جریان - Hamed Slash перевод на немецкий

جریان

جریان پیدا میشه توو لَخته ترین خونِ من
مرگ از تولد انداخت دست به گریبونِ من
درونم دنیایی از ، سکوته
قضاوت نکنین از رخ و رنگِ پریشونِ من
توو کوچه ها دست به دست با باد میوزم
درِ گوشای خسته داد میزنم
وقتی سنگینی میاد و رو چشمِ من میشینه
آروم خودمو به خواب میزنم
هماهنگ با آهنگِ نفسامم
خودمم زخم خورده ی سوزِ صدامم
برای شکاره لحظه ها پهنه دامم
آناً توو لحظه هم اینجام هم اونجام هم سرِ جامم
نشستم به تماشای حقایق از روزنه
در کناره زمزمه ی فردای من روشنه
با چشمِ دل یه دل سیر محوه منظره شدم
اینا همه نتیجه ی غذای رپ خوردنهِ
صدام تا صدای آسمون
زمین آبی نیست از پشتِ دوتا کاسه خون
منو پیدا کنین توو عمقِ احساستون
قبل از اینکه سر برسه پارسِ پاسبون
نمیخواد تکراره تاریخِ گذشته ها بشم
نه واسه درده آینده درمون و چاره شم
نه توو بازارِ داغِ الان یه ستاره شم
نه اون جهلِ مدرنِ پشتِ نقابِ دانشم
نه اون نوشته ی مقدسم
که قراره یه روزی با دستای شجاعت پاره شم
نه قاصده مرگِ دنیا قبلِ آخرین تابشم
نه طلبکارم از کسی
نه کسی هست که بتونه بگه بدهکارشم
همون بارشم که خودم در انتظارش با خواهشم
تا یه شب با یه شمع
بزنم توو دلِ تاریکی برسم به اوجِ آرامشم
برم رو بامِ شهر
داد بزنم و ببینم همه جا پخشم
زیره نورِ ماه تووی کوچه ها روی خونه ها
دارم میدرخشم
زیره پا گذاشتمش مونده جای کفشم
نقشم اینه کمرنگ باشه نقشم تا رد شم
رو دیوارای شهر رنگِ زندگی رو میزنم
میفهمنم اونا که بی لباس دیدنم
من یه حس ناشناخته ام
برداشتم داشتی که تازه کاشتم رو
دستای من بارونه ولی
میگیرم اونو از دستای زمین
به لطف ریشم ، وقتی پژمرده میشم
وقتی آفت میزنه با یه ذوق کهنه نیشم
حتی وقتی تنها تنه ی خشکِ کل بیشه ام
دوباره تازه میشم ، اَ نو شکفته میشم
رو ریتم میکنم از این لحظه ها گذر
با شعر میدم به درختِ صفحه شاخ و برگ
به تنِ کلمه های برهنه بال و پر
تا بگیره این افکارِ شلخته آب و رنگ
از حقیقتای پنهون و خنده دار و تلخ
از نقشه راه و رسم پستِ تاج و تخت
توو برقراری رابطه بین قهرمان و جنگ
تا کسایی که کردن توو این پهنه جامو تنگ
جا اینکه روضه بخونم بدم به صحنه تاب و تب
بسازم آثار بی عصب باب طبع عام و گرم
از همینا که باهش میکنن مجلسا رو گرم
همین چرتایی که اینجوری کرده ناخوشم
دلیلِ اینکه این تنَ لت و پار کرده هوس آب خنک
همینی که دوباره با این کمر شکسته پاشدم
توو این خیابونا جای شکستِ قانونا
زمینِ بازی و شیطنت بچه ها شدم ...
توو دلشون جا شدم

