Текст и перевод песни Grup Yorum - Sibel Yalçin Destani

Sibel Yalçin Destani

Daha onsekizinde, ömrünün baharında.
ölüm daha çok uzak yaşına.
Umut onunla, sevinç onunla, gelecek onunla.
Yükselsin diye erdemin bayrağı semalarımızda, onsekizinde, ömrünün baharında, yüreğine doldurup umudu, düştü hasretinin ardına...
Erken büyüyor çocuklarımız.
Onaltı yaşında direnişçi, onsekizinde bir kahraman.
öyle bilge, öyle insan.
Gözlerinde gökyüzünün yedi rengi...
Uyanıyor bir haziran sabahında istanbul.
Uyanıyor gazi, uyanıyor armutlu.
Okmeydanı uyanıyor.
Gün dönüyor, varoşlardan akıyor hayat.
Taze bir bahar havası sokaklarda.
Uyanıyor istanbul, gencecik bir kızın, sibel'in zafer sloganlarıyla.
Bu haykırış, bu slogan, bu ses...
Tanıyor bu sesi insanlık.
Binlerce yıl öncesinden, anadolu köylerinden tanıyor.
Baba ishak'tan, demirci kawa'dan, köroğlu'ndan, bedrettin'den tanıyor.
Pir sultan'ın sesi bu, yuzyıllar öncesinden bugüne uzanan...
Bir ana nasıl korursa yavrularını kötülüklerden, bir güvercin nasıl çırpınırsa yavruları için; öyle koruyor yoldaşlarını.
Onun mayasında vefa var, özveri var.
Tereddütsüz kendini feda etmek var yolunu gözleyenlere.
O, feda kuşağının evladı.
Kaç gez geçti de ateş çemberinden, kaç kez sınadı da yüreğini kavgada, öyle aldı bu yükü omuzlarına.
Geri çekiliyor vuruşa vuruşa, gecekondular sıralanmış yolu boyunca.
çiçekleniyor sokaklar, o vuruştukça.
Gözler aralamış perdeleri. "gir içeri" diyor gözler, "burası siper, burası vatan sana."
Sırtından sıvazlıyorlar sibel'i, gözlerimizden bir damla yaş olup akanlar.
Dört mevsime, yedi iklime sorduklarımız.
Canımızdan çok sevdiklerimiz.
Kulağına eğiliyorlar ve "sor bunların hesabını" diyorlar. "bir vakit orman kuytuluklarına atılmanın, dipsiz kuyulara salınmanın, ahlaksızlıkların, namussuzlukların...
Sor bunların hesabını...
Makineye kaptırılan kol için sor, üzerine kurşun yağan bedenler için sor".
Güç veriyorlar, damarlarına taze kan oluyorlar akacaklarını bile bile... "asıl siz teslim olun"
Biz hiç teslim olmadık ki!
Pir sultan, teslim olmadı ki hızır paşa ya!.
Mahir, teslim olmadı ki!.
Bedrettin bir kez bile el pençe divan durmadı ki!.
Seyit rıza darağacında kendi çekti ya ipini!.
çiftehavuzlar'da, bağcılar'da nazlı nazlı dalgalanan bayrağımız, sabolarımız, sinanlarımız, niyazilerimiz hiç teslim olmadı ki!
Yazmaz tarih kitapları başeğdiğimizi zulmün önünde.
ölüme; yarine hasret bir sevdalı gibi sarılıp öylece ölürüz de başeğmeyiz yine de zulmün önünde...
Ey evladını yitirmiş analar!
Ey şafak söktüğünde yolla dizilip, gecekondu sokaklarında çamura, toza bulananlar.
Alnından akan terle toprağı işleyenler.
Bir dilim ekmek için, gün doğumuyla gün batımını kör, karanlık mahzenlerde yitirenler.
Ey işçiler!
Gökkuşağının renkleriymişçesine tamamlayanlar birbirlerini.
Anadolu'ya can katanlar, halklarımız...
öpün, koklayın hasretle.
Vatan diye kucaklayın şimdi o gülen fotoğrafı...
Sibel'i...

The Ballad of Sibel Yalçin

At the tender age of eighteen, in the springtime of her life,
death seems a distant stranger to her years.
Hope resides with her, joy embraces her, the future awaits her.
To raise the banner of virtue high in our skies, at eighteen, in the bloom of her youth, with a heart filled with hope, she embarked on a journey of longing...
Our children grow up too fast.
A resistance fighter at sixteen, a hero at eighteen,
so wise, so human.
The seven colors of the sky reflected in her eyes...
Istanbul awakens on a June morning.
Gazi awakens, Armutlu awakens.
Okmeydanı awakens.
Day breaks, life flows from the suburbs.
A fresh spring breeze sweeps through the streets.
Istanbul awakens with the triumphant slogans of a young girl, Sibel.
This cry, this slogan, this voice...
Humanity recognizes this voice.
From thousands of years ago, from Anatolian villages, it recognizes it.
It recognizes it from Baba Ishak, from Demirci Kawa, from Köroğlu, from Bedrettin.
This is the voice of Pir Sultan, reaching from centuries past to the present...
As a mother protects her young from harm, as a dove flutters for her chicks, so she protects her comrades.
Loyalty and selflessness are woven into her being.
Without hesitation, she sacrifices herself for those who await her path.
She is a child of the generation of sacrifice.
How many times she passed through the circle of fire, how many times she tested her heart in battle, that's how she took this burden upon her shoulders.
She retreats, fighting blow for blow, slums lining her path.
Streets bloom as she fights.
Eyes peek through curtains. "Come inside," the eyes say, "this is your shelter, this is your homeland."
They pat Sibel on the back, those who flow as tears from our eyes.
Those we ask of the four seasons, of the seven climates.
Those we cherish more than our own lives.
They whisper in her ear, "Seek justice for them," they say. "For being cast into the depths of the forest, for being thrown into bottomless wells, for the immorality, for the shamelessness...
Seek justice for them...
Seek justice for the arm lost to the machine, for the bodies showered with bullets."
They empower her, becoming fresh blood in her veins, even knowing they will flow... "It is you who should surrender"
We have never surrendered!
Pir Sultan never surrendered to Hızır Pasha!.
Mahir never surrendered!.
Bedrettin never once bowed before tyranny!.
Seyit Rıza pulled his own rope on the gallows!.
Our flag, our sabers, our Sinans, our Niyazis, waving proudly in Çiftehavuzlar and Bağcılar, never surrendered!
History books will not record our surrender to oppression.
We embrace death like a lover yearning for their beloved, and even then, we will not bow to tyranny...
Oh mothers who have lost their children!
Oh those who line the roads at dawn, covered in mud and dust in the slum streets.
Those who till the soil with sweat on their brows.
Those who lose sunrise and sunset in dark, blind basements for a slice of bread.
Oh workers!
Those who complete each other like the colors of the rainbow.
Those who give life to Anatolia, our people...
Kiss, inhale with longing.
Embrace that smiling photograph as your homeland now...
Sibel...