Текст и перевод песни Grigoris Bithikotsis - Kratisa Ti Zoi Mou

Kratisa Ti Zoi Mou

Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ' το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει.

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.
Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,
καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.
Κράτησα τη ζωή μου. στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.
Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές. o χιονισμένος
κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερημοκλήσια μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας ευτυχία.
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες
τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ' αγγίζει
στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.
Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ό δρόμος δεν έχει αλλαγή. κράτησα τη ζωή μου.
Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

Я сохранил свою жизнь

Я сохранил свою жизнь,
путешествуя среди жёлтых деревьев,
под косым дождём
на тихих склонах, усыпанных
листьями бука,
никакой огонь
на их вершине не мерцает в сумерках.

Цветущее море и горы в лунном свете,
большой камень возле диких фиговых деревьев и асфоделей,
кувшин, который никак не хотел опустеть к концу дня,
и заправленная постель рядом с кипарисами и твоими волосами,
золотыми, как звёзды Лебедя, и та звезда – Альдебаран.
Я сохранил свою жизнь, я сохранил свою жизнь, путешествуя
среди жёлтых деревьев под косым дождём,
на тихих склонах, усыпанных листьями бука,
никакой огонь на их вершине не горит; смеркается.
Я сохранил свою жизнь. На твоей левой руке линия,
царапина на колене, словно бы они существуют
на песке прошлого лета, словно бы
остаются там, где дул северный ветер, пока я слышу
вокруг замерзшего озера чужой голос.
Лица, которые я вижу, не спрашивают, ни женщина,
идущая, склонившись, кормящая грудью своего ребёнка.
Я поднимаюсь в горы; потемневшие лощины. Заснеженная
равнина, до самого края заснеженная равнина, ничего не спрашивают,
ни пасмурная погода в безмолвных часовнях, ни
руки, протянутые в поисках чего-то, и дороги.
Я сохранил свою жизнь, шепча в бесконечной тишине,
я больше не знаю, как говорить или думать; шёпот,
подобный дыханию кипариса той ночью,
подобный человеческому голосу ночного моря на гальке,
подобный воспоминанию о твоём голосе, говорящем о счастье.
Я закрываю глаза, ища тайную встречу вод
подо льдом, смех моря, закрытые колодцы,
ощупывая своими венами
те вены, которые ускользают от меня,
там, где заканчиваются кувшинки, и тот человек,
который бредёт слепым по снегу тишины.
Я сохранил свою жизнь, вместе с ним, ища воду, которая касается тебя,
тяжёлые капли на зелёных листьях, на твоём лице,
в пустом саду, капли в неподвижном водоёме,
найдя мёртвого лебедя среди его белоснежных перьев,
живые деревья и твои пристальные глаза.
Эта дорога не кончается, не меняется, пока ты пытаешься
вспомнить своё детство, тех, кто ушёл, тех,
кто затерялся во сне, морские могилы,
пока ты просишь тела, которые любил, склониться
под жёсткими ветвями платанов там,
где остановился луч солнца, обнажённый,
и вздрогнул пёс, и затрепетало твоё сердце,
дорога не меняется. Я сохранил свою жизнь.
Снег и вода, замёрзшие на следах лошадей.