Текст и перевод песни Henk Westbroek - De Zon

De Zon

Het maakt geen verschil naar wie je kijkt
In elke vrouw herken ik wel een plek van jou
Het maakt geen verschil dag of nacht
Mijn hart blijft koud omdat ik van je hou
En de zon, de zon niet meer voor mij schijnt
En een gebroken hart niet in het niets verdwijnt
Als een wild vreemde vrouw in mijn armen lacht
Want ik wil niet meer, ik wil nooit meer op jacht
Sinds de zon, de zon niet meer voor mij schijnt

Er is geen liefde, groter dan de liefde die altijd onbeantwoord blijven
Moet
Er is geen wanhoop, dieper dan de wanhoop
Waarvan het bestaan niet eens meer wordt vermoed
Omdat een gebroken hart niet in het niets verdwijnt
En de zon, de zon niet meer voor mij schijnt

Het maakt niet uit naar welke plek ik rijd
In elk bed duren alle uren, urenlang
Het maakt geen verschil welk pad ik volg
Ik kom nooit aan op de rustplaats waar ik naar verlang
Omdat de zon, de zon niet meer voor mij schijnt
De zon, de zon niet meer voor mij schijnt

Er is geen liefde, groter dan de liefde die altijd onbeantwoord blijven
Moet
Er is geen wanhoop, dieper dan de wanhoop
Waarvan het bestaan niet eens meer wordt vermoed
Ik ben een kind, ik ben man wat de reden is dat jij niet van mij houden
Kan
En de zon, de zon nu voor een ander schijnt

(Henk Westbroek)

Солнце

Не имеет значения, на кого я смотрю,
В каждой женщине я вижу частичку тебя.
Не имеет значения, день или ночь,
Мое сердце остается холодным, потому что я люблю тебя.
И солнце, солнце больше не светит для меня,
И разбитое сердце не исчезает в никуда.
Если незнакомая женщина смеется в моих обьятиях,
Мне больше не хочется, мне совсем не хочется охотиться,
Ведь солнце, солнце больше не светит для меня.

Нет любви сильнее, чем любовь, которой суждено остаться безответной.
Должно быть,
Нет отчаяния глубже, чем отчаяние,
О существовании которого даже не подозревают,
Потому что разбитое сердце не исчезает в никуда,
И солнце, солнце больше не светит для меня.

Не важно, куда я еду,
В каждой постели часы тянутся бесконечно долго.
Не важно, по какому пути я иду,
Я никогда не доберусь до той остановки, о которой мечтаю,
Потому что солнце, солнце больше не светит для меня,
Солнце, солнце больше не светит для меня.

Нет любви сильнее, чем любовь, которой суждено остаться безответной.
Должно быть,
Нет отчаяния глубже, чем отчаяние,
О существовании которого даже не подозревают.
Я ребенок, я мужчина, но в чем причина, что ты не любишь меня,
Не могу понять.
И солнце, солнце теперь светит для другой.

(Хенк Вестбрук)