Dwie łąki (Feat. Henryk Sienkiewicz) - Emil Blef перевод на немецкий

Dwie łąki (Feat. Henryk Sienkiewicz)

Na początku były dwie krainy
Między którymi strumień zimny rozdzielając płynął
I był ten, który był tego przyczyną
Najwyższy wezwał tych, a oni przyszli
Nagrodził ich za ich dobroć i mądrość
Mówiąc będziecie rządzić tymi krainami odtąd
Pierwszą objął ten, który życie dawał
Drugą ten który mógł na jego odebranie skazać
Tętniło życie w pierwszej krainie
I niosło wszystko co tylko mogło przynieść

Słońce wstając niosło sobą dzień jasny
Noc gdy ostatni za horyzontem promień zastygł
I tak w doskonałym cyklu
Zaroiło się od roślin, zwierząt, człowiek się wykluł
A żeby ten ostatni mógł potomkom dać do życia przejście
Pan dał im miłość, która zarazem była szczęściem
I wezwał go najwyższy
Mówiąc już stworzyłeś wszystko czyniąc świat doskonałym
Daj ludziom żyć samym i odpocznij wreszcie

I ludzie żyli sami
Czuli, że ich żywot z dwóch nici jest utkany
Lekka radość, czasem w sercu smutku kamyk
A gdy spostrzegli to, stanęli ze skargą przed nim
On słuchał jak człowiek się ze smutku zwierza
Po czym rzekł niech miłość was pociesza
Dałem wam jej siłę żeby zdjęła
Smutku ciężar
I ludzie żyli dalej dając sobie miłość a czasem i z jej siłą
Mimo krainy Boga zaczęło dzikich jagód, owoców, miodu brakować
Wtedy ci najmądrzejsi poszli w lasy wyrwać drzewa
Zasiać zboże by głód przerwać, tak powstała praca ciągła
Ludzie nie mogli przestać a z niej trud
Który zrodził zmęczenie więc ruszyli ze skargą znów
By stanąć przed tym, który dał im istnienie
Panie pracujemy dniem i nocą, ciała mamy słabe
Jest nam źle, nie mamy jak odpocząć nawet
Dobrze, dam wam sen odpowiedziało Bóstwo
A z nią trud i zmęczenie wspólnie z wami usną
(Tylko tekstyhh.pl)
Sen koił smutki, na nowo dawał siły
Chwalili go ludzie i błogosławili
Mówiąc, że lepszy jest niż życie na jawie
Bo gdy tylko się przebudzą wraca moc trawień
Panie błagamy spraw by sen był wieczny
Prosili po raz trzeci
On zagniewany prośbą rzekł by ludzie usłyszeli sprzeciw
Tego dać wam nie mogę, ale jeśli takie jest wasze pragnienie
Idźcie dalej tam do krainy oddzielonej potokiem
Więc ruszyli na brzeg by stanąć na nim jako pierwsi
I ujrzeli łąkę piękną, jasną krainę śmierci
Wtedy ci zmęczenie przeszli strumień
A gdy wieczny sen ich przenikł reszta ruszyła tłumnie
Szli wszyscy czuli bardziej krainy błogość
Potem kładli się i oplatał ich jasności kokon
Najwyższy, ratuj życie, które nakazałeś mi, a ja już nie uronię
Musisz zniszczyć jasność śmierci nim wszyscy będą po ich stronie
Tylko młodzieniec i dziewczyna nie oddają się w ramiona snu
By mogli kochać się dla dotyku swych spojrzeń i słów
Ale odejdą gdy minie ich miłość i wiosna
Rzekł to moja prośba, nie uczynię tego odpowiedział stwórca
Choć to prośba smutna i z ciemności grubą zasłonę utkał
By zasłonić brzeg stworzył ból
I strach
By mogły przejścia strzec, po czym rzekł
Nie pozbawię krainy śmierci jasności, szczęścia
Bo mimo tego odtąd ludzie będą bali się przejścia

Zwei Wiesen (Feat. Henryk Sienkiewicz)

Am Anfang waren zwei Reiche,
zwischen denen ein kalter Strom trennend floss,
und es gab den, der dies verursachte.
Der Höchste rief jene, und sie kamen,
belohnte sie für ihre Güte und Weisheit,
und sprach: Ihr werdet von nun an diese Reiche regieren.
Das erste übernahm der, welcher Leben gab,
das zweite der, welcher es zu nehmen verurteilen konnte.
Es pulsierte das Leben im ersten Reich
und brachte alles, was es nur bringen konnte.

