Текст и перевод песни Giannis Haroulis - I Oura Tou Alogou - Live

I Oura Tou Alogou - Live

Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ′ τον ίσκιο.

Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαδεύει τους λαγώνες.

Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ′ εύρεις.

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.

Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.

Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.

Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ′ αυτή δοξάρια ένα κι ένα.

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν′ ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.

Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.

Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν ακούσω απ τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω.

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.

Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει

The Tail of the Horse - Live

He fed it wild barley, four-leaf clover
Its saddle was adorned with shiny seashells

It was white, it was snow-white, it was swift and clever
It galloped on the bare mountains and escaped the shadows

But one cursed afternoon, under a fig tree
A viper bit it and gave it a fatal blow

Five minutes had not passed, but centuries had gone by
The rider mourned it, caressing its flanks

My companion, where are you going? Where are you lost and gone?
Let us make a pact, in time I will find you or you will find me

He went back to his house in sorrow, he opened the door in sorrow
He nailed shut the windows and drowned his sorrows in drink

Meanwhile, the vultures had surrounded the horse
They left only its skeleton and its tail

A craftsman passed by who had learned in Cremona
To make viols and violins that would last for years

He saw the hair of the tail, white and silky
He took it and made bows with it, one by one

Two months passed before the young man opened a window again
On the first of the month, he went out to the festival

There were lute players who wanted to be begged
There was a violinist who was a master

Greetings and joy to the violinist, I will give you much money
I want to hear something good, perhaps it will relieve my pain

Ten times he drew the bow across the rosin
He placed it against his chin, the instrument with pride
And as he began to play, up and down
He turned the world upside down, the earth on a plate

He threw money by the handful, the man danced
There was a neighing sound and his mind was gone