Текст и перевод песни Grigoris Bithikotsis - Kratisa Ti Zoi Mou - Remastered

Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ' το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει.

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.
Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,
καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.
Κράτησα τη ζωή μου. στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.
Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές. o χιονισμένος
κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερημοκλήσια μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας ευτυχία.
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες
τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ' αγγίζει
στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.
Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ό δρόμος δεν έχει αλλαγή. κράτησα τη ζωή μου.
Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

Я сохранил свою жизнь
путешествие среди желтых деревьев,
под покровом дождя
на тихих склонах, нагруженных
с листьями бука
никакого огня
в верхней части их темнеет.

Цветущее море и горы в свете убывающей луны
большой камень рядом с агриосикиями и асфодилиями
глиняный горшок, который не хотел высыхать в конце дня
и закрытая кровать рядом с твоими кипарисами и волосами
Золотые Звезды Лебедя и эта Звезда Альдеваран.
Я сохранил свою жизнь, Я сохранил свою жизнь, путешествуя
среди желтых деревьев во время дождя
на тихих склонах, усыпанных буковыми листьями,
огня на их вершине не было; уже темнело.
Я сохранил свою жизнь. на твоей левой руке линия
рана у тебя на колене, предположительно там
в песке прошлого лета Таха
остаться там, где дул северный ветер, как я слышал
вокруг замерзшего озера чужой голос.
Лица, которые я вижу, не спрашивают и не женщины
ходит, склонившись над сосущим ее ребенком.
Я взбираюсь на горы· покрытые синяками лагады. О снежный
равнина, как за снежной равниной, они ничего не просят
ни погода, закрытая в безмолвном гермокле, ни
руки, протянутые в поисках, и улицы.
Я продолжал шептать свою жизнь в бесконечной тишине
Я не знаю больше ни говорить, ни размышлять; шепчет
как дыхание кипариса в ту ночь
как человеческий голос ночного моря на гравии
как воспоминание о твоем голосе, говорящем о счастье.
Я закрываю глаза в поисках тайной встречи вод
подо льдом улыбка моря закрытые колодцы
нащупываю свои собственные вены
эти вены, которые ускользают от меня
там, где кончаются водяные цветы, и этот мужчина
где он слепо ступает по снегу безмолвия.
Я сохранила свою жизнь с ним, ища воду, которая касается тебя
тяжелые капли падают на зеленые листья, на твое лицо
внутри пустого сада капает в неподвижный резервуар
найти мертвого лебедя внутри его белых крыльев,
деревья живые, а твои глаза неподвижны.
Эта дорога не заканчивается, никаких перемен нет, пока ты хочешь
вспомните свое детство, тех, кто покинул эти
где погибли во сне пелагиевы гробницы,
до тех пор, пока вы просите тела, которые вы любили, наклониться
под жесткими ветвями платанов там
где стоял отблеск обнаженного солнца
и собака вздрогнула и окрылилась, или твое сердце,
на дороге нет никаких изменений. Я сохранил свою жизнь.
Снег и вода, замерзшие в следах лошадей.