Текст и перевод песни Grigoris Bithikotsis - Drapetsona

Drapetsona

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Drapetsona

Chaque pierre et chaque chagrin sont bâtis avec du sang
Chaque clou est de l'amertume et des sanglots
Mais quand nous rentrions du travail le soir
toi et moi, des rêves, des baisers

Le vent soufflait et la pluie tombait
mais c'était un port, un câlin et une douce résistance
Oh, notre petite maison, et elle avait une âme.

Prends notre couronne, prends notre géranium
à Drapetsona, nous n'avons plus de vie
Prends ma main et allons-y, mon étoile
nous vivrons, même si nous sommes pauvres

Un lit et un berceau dans le coin
dans le toit troué des étoiles et des oiseaux
Chaque porte est de la sueur et des soupirs
chaque fenêtre est le ciel

Et quand la nuit tombait
dans la ruelle étroite, les enfants se défoulaient
Oh, notre petite maison, et elle avait un cœur

Prends notre couronne, prends notre géranium
à Drapetsona, nous n'avons plus de vie
Prends ma main et allons-y, mon étoile
nous vivrons, même si nous sommes pauvres