Текст и перевод песни Hector - Pianomies

Pianomies

Istuin kapakan pöydässä sivummalla
Ja ynnäsin mahdollisuuksiani.
Olin ottanut paukun tai kaksi...
Olin kaatunut pinnalla kaltevalla
Ja nyt olin todella turvallani.
Ei tää muuttua voi huonommaksi...
Silloin kuulin, kun mies rupes soittamaan
Meidän lauluamme - sitä ainoaa.
Hän soitti, kuin kertoen pianollaan:
Rakkauttakin kuolema vainoaa.
Hän soitti meistä - maan enkeleistä.
Siihen kerääntyi rinki kuin lähteen luokse
Ja kaikilla kasvoilla väreili huoli.
Lasiin livahti kyyneltä monta...
Kukaan ei täältä lämpöiseen syliin juokse.
On pöytien yllä kuun pimeä puoli
Ja tää hämäryyskin luvatonta...
Mutta mies jakoi lohtua soitollaan.
Kaikki kuuntelivat niin kuin nälissään.
Ja hän soitti kuin kuuluisi tarinaan,
Jossa kaksi lyö kolmatta välissään.
Hän soitti meistä - maan enkeleistä.
Se oli pianomies, se oli pianomies
Ja se pianomies oli niin...
Hiano mies! Se oli pianomies...
Soitto viimein kun loppui, kaikki tahtoivat jäädä
Ja tarjoilijat alkoi laskuja kantaa.
Niissä laskuissa ei ollut hintaa...
Joku tanssimaan alkoi - ei ne uloskaan häädä.
Joku toiselle päätti päällystakkinsa antaa -
Ja kaikilla vihlaisi rintaa...
Sillä mies tuli takaisin soittamaan
Meidän lauluamme - sitä ainoaa.
Hän soitti kuin kuuluisi tarinaan,
Jossa muistoja vain muistot vainoaa.
Hän soitti meistä - maan enkeleistä.
Se oli pianomies, se oli pianomies
Ja se pianomies oli niin,
Hiano mies, se oli pianomies,
Ja se pianomies oli niin...
Hiano mies!

Пианист

Я сидел в углу кабака
И взвешивал свои шансы.
Принял стаканчик-другой…
Покатился по наклонной
И вот теперь чувствовал себя в безопасности.
Хуже уже не будет…
И тут услышал, как мужчина начал играть
Нашу песню — ту самую.
Он играл, словно говорил своим пианино:
«Даже любовь преследует смерть».
Он играл о нас — о земных ангелах.
Вокруг него собрались люди, словно у родника,
И на всех лицах читалась печаль.
В стаканах блестели слёзы…
Никто здесь не бросится в тёплые объятия.
Над столами нависла темная сторона луны,
И даже этот полумрак здесь — непозволительная роскошь…
Но мужчина дарил утешение своей игрой.
Все слушали с жадностью.
А он играл так, будто рассказывал историю,
В которой двое бьют третьего.
Он играл о нас — о земных ангелах.
Это был пианист, это был пианист,
И этот пианист был таким…
Классным мужиком! Это был пианист…
Когда музыка стихла, никто не хотел уходить,
И официанты начали разносить счета.
Но на счетах не было цены…
Кто-то пустился в пляс — их и не думали выгонять.
Кто-то решил отдать другому свое пальто,
И у всех сжалось сердце…
Потому что мужчина вернулся к пианино,
Чтобы сыграть нашу песню — ту самую.
Он играл так, будто рассказывал историю,
В которой воспоминания преследуют лишь другие воспоминания.
Он играл о нас — о земных ангелах.
Это был пианист, это был пианист,
И этот пианист был таким,
Классным мужиком, это был пианист,
И этот пианист был таким…
Классным мужиком!