Bahare Tehran - Hatef перевод на немецкий

Bahare Tehran

وقتی که نامه تو امروز اومد به خونه
از جا پرید و خندید باز این دل دیوونه
نگاه به خطت کردم که مثل شعر نابه
مثل نسیم خاموش تو انتهای آبه
کنار صد گلایه میون حرف مرموز
دیدم نوشته بودی گذشته عید نوروز
دیدی بهار دوباره نشسته روی توچال
تن زمین برفی شده دوباره خال خال

بهار کوچه باغا یخ حوض و شکسته
یه تک گل بنفشه توی حیاط نشسته
مثل نوازش خواب شده هوای شمرون
بوی بهار گرفته خیابونای تهرون

نوشته ای که اینجا خای شماها خالی
که میرسه به آخر این دوری خیالی
بهار که میشه هر سال پرستو بر میگرده
میاد دوباره تهرون دلم هواتو کرده

نامه تو تا که خوندم گذاشتمش رو طاقچه
رفتم کنار شیشه نگاه کردم به باغچه
همسایه توی باغچه نهال تازه ای کاشت
نهالو بو کشیدم بوی غریبه ای داشت
نه سبزه مال من بود نه آسمون آبی
دلم به گریه افتاد یه گریه حسابی
دلم میگفت با فریاد به ابر و باد و بارون
که ای گروه آزاد برین به شهر تهرون
بگین سلام ما را به شهر آشنایی
بگین چه میکشیم ما از این همه جدایی
بگین که راه ها بسته غم تو دلا نشسته

پرستوی مسافر بال و پرش شکسته
بگین دل مسافر پیش دل شما بود
ما بی وفا نبودیم زمونه بی وفا بود
بهار که میشه هر سال پرستو بر میگرده
میاد دوباره تهرون دلم هواتو کرده

شهر من بوسه بر خاکت
استواریت را میستایم
به امید دیدار به امید دیدار

Frühling in Teheran

Als dein Brief heute ins Haus kam
Sprang dieses verrückte Herz auf und lachte
Ich sah deine Schrift, wie ein unvollendetes Gedicht
Wie der stille Hauch am Ende des Wassers
Unter hundert Klagen, zwischen rätselhaften Worten
Sah ich: Du schriebst vom letztjährigen Nowruz-Fest
Sahst du, wie der Frühling wieder über dem Tuchal thront?
Des Bodens schneebedeckter Leib wieder getüpfelt

Frühling in den Gartengassen, Teicheis gebrochen
Ein einziges Veilchen sitzt im Hof
Wie die streichelnde Stille der Shemiran-Luft
Teherans Straßen vom Frühlingsduft erfüllt

Du schreibst, hier seien die Plätze der Lieben leer
Dass sich diese geträumte Trennung dem Ende neigt
Kommt der Frühling, kehrt die Schwalbe alljährlich zurück
Kehrt nach Teheran heim, mein Herz schmachtet nach dir

Als ich deinen Brief gelesen, legte ich ihn aufs Sims
Trat ans Fenster, schaute in den Garten
Der Nachbar pflanzte dort einen jungen Spross
Ich roch daran - fremd war sein Duft
Nicht mein Grün war's, nicht mein blauer Himmel
Mein Herz brach in Weinen aus - tiefes Weinen
Mein Herz rief laut zu Wolken, Wind und Regen:
"Oh ihr Freien, eilt zur Stadt Teheran!
Bringt unsren Gruß zur Stadt der Vertrautheit
Sagt, was wir leiden durch diese Trennung
Sagt: Wege versperrt, Kummer im Herzen wohnt"

Der wandernden Schwalbe gebrochen die Schwingen
Sagt: Das Herz des Reisenden war stets bei euch
Nicht wir waren treulos, die Zeit war es!
Kommt der Frühling, kehrt die Schwalbe alljährlich zurück
Kehrt nach Teheran heim, mein Herz schmachtet nach dir

Meine Stadt, Kuss auf deinen Staub
Deine Beständigkeit preise ich
In Hoffnung auf Wiedersehen, in Hoffnung auf Wiedersehen