Текст и перевод песни Giannis Haroulis - Erotokritos - Live

Erotokritos - Live

Τ' άκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα
ο κύρης σου μ' εξόρισε στης ξενιτιάς στη στράτα

Τέσσερις μέρες μοναχά μου 'δωκε ν' ανιμένω
κ' ύστερα να ξενιτευτώ, πολύ μακριά να πηαίνω

Kαι πώς να σ' αποχωριστώ και πώς θα σου μακρύνω
Kαι πώς θα ζήσω δίχως σου, το χωρισμόν εκείνο

Tα λόγια σου, Pωτόκριτε, φαρμάκιν εβαστούσαν,

κι ουδ' όλπιζα, ουδ' ανίμενα τ' αφτιά μου σ'ό, τι ακούσαν.
Και πώς μπορώ να σ' αρνηθώ; Kι α' θέλω, δε μ' αφήνει

τούτ' η καρδιά που εσύ'βαλες σ' τσ' αγάπης το καμίνι.
Kαι πώς μπορεί άλλο δεντρόν, άλλοι βλαστοί κι άλλ' άνθη,

μέσα τση πλιό να ριζωθούν, που το κλειδίν εχάθη;

Εσίμωσε το τέλος μου, μάθεις το θες, Κερά μου,
στα ξένα πως μ' εθάψασι, κι εκεί 'ν' τα κόκκαλά μου.

Κατέχω το κι ο κύρης σου γρήγορα σε παντρεύγει
ρηγόπουλο, αφεντόπουλο σαν είσ εσύ γυρεύγει

Kαι δεν μπορείς ν αντισταθείς σαν θέλουν οι γονείς σου
Nικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάζει η γιόρεξη σου

Μια χάρη, αφέντρα, σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
Και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω:

Την ωρα που αρραβωνιαστείς να βαριαναστενάξεις
Kι όντε σαν νύφη στολιστείς σαν παντρεμένη αλλάξεις

N' αναδακρυώσεις και να πεις, Ρωτόκριτε καημένε
τα σου 'ταζα ελησμόνησα, τα 'θελες μπλιο δεν έναι

Και κάθε μήνα μια φορά φορά μέσα στην κάμαρά σου
λόγιαζε ηντά παθα για σε να με πονεί η καρδιά σου
Και πιάσε και τη ζωγραφιά που "ναι στ" αρμάρι μέσα
και τα τραγούδια που "λεγα οπού πολύ σ" αρέσα.
Και διάβαζέ τα, θώρειε τα κι αναθυμού κι εμένα,
πως μ εξορίσανε για σε πολλά μακριά στα ξένα.
Κι όντε σου πουν κι απόθανα, λυπήσου με και κλάψε
και τα τραγούδια που 'βγαλα, μες στη φωτιάν τα κάψε.
Mα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ, κι ότι καιρόν που ζήσω,
τάσσω σου άλλη να µη δω, µουδέ ν' αναντρανίσω.

Ζωγραφιστή σ' όλον το νουν έχω τη στόρησή σου,

και δεν μπορώ άλλη να δω παρά την εδική σου.

Eγώ, δεν σ' εζωγράφισα, ήβγαλα απ' την καρδιά μου

αίμα, και με το αίμα μου εγίνη η ζωγραφιά μου.

Κι'ας τάξω πως επιάστηκα 'πο μιάς γυναίκας τρίχα
κι ήσπασε η τρίχα κι ήχασα στον κόσμο ό, τι κι αν είχα

Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ' είδα ποτέ μου,
κι ένα κεράκι αφτούμενον εκράτουν, κι έσβησέ μου.

Kάλλιά'χω εσέ με θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου

Erotokritos - Live

Have you heard, my Arethusa, the sorrowful news?
Your father has banished me to the path of exile.

He has given me only four days to prepare,
and then I must leave, to travel far away.

And how can I leave you, how can I bear the distance?
And how will I live without you, endure that separation?

Your words, Erotokritos, held a bitter medicine,

and I neither hoped nor expected what my ears have heard.
And how can I deny you? Even if I wanted, my heart won't allow it,

this heart you placed in the furnace of love.
And how can another tree, other shoots and flowers,

take root in the soil where the key has been lost?

My end is near, know this, my Lady,
how they buried me in foreign lands, where my bones lie.

I know your father will quickly marry you off,
he seeks a prince, a nobleman like yourself.

And you cannot resist when your parents desire it,
They conquer your will, and your appetite changes.

One favor, my lady, I ask, and only that I desire,
And after that, I will happily end my life:

At the hour of your engagement, let out a heavy sigh,
And when you are adorned as a bride, transformed into a married woman,

Let tears fall and say, "Oh, poor Erotokritos,
I forgot what I promised you, what you wished for is no more."

And once a month, within your chamber,
ponder what I suffer for you, let your heart ache for me.
And take the portrait that is inside the cupboard,
and the songs I used to sing, which you loved so much.
And read them, look at them, and remember me,
how I was exiled for you, far away to foreign lands.
And when they tell you I am dead, grieve for me and weep,
and burn the songs I composed in the fire.
But wherever I go, wherever I find myself, and for as long as I live,
I vow to see no other, nor to take another wife.

I hold your image engraved in my entire mind,

and I can see no other but yours.

I did not paint you, I drew from my heart,

blood, and with my blood, my portrait was made.

And let me vow that I was caught by a woman's hair,
and the hair broke, and I lost everything I had in the world.

And let me, the unfortunate one, vow that I never saw you,
and that I held a lit candle, and it went out on me.

I prefer you with death, than another with life,
for you my body was born into this world.