Текст и перевод песни Fivos Delivorias - O Bastardos Gios

O Bastardos Gios

Δεν έχω ζήσει το "Μπραζίλιαν" το πατάρι του Λουμίδη,
δεν έχω ζήσει το "Ακροπόλ", το "Μετροπόλιταν", το "Παρκ",
έχασα και τον Αργυρόπουλο και τον Λογοθετίδη,
μα και τον Βέγγο στον "Τρελό του Λούνα Πάρκ".

Δεν πήγα στην "Οδό ονείρων" ή στο απέναντι του Μίκη,
ούτε κατέβηκα σκαλιά προς το υπόγειο του Κουν
αν μπω στο μόνιμό της θέατρο, θα λείπει η Αλίκη,
στου Αττίκ τη "Μάντρα" κι αν φωνάξω δε θ' ακούν.

Πατέρα παίρνουν τηλέφωνο
λένε πως, πατέρα, είσαι νεκρός
κι εγώ γυρίζω στο σπίτι με τα πόδια,
είμαι ο μπάσταρδος γιός.
Κάτω απ' την άσφαλτο καίει το παλιό χώμα
και οι ανθισμένες στοές
και μες στο σώμα μου κλαίει το παλιό σώμα
του ανολοκλήρωτου χθες.

Δεν έριξα ούτε μια γαρδένια στον Γρηγόρη Μπιθικώτση
ούτε κινδύνεψε από πιάτο μου η Βίκη Μοσχολιου,
όταν ο Νιόνιος ήταν "Κύτταρο" εγώ ήμουν στο καρότσι,
δεν είχα τον Ζαμπέτα δυνοδία του φιλιού.

Την Κάλλας δεν θυμάται πια της Επιδαύρου το αηδόνι
και το Αιγαίο μου είναι ανάξιο του "Άξιον εστί",
στη Βουλιαγμένη όσο κι αν έψαξα δε βρήκα Κηλαηδόνη,
στο Άλσος Παγκρατίου κανείς δε λέει να χτενιστεί.

Πατέρα παίρνουν τηλέφωνο
λένε πως, πατέρα, είσαι νεκρός
κι εγώ γυρίζω στο σπίτι με τα πόδια,
είμαι ο μπάσταρδος γιός.
Κάτω απ' την άσφαλτο καίει το παλιό χώμα
κι οι ανοιγμένες στοές
και μες στο σώμα μου να καίει το μικρό σώμα
του ακόμα αγέννητου χθες.

Бастарды

Я не видел "Бразилии", мансарды Люмиди,
не видел "Акрополь", "Метрополитен", "Парк",
пропустил и Аргиропулоса, и Логофетиди,
и Вегго в "Сумасшедшем в Луна-парке".

Я не был в "Улице мечты" или напротив у Мики,
не спускался в подвал Куна,
если войду в его постоянный театр, Алики не будет,
в "загоне" Атика, если я позову, не услышат.

Отец, звонят,
говорят: отец, ты умер
А я иду домой пешком,
Я - сын-бастард.
Под асфальтом горит старая земля
и цветущие галереи
и в моем теле плачет старое тело
незавершенного вчерашнего дня.

Я не бросил ни одной гвоздики Григоресу Битхикоци,
и не подвергалась тарелка с едой опасности от Вики Мосхолиу,
когда "Клетка" была Ньониосом, я был в коляске,
у меня не было Замбета,陪同 поцелуя.

Каллас больше не помнит соловей в Эпидавре,
и мое Эгейское море недостойно "Достойно есть",
в Вулиагмени, как бы я ни искал, я не нашел Килаидони,
в роще Панграти никто не хочет причесываться.

Отец, звонят,
говорят: отец, ты умер
А я иду домой пешком,
Я - сын-бастард.
Под асфальтом горит старая земля
и открытые галереи
И в моем теле горит маленькое тело
еще не родившегося вчерашнего дня.