Fluss

Fluss entsteht im geronnensten Blut meines Körpers,
Der Tod griff mich von Geburt an,
In mir ist eine Welt der Stille,
Urteilt nicht nach meinem blassen Gesicht und Aussehen,
In den Gassen gehe ich Hand in Hand mit dem Wind,
Ich schreie in die müden Ohren,
Wenn Schwere kommt und sich auf meine Augen setzt,
Tue ich so, als würde ich sanft schlafen,
Ich bin im Einklang mit dem Rhythmus meiner Atemzüge,
Ich selbst bin verwundet vom Brennen meiner Stimme,
Ich spanne meine Falle, um die Momente zu jagen,
Sofort, im Moment, bin ich hier, dort und an meinem Platz,
Ich sitze und betrachte die Wahrheiten aus der Luke,
Neben dem Flüstern meines morgigen Tages ist es hell,
Mit den Augen meines Herzens bin ich ganz in die Landschaft vertieft,
All dies ist das Ergebnis davon, dass ich Rap-Nahrung zu mir nehme,
Meine Stimme reicht bis zum Himmel,
Die Erde ist nicht blau hinter zwei blutunterlaufenen Augen,
Finde mich in der Tiefe deiner Gefühle,
Bevor der Wächter bellend kommt,
Ich will nicht, dass sich die Geschichte wiederholt,
Noch will ich für den Schmerz der Zukunft Heilung und Lösung sein,
Noch will ich im heißen Markt der Gegenwart ein Star sein,
Noch will ich die moderne Ignoranz hinter der Maske des Wissens sein,
Noch will ich die heilige Schrift sein,
Die eines Tages mit mutigen Händen zerrissen werden soll,
Noch will ich der Vorbote des Todes der Welt vor ihrem letzten Schlag sein,
Ich fordere von niemandem etwas,
Noch gibt es jemanden, der sagen könnte, ich schulde ihm etwas,
Ich bin die Last, auf die ich selbst sehnsüchtig warte,
Um eines Nachts mit einer Kerze,
In die Dunkelheit einzutauchen und den Gipfel meiner Ruhe zu erreichen,
Ich gehe auf das Dach der Stadt,
Ich schreie und sehe, wie ich überall verbreitet werde,
Unter dem Mondlicht in den Gassen, auf den Häusern,
Ich strahle,
Ich habe es unter meine Füße gelegt, meine Schuhabdrücke sind geblieben,
Meine Rolle ist es, blass zu sein, um zu verschwinden,
Ich male die Farbe des Lebens an die Wände der Stadt,
Diejenigen, die mich ohne Kleider gesehen haben, verstehen mich,
Ich bin ein unbekanntes Gefühl,
Ich habe das Geerntete genommen, das ich gerade erst gesät habe,
Meine Hände sind Regen, aber
Ich nehme ihn von den Händen der Erde,
Dank meiner Wurzeln, wenn ich verwelke,
Wenn Schädlinge kommen, mit einem alten, stumpfen Stachel,
Auch wenn ich der einzige trockene Stamm des ganzen Waldes bin,
Werde ich wieder frisch, ich erblühe von Neuem,
Ich bewege mich im Rhythmus durch diese Momente,
Mit Poesie gebe ich dem Baum der Seite Äste und Blätter,
Dem Körper der nackten Worte Flügel und Federn,
Damit diese schlampigen Gedanken Form und Farbe annehmen,
Von den verborgenen, lustigen und bitteren Wahrheiten,
Von der Landkarte und den niederträchtigen Regeln von Thron und Macht,
Bei der Herstellung der Verbindung zwischen Held und Krieg,
Bis zu denen, die meinen Platz in dieser Weite eng gemacht haben,
Anstatt Klagelieder zu singen, gebe ich der Bühne Schwung,
Ich schaffe nervenfreie Werke, die dem Geschmack der Masse entsprechen,
Genau von denen, mit denen sie die Versammlungen aufheizen,
Dieser Mist, der mich krank gemacht hat,
Der Grund, warum dieser Körper vom Verlangen nach kaltem Wasser zerschlagen wurde,
Ist derselbe, der mich mit diesem gebrochenen Rücken wieder aufstehen ließ,
In diesen Straßen, anstelle von gebrochenen Gesetzen,
Bin ich zum Spielplatz und Unfug der Kinder geworden...,
Ich habe einen Platz in ihren Herzen gefunden.