Текст и перевод песни Gerard de Vries - Zijn leven is de autobaan

Zijn leven is de autobaan

Dit is voor jou, mijn vrind
Jij die elke dag met je wagen langs de weg zit
In vreemde steden en vreemde landen
Jij die droomt van een rustige avond in je stamcafe
Of bij je familie
Maar je moet rijden, elke dag honderden kilometers
Op die ellenlange eenzame wegen
Ja voor jou heb ik dit geschreven

Hij rijdt een dertigtonner diesel
Is de meeste tijd van huis
En hij werkt zich zo te pletter
Voor zijn vrouw en dochter thuis
Zo rijdt hij al vele jaren
Van Rotterdam naar Boedapest
Want achter het stuur in zijn cabine
Daar voelt hij zich opperbest
Hij is een kerel, laat geen traan
Ja zijn leven is de autobaan

En zo stuurt ie dat gevaarte
Met beiden handen hard als staal
Af en toe steekt hij zijn hand op
Want men kent hem allemaal
Nee hij rookt niet en hij drinkt niet
Ja, soms als hij vrij is, een glas bier
Want hij weet dat thuis zijn vrouw zit
Met zijn dochtertje van vier
Hij is een kerel, hij laat geen traan
Ja zijn leven is de autobaan

En ligt ie 's nachts in zijn cabine
Dan voelt hij zich verrekt alleen
Dan draait hij van zij op zij
En voelt hij onrust om zich heen
Dan opeens haat hij zijn diesel
En die ellenlange rit
Maar schudt dan zijn hoofd
Want hij weet dat men op vracht te wachten zit

Hij rijdt een dertigtonner diesel
Achtervolgd door zijn verdriet
Want thuis daar zit een mooie vrouw
Die hij veel te weinig ziet
Ergens kan het zo niet langer
En dat voelt hij heel goed aan
Want komt hij ooit te vroeg misschien
Is hij mogelijk alleen
Hij is een kerel, laat geen traan
Ja zijn leven is de autobaan

En dan neemt hij een beslissing
Hij doet dit na diep beraad
Want om een ander vak te leren
Is het toch nog niet te laat
Nog maar honderd kilometer
En dan is hij weer bij haar
Maar de deur is dicht
En hij huis is leeg
En vrouw is niet meer daar
Hij is een kerel, laat geen traan
Want zijn leven is de autobaan

Его жизнь - автострада

Это для тебя, друг мой,
Ты, кто каждый день проводит в своей машине на дороге,
В чужих городах и чужих странах,
Ты, кто мечтает о тихом вечере в своем любимом кафе,
Или со своей семьей,
Но ты должен ехать, каждый день сотни километров,
По этим бесконечным одиноким дорогам,
Да, для тебя я это написал.

Он водит тридцатитонный дизель,
Большую часть времени проводит вдали от дома,
И он так над собой издевается,
Ради своей жены и дочери дома.
Так он ездит уже много лет,
Из Роттердама в Будапешт,
Потому что за рулем в своей кабине,
Там он чувствует себя превосходно.
Он мужчина, не проронит слезы,
Да, его жизнь - автострада.

И вот он ведет эту махину,
Обеими руками, крепкими, как сталь,
Время от времени он машет рукой,
Ведь его все знают.
Нет, он не курит и не пьет,
Да, иногда, когда он свободен, бокал пива,
Ведь он знает, что дома его ждет жена,
С его четырехлетней дочкой.
Он мужчина, он не проронит слезы,
Да, его жизнь - автострада.

И когда он лежит ночью в своей кабине,
Он чувствует себя чертовски одиноко,
Он ворочается с боку на бок,
И чувствует беспокойство вокруг себя.
Тогда он вдруг ненавидит свой дизель,
И этот бесконечный путь,
Но потом качает головой,
Ведь он знает, что груз ждут.

Он водит тридцатитонный дизель,
Преследуемый своей печалью,
Ведь дома его ждет прекрасная жена,
Которую он видит слишком редко.
Где-то так больше не может продолжаться,
И он это очень хорошо чувствует.
Ведь если он когда-нибудь приедет слишком рано,
Возможно, он будет один.
Он мужчина, не проронит слезы,
Да, его жизнь - автострада.

И тогда он принимает решение,
Он делает это после долгих раздумий,
Ведь чтобы научиться другой профессии,
Еще не слишком поздно.
Еще сто километров,
И он снова будет с ней.
Но дверь закрыта,
И дом пуст,
И жены больше нет.
Он мужчина, не проронит слезы,
Ведь его жизнь - автострада.