Текст и перевод песни Filipek - Odruchy bezwarunkowe (prod. Natural Logarithm)

Odruchy bezwarunkowe (prod. Natural Logarithm)

Jestem, odruchem bezwarunkowym
Złożonym z czucia i daru mowy
Pierwsze szwankuje, drugie mnie wkurwia
Przez co się zachowuje znowu jak furiat
Jeżeli ludzie to cząstki elementarne
Każdy mój neuron poznał Twoje imię
Śmieje się z głupot, życie jest żartem
Który żenuje, gdy ktoś Ci ginie
Rozpędzam auto do stu dwudziestu
Popierdolone to jest imiesłów
Które opisze relacje na pewno
Przez które kurwa znowu palę sprzęgło
Tu terpentyna przyprawia o mdłości
Przemeblowuje swoje wartości
Sufit pode mną się dawno zawalił
To jeszcze ja, czy już surrealizm?
Gdzie ten przystanek, na którym stałaś?
Ludziom na pasach każe spierdalać
Jebać mandaty, które mam w zamian
Za opóźniony manewr przemijania
Miejsce parkowe w Twojej aorcie
Jest zastawione, jebnę mu w mordę
Bo stoi na drodze wszystkich moich wspomnień
Niech ktoś mnie w końcu przeprogramuje
System się wiesza, gdy idę w górę
Nie mogę żyć w tym chorym świecie
Gdzie ludzie mnie mają wciąż na tapecie
Nie jestem taki luźny, jak połowa świata
Która pije w Starbuksach i odżywia się w Makach
Czasami chleje, leje po pyskach
Wmawiam, że żyje tu, jak artysta
To nie jest artyzm, widzę to co dzień
Dla mnie to odruchy bezwarunkowe
To jest mój atut, czy kolejny stryczek
Za dnia żyję jak patus, nocami mądrze pisze
Sześć litrów krwi, dwieście sześć kości
Sprzeciwu wobec świata i dorosłości
Sześćdziesiąt procent wody, w siedemdziesięciu kilo
Wiarę w muzykę, którą mało wierzyło
Miliard neuronów, sto procent wkurwu
Na straty ideałów i hejtowanie buntu
Parę przypałów, skłonność do kobiet
A wszystko przez odruchy bezwarunkowe
Eviva l'arte, pisanie to sztuka
Ludzie mają wariograf, którego nie oszukasz
Pisze dla siebie, więc wymagania schowaj
Nie chcę na siłę się tu, asymilować
Wszystko to tylko kwestia wyboru
Więc mogę chyba tu zacząć od zera
Tylko czy umiem być oportunistą
Z wizją frajera w tanich gajerach
Czuję się jakbym grał tutaj w Taboo
Muszę opisać się bezimiennie
Ludzie mnie błędnie interpretują
A presja czasu mi już szarga nerwy
Ten nasz romantyzm to już przeminął, zrozum
Według Słońca już nie jesteśmy warci zachodu
Czuję się nielogiczny, pośród kretyńskich ruchów
Coś jak Curie-Skłodowska, w związku na Facebooku
Chyba dorosłem, chyba przez chwilę
Jestem wersją demo tego o czym marzyłem
Chyba dorosłem, co za żenada
Na pełną wersję mnie, nie spełniłem wymagań
Sześć litrów krwi, dwieście sześć kości
Sprzeciwu wobec świata i dorosłości
Sześćdziesiąt procent wody, w siedemdziesięciu kilo
Wiarę w muzykę, którą mało wierzyło
Miliard neuronów, sto procent wkurwu
Na straty ideałów i hejtowanie buntu
Parę przypałów, skłonność do kobiet
A wszystko przez odruchy bezwarunkowe

Unconditioned Reflexes (prod. Natural Logarithm)

I am, an unconditioned reflex
Composed of feeling and the gift of speech
The first one falters, the second pisses me off
Which makes me act like a madman again
If people are elementary particles
Each of my neurons knows your name
I laugh at nonsense, life is a joke
That becomes embarrassing when someone dies
I accelerate the car to one hundred and twenty
Fucking participle, this is
Which will describe the relationships for sure
Because of which I'm burning the clutch again, damn it
Here turpentine makes me nauseous
I rearrange my values
The ceiling above me collapsed a long time ago
Is it still me, or is it surrealism already?
Where is that stop where you stood?
I tell people on the crosswalk to fuck off
Fuck the fines I get in return
For the delayed passing maneuver
Parking space in your aorta
Is occupied, I'll punch him in the face
Because he stands in the way of all my memories
Someone finally reprogram me
The system hangs when I go up
I can't live in this sick world
Where people still have me on their wallpaper
I'm not as loose as half the world
Who drink Starbucks and eat at McDonald's
Sometimes I booze, I punch people in the face
I convince myself that I live here like an artist
This is not artistry, I see it every day
For me, these are unconditioned reflexes
Is this my asset, or another noose
During the day I live like a thug, at night I write wisely
Six liters of blood, two hundred and six bones
Opposition to the world and adulthood
Sixty percent water, in seventy kilos
Faith in music that few believed in
A billion neurons, one hundred percent pissed off
At the loss of ideals and the hating of rebellion
A couple of incidents, a tendency towards women
And all because of unconditioned reflexes
Eviva l'arte, writing is an art
People have a polygraph that you can't cheat
I write for myself, so hide your demands
I don't want to forcibly assimilate here
It's all just a matter of choice
So I guess I can start from scratch here
But can I be an opportunist
With the vision of a loser in cheap clothes
I feel like I'm playing Taboo here
I have to describe myself anonymously
People misinterpret me
And the pressure of time is already fraying my nerves
Our romanticism has passed, understand
According to the Sun, we are no longer worth the sunset
I feel illogical, amidst idiotic movements
Something like Curie-Skłodowska, in a relationship on Facebook
I think I've grown up, I think for a moment
I am the demo version of what I dreamed of
I think I've grown up, what a shame
For the full version of me, I didn't meet the requirements
Six liters of blood, two hundred and six bones
Opposition to the world and adulthood
Sixty percent water, in seventy kilos
Faith in music that few believed in
A billion neurons, one hundred percent pissed off
At the loss of ideals and the hating of rebellion
A couple of incidents, a tendency towards women
And all because of unconditioned reflexes