Текст и перевод песни Grigoris Bithikotsis - Kratisa Ti Zoi Mou

Kratisa Ti Zoi Mou

Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ′ το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει.

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ′ ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ′ άστρο ο Αλδεβαράν.
Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,
καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.
Κράτησα τη ζωή μου. στ′ αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.
Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές. o χιονισμένος
κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερημοκλήσια μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας ευτυχία.
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ′ αγγίζει
στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.
Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ό δρόμος δεν έχει αλλαγή. κράτησα τη ζωή μου.
Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

J'ai gardé ma vie

J'ai gardé ma vie
voyager parmi les arbres jaunes,
sous la pluie oblique
sur des pentes silencieuses chargées
de feuilles de hêtre
pas de feu
à leur sommet, le soir tombe.

La mer fleurie et les montagnes au clair de lune
la grande pierre près des figuiers sauvages et des asphodèles
le pot qui ne voulait pas se dessécher à la fin de la journée
et le lit fermé près des cyprès et tes cheveux
les étoiles dorées du Cygne et cette étoile Aldébaran.
J'ai gardé ma vie, j'ai gardé ma vie en voyageant
parmi les arbres jaunes sous la pluie oblique
sur des pentes silencieuses chargées de feuilles de hêtre,
pas de feu au sommet ; le soir tombe.
J'ai gardé ma vie. dans ta main gauche une ligne
une égratignure sur ton genou, peut-être y en a-t-il
dans le sable de l'été dernier peut-être
ils restent là où le vent du nord a soufflé alors que j'écoute
autour du lac gelé la voix étrangère.
Les visages que je vois ne demandent pas ni la femme
marchant voûtée allaitant son enfant.
Je monte les montagnes ; vallées meurtrières. le neigeux
champ, jusqu'au-delà le champ neigeux, rien ne demande
ni le temps clos dans des ermitages silencieux ni
les mains qui se tendent pour chercher, et les chemins.
J'ai gardé ma vie, à voix basse dans le silence infini
je ne sais plus parler ni réfléchir ; chuchotements
comme le souffle du cyprès cette nuit-là
comme la voix humaine de la mer nocturne sur les galets
comme le souvenir, de ta voix disant bonheur.
Je ferme les yeux cherchant la rencontre secrète des eaux
sous la glace le sourire de la mer les puits fermés
palpant avec mes propres veines ces veines qui m'échappent
là où les nénuphars se terminent et cet homme
qui marche aveugle sur la neige du silence.
J'ai gardé ma vie, avec lui, cherchant l'eau qui te touche
grosses gouttes sur les feuilles vertes, sur ton visage
dans le jardin vide, gouttes dans la citerne immobile
trouvant un cygne mort dans ses plumes blanches,
arbres vivants et tes yeux fixés.
Ce chemin ne se termine pas, il n'y a pas de changement, tant que tu cherches
à te souvenir de ton enfance, de ceux qui sont partis ceux
qui se sont perdus dans leur sommeil, tombes maritimes,
tant que tu demandes aux corps que tu as aimés de se pencher
sous les branches dures des platanes là
où un rayon de soleil est resté nu
et un chien a bondi et ton cœur a battu des ailes,
le chemin n'a pas de changement. j'ai gardé ma vie.
La neige et l'eau gelée sous les pas des chevaux.