Mordab - Googoosh перевод на немецкий

Mordab

میون یه دشت لخت زیر خورشید کویر
مونده یک مرداب پیر توی دست خاک اسیر
منم اون مرداب پیر از همه دنیا جدام
داغ خورشید به تنم زنجیر زمین به پام

من همونم که یه روز می خواستم دریا بشم
می خواستم بزرگترین دریای دنیا بشم
آرزو داشتم برم تا به دریا برسم
شبو آتیش بزنم تا به فردا برسم

اولش چشمه بودم زیر آسمون پیر
اما از بخت سیام راهم افتاد به کویر
چشم من به اونجا بود پشت اون کوه بلند
اما دست سرنوشت سر رام یه چاله کند

توی چاله افتادم خاک منو زندونی کرد
آسمونم نبارید اونم سرگرونی کرد
حالا یه مرداب شدم یه اسیر نیمه جون
یه طرف میرم تو خاک یه طرف به آسمون

خورشید از اون بالاها زمینم از این پایین
هی بخارم می کنن زندگیم شده همین
با چشام مردنمو دارم اینجا می بینم
سرنوشتم همینه من اسیر زمینم

هیچی باقی نیست ازم لحظه های آخره
خاک تشنه همینم داره همراش میبره
خشک میشم تموم میشم فردا که خورشید میاد
شن جامو پر می کنه که میاره دست باد

Mordab

Inmitten einer kahlen Ebene, unter der Sonne der Wüste,
liegt ein alter Sumpf, gefangen in den Händen des Staubes.
Ich bin dieser alte Sumpf, getrennt von der ganzen Welt.
Die Hitze der Sonne auf meinem Körper, die Ketten der Erde an meinen Füßen.

Ich bin diejenige, die einst ein Meer werden wollte,
Ich wollte das größte Meer der Welt werden.
Ich träumte davon, bis zum Meer zu gelangen,
die Nacht in Brand zu setzen, um den Morgen zu erreichen.

Einst war ich eine Quelle unter dem alten Himmel,
doch mein schwarzes Schicksal führte mich in die Wüste.
Mein Blick war dorthin gerichtet, hinter jenen hohen Berg,
doch die Hand des Schicksals grub eine Grube vor mir.

Ich fiel in die Grube, die Erde machte mich zur Gefangenen,
der Himmel spendete keinen Regen, auch er war geizig.
Nun bin ich ein Sumpf, eine Gefangene, halb am Leben,
auf der einen Seite versinke ich in der Erde, auf der anderen Seite zum Himmel.

Die Sonne von oben, die Erde von unten,
sie lassen mich verdunsten, das ist mein Leben.
Mit meinen Augen sehe ich mein Sterben hier,
das ist mein Schicksal, ich bin eine Gefangene der Erde.

Nichts ist mehr von mir übrig, es sind die letzten Augenblicke,
der durstige Staub nimmt auch das Wenige mit sich fort.
Ich trockne aus, ich ende, wenn morgen die Sonne kommt,
füllt der Sand meine Stelle, den der Wind bringt.