Die Sonne brachte beim Aufgang einen hellen Tag,
die Nacht, wenn der letzte Strahl am Horizont erstarrte,
und so, in einem vollkommenen Kreislauf,
wimmelte es von Pflanzen, Tieren, der Mensch schlüpfte heraus.
Und damit der Letzte seinen Nachkommen den Übergang zum Leben geben konnte,
gab der Herr ihnen die Liebe, die zugleich Glück war.
Und der Höchste rief ihn,
und sprach: Du hast schon alles erschaffen und die Welt vollkommen gemacht,
lass die Menschen alleine leben und ruhe dich endlich aus.

Und die Menschen lebten alleine,
fühlten, dass ihr Leben aus zwei Fäden gewebt ist,
leichte Freude, manchmal ein Stein von Trauer im Herzen.
Und als sie das bemerkten, traten sie mit einer Klage vor ihn.
Er hörte zu, wie der Mensch sich über seine Trauer beklagte,
und sagte dann: Lass die Liebe dich trösten,
ich gab dir ihre Kraft, um die Last der Trauer zu nehmen.
Last der Trauer.
Und die Menschen lebten weiter, gaben einander Liebe, und manchmal, trotz der Kraft der Liebe,
begannen im Reich Gottes wilde Beeren, Früchte und Honig zu fehlen.
Dann gingen die Klügsten in die Wälder, um Bäume auszureißen,
Getreide zu säen, um den Hunger zu stillen, so entstand die ständige Arbeit.
Die Menschen konnten nicht aufhören, und daraus entstand die Mühe,
die Erschöpfung hervorrief, also zogen sie erneut mit einer Klage los,
um vor dem zu stehen, der ihnen das Dasein gab.
Herr, wir arbeiten Tag und Nacht, unsere Körper sind schwach,
es geht uns schlecht, wir können uns nicht einmal ausruhen.
Gut, ich werde euch den Schlaf geben, antwortete die Gottheit,
und damit werden Mühe und Erschöpfung gemeinsam mit euch einschlafen.
(Nur tekstyhh.pl)
Der Schlaf linderte die Sorgen, gab neue Kräfte,
die Menschen lobten ihn und segneten ihn,
sagten, dass er besser sei als das Leben im Wachzustand,
denn sobald sie aufwachen, kehrt die Qual zurück.
Herr, wir flehen dich an, mach, dass der Schlaf ewig sei,
baten sie zum dritten Mal.
Er, verärgert über die Bitte, sprach, damit die Menschen den Widerspruch hören,
das kann ich euch nicht geben, aber wenn das euer Wunsch ist,
geht weiter dorthin, zu dem Reich, das durch den Bach getrennt ist.
Also machten sie sich auf den Weg zum Ufer, um als Erste dort zu stehen,
und erblickten eine wunderschöne, helle Wiese, das Reich des Todes.
Dann überquerten die Erschöpften den Bach,
und als der ewige Schlaf sie durchdrang, folgte der Rest in Scharen.
Sie gingen alle, fühlten mehr und mehr die Seligkeit des Reiches,
dann legten sie sich hin, und ein Kokon aus Helligkeit umhüllte sie.
Höchster, rette das Leben, das du mir befohlen hast, und ich werde keine Träne mehr vergießen.
Du musst die Helligkeit des Todes zerstören, bevor alle auf ihrer Seite sind.
Nur ein Jüngling und ein Mädchen geben sich nicht den Armen des Schlafes hin,
damit sie sich lieben können, für die Berührung ihrer Blicke und Worte, meine Liebste.
Aber sie werden gehen, wenn ihre Liebe und ihr Frühling vergehen,
sprach er. Das ist meine Bitte. Ich werde es nicht tun, antwortete der Schöpfer,
obwohl es eine traurige Bitte ist, und webte einen dicken Schleier aus Dunkelheit,
um das Ufer zu verhüllen, erschuf er Schmerz
und Furcht,
damit sie den Übergang bewachen konnten, und sprach dann:
Ich werde dem Reich des Todes nicht die Helligkeit und das Glück nehmen,
denn trotzdem werden die Menschen von nun an Angst vor dem Übergang haben.