Текст и перевод песни Hanna Pakarinen - Laitetaan Kuolema Polvilleen

Laitetaan Kuolema Polvilleen

Meidän täytyy juhlia niiden puolesta,
Joiden täytyy unelmansa pelkoon haudata,
Joiden täytyy yksinään mennä nukkumaan
Ja herätä yhtä painavaan

Meidän täytyy juhlia niiden puolesta,
Joiden kehtoon kaadettiin väärä ja oikea,
Joiden vuodet ovat toisten valitsemia,
Ja rakkautta niin murtavaa

Tänä iltana laitetaan kuolema polvilleen
Se meitä uskoo ja laskee viikatteen
Pakotetaan se ääneen sanomaan,
Että se voi voittaa meidät,
Mutta rakkauttamme ei milloinkaan

Meidän täytyy juhlia niiden puolesta,
Jotka eivät tunne rakkautta,
Kun se on kohdalla
Surut isien me juhlimme
Ja kivut äitien
Vuoksi lasten kirkkaiden

Tänä iltana laitetaan kuolema polvilleen
Se meitä uskoo ja laskee viikatteen
Pakotetaan se ääneen sanomaan,
Että se voi voittaa meidät,
Mutta rakkauttamme ei milloinkaan

Se voima, joka on piilossa,
Naulittuna ja ahtaalla
Se hyvä runnoo läpi repien reitin
Sen, jota tiennyt en olevan olemassakaan

Laitetaan kuolema polvilleen
Se meitä uskoo ja laskee viikatteen
Pakotetaan se ääneen sanomaan,
Että se voi voittaa meidät,
Mutta rakkauttamme ei milloinkaan

Поставим смерть на колени

Мы должны праздновать за тех,
Кому приходится хоронить свои мечты в страхе,
Кому приходится ложиться спать в одиночестве
И просыпаться с таким же грузом.

Мы должны праздновать за тех,
В чью колыбель налили и правду, и ложь,
Чьи годы выбраны другими,
И чья любовь так разрушительна.

Сегодня вечером мы поставим смерть на колени,
Она верит нам и опускает свою косу.
Заставим её сказать вслух,
Что она может победить нас,
Но нашу любовь — никогда.

Мы должны праздновать за тех,
Кто не чувствует любви,
Когда она рядом.
Мы празднуем печали отцов
И боль матерей
Ради сияния детей.

Сегодня вечером мы поставим смерть на колени,
Она верит нам и опускает свою косу.
Заставим её сказать вслух,
Что она может победить нас,
Но нашу любовь — никогда.

Та сила, что скрыта,
Пригвождена и зажата,
То добро пробьётся, разрывая путь,
Которого я и не знала.

Поставим смерть на колени,
Она верит нам и опускает свою косу.
Заставим её сказать вслух,
Что она может победить нас,
Но нашу любовь — никогда.