Текст и перевод песни Eldo - Przylądek Milczenia

Przylądek Milczenia

Coś uschło reanimować nie ma jak to truchło
Pusto, nawet w świeżej bryzie wciąż duszno
Słowa zamieniły się w nieczułe głazy
A emocje bezlitośnie zabrała nam woda z plaży
Marzysz? Myślałeś, że za dwoje - błąd kolejny
Bo co masz? W lustrze oczy znowu tylko swoje
Bierni, obojętność stawia przed nami bariery
I zaczynamy mówić do siebie z małej litery
Gdzieś pogubiliśmy się i nie pomogła nam Ariadna
A każdy zakręt w labiryncie prowadził do Minotaura
I objęci danse macabre, czysty żywioł nie ważna myśl żadna
Zła po nas, in flagranti duch strachu wylał wiadra pogardy
Zaraził wstydem na straży serc stanęły warty
Próbowały krzyczeć warszawskie skwery
My szeptaliśmy już do siebie tylko z małej litery
Czas wybija rytm odliczam mile świetlne
Myśli chcą postawić ciebie w złym świetle
Trafiony, dycha, róża odchodzi, mały książę zdycha
I kosmos znika i wszystko kurwa mać trafia szlag
I wracam dumnie, lecz z gołą dupą jak paw
Bo zatruwano dusze tak paskudnie, aż zwyciężył strach
Czujesz się durniem, fakt umiesz być szczery
I czasem myśleć o sobie z małej litery
W naszych słowach co raz mniej serdeczności żyje
A w zasadzie podtrzymujemy na siłę
Ostatni skrawek litości
Na stanie posiadania jaki mamy, resztki odpowiedzialności
Urok wspólnych konwersacji powoli ginie
Przykry obowiązek - dialog jak na egzaminie
I męczą słowa stając się co raz bledsze
Małe litery, które co raz bardziej gwałcą przestrzeń
Zaczyna nas wypełniać żal, zalewa nas
Stoimy obojętni wiemy, że nie ma szans
Odwracamy wzrok, przestaliśmy już próbować nawet
Uparte myśli w durnych, upartych głowach
Troskę zamieniamy w litość - potem umiera
Czułość zamienia się w puste przyzwyczajenia
Bliskość znika, powstają nowe bariery
Mówimy zza nich do siebie z małej litery
Trzymamy się za ręce ale jak dwa manekiny
Męczą nas wspólne godziny, cisza przynosi szczęście
Życzliwe twarze zastąpiła beznamiętna mina
I tak modlimy się o czas byle wytrzymać
I kiedy to się stało? żadne nie pamięta już
Kiedy wspólne ja zostało za bramą
I nawet szkoda śliny i na bok maniery
I traktujemy siebie z małej litery
Od dzisiaj

Cape of Silence

Something withered, there's no way to resuscitate this corpse
Empty, even in the fresh breeze it's still suffocating
Words turned into unfeeling stones
And emotions were ruthlessly taken by the water from the beach
You dream? You thought it was for two - another mistake
Because what do you have? In the mirror, only your own eyes again
Passive, indifference puts barriers before us
And we start speaking to each other with lowercase letters
We got lost somewhere and Ariadne didn't help us
And every turn in the labyrinth led to the Minotaur
And embraced in danse macabre, pure element, no thought matters
Evil after us, in flagranti, the spirit of fear poured buckets of contempt
Infected with shame, guards stood at the gates of our hearts
Warsaw squares tried to scream
We were already whispering to each other only with lowercase letters
Time beats the rhythm, I count light years
Thoughts want to put you in a bad light
Hit, ten, rose leaves, little prince dies
And the cosmos disappears and everything goes to hell, damn it
And I return proudly, but with my bare ass like a peacock
Because souls were poisoned so horribly that fear won
You feel like a fool, the fact is you know how to be honest
And sometimes think of yourself with lowercase letters
There is less and less warmth in our words
And basically, we are keeping it alive by force
The last shred of pity
In our possession, the remnants of responsibility
The charm of common conversations slowly fades away
An unpleasant obligation - dialogue like on an exam
And words tire, becoming more and more pale
Lowercase letters that increasingly violate space
Regret begins to fill us, it floods us
We stand indifferent, we know there is no chance
We turn our eyes away, we stopped even trying
Stubborn thoughts in stupid, stubborn heads
We turn care into pity - then it dies
Tenderness turns into empty habits
Closeness disappears, new barriers arise
We speak to each other from behind them with lowercase letters
We hold hands but like two mannequins
We are exhausted by common hours, silence brings happiness
Friendly faces have been replaced by an impassive expression
And so we pray for time to just hold on
And when did this happen? Neither of us remembers anymore
When our common self was left behind the gate
And even saliva is a pity, and manners aside
And we treat each other with lowercase letters
From today