, что есть сил бежать,
Хоть душа моя от этого никогда не выиграет.
Странный туман вдруг опустился на мостовые,
Облака словно обняли город в свои объятья.
Из ворот слышу кларнет и гармонь,
Магия, что реальность разбила на части.
Видел я это уже много раз,
Судьбы людские, выгравированные в камне.
Пути тех, кто ведет жизнь в одиночестве,
Плывут на плоту, медузы в океане печали.
В своих днях видят лишь течение мук,
Думают, когда же, черт возьми, придет конец.
Слишком слабы, чтоб взять судьбу в свои руки,
Неприсутствующие, и когда лавр венчает виски,
Глаза, полные страха...
Решения многое значат, я все понимаю,
Ведь я был на их месте, тоже стоял на крыше.
И боль казалась важнее, чем будущее.
Город спал сном праведников,
Я сел на облако, почувствовал покой,
И хотел уже выть, ведь я был счастлив.
Думал, как душу спасти от тьмы.
Медленно падает занавес ночи,
Неизбежно утро является,
Со всей своей силой, грубой позой,
Навязчивой силой будет пытаться меня исправить.
Я бы, пожалуй, предпочел уже лечь спать
И проснуться, когда небо окрасится в оранжевый.
Тот великий конструктор, что дал искру умам
И свободу, которая, кажется, куда-то пропала.
Надежда сегодня порождает глупцов,
Любовь можно купить в кредит, как и все остальное.
И этого будет больше,
Ведь бездонной пропастью стали наши потребности.
Город избитых душ оживает,
Медленно пускается в свой кукольный танец,
И учит, как среди нищеты побеждать,
Чтобы перед следующим рассветом сорвать намордник.