Текст и перевод песни Hera - Stúlkan Sem Starir Á Hafið

Stúlkan Sem Starir Á Hafið

Ég kom í þorpið kvöld eitt um sumar
Klukkan tólf í miðnætursól,
ég fékk herbergi upp á verbúð, það virtist í lagi
Með vask, borði og stól.

Um morguninn gekk ég út á götuna að skoða,
Sá gömul vélhræ liggja útá lóð,
ég sá hús sem áttu sögu og sum voru að deyja,
það seytlaði ú gluggunum blóð.

Það er stelpa sem starir á hafið
Stjörf með augun mött
Hún stendur öll kvöld og starir á hafið
Stóreyg, dáldið fött.

Ég sá hana dansa með döpur græn augu,
Dansa líkt og hún væri ekki hér,
Hún virtist líða um í sínum lokaða heimi,
Læstum fyrir þér og mér.

Hver hún var vissi ég ekki en alla ég spurði
Sem áttu leið þar hjá
þar til mér var sagt að einn svartan vetur hefði
Sjórinn tekið manninn henni frá.

Þetta er stelpan sem starir á hafið
Stjörf með augun mött
Hún stendur öll kvöld og starir á hafið
Stóreyg, dáldið fött.

Þessi starandi augu, haustgræn sem hafið,
ég horfði ofan í djúpið eitt kvöld,
þau spegluðu eitthvað sem aðeins hafið skildi
Angurvær, tælandi og köld.

Uppi á hamrinum stóð hún og starði yfir fjörðinn
Stundum kraup hún hvönninni í,
þar teygaði hún vindinn og villt augun grétu
Meðan vonin hvarf henni á ný.

Þetta sumar var fallegt, ég fékk nóg að vinna,
það fiskaðist og tíðin var góð.
En ég stóð og hugsaði og starði út um glugga
Um stelpuna sem var talin óð.

Eina nótt hrökk ég upp í skelfingu og skildi
Hvað skreið um í hjarta mér.
Það sem virtist vera í fyrstu bara forvitni hjartans
Hafði fundið ástina hér.

Í stelpunni sem starir á hafið
Stjörf með augun mött
Hún stendur öll kvöld og starir á hafið
Stóreyg, dáldið fött.

Daginn eftir fór ég með fyrsta bílnum
Sem flutti mig suður á leið.
Ég leit aldrei til baka, ég bölvaði í hljóði
Og í brjóstinu var eitthvað sem sveið.

Er ég les það í blaði að bátur hafi farist
þá birtist mynd í huga mér
þar sem hún stendur og starir á hafið
Starir þar til birtu þver.

Þetta er stelpan sem starir á hafið
Stjörf með augun mött
Hún stendur öll kvöld og starir á hafið
Stóreyg, dáldið fött.

Ég man stelpuna sem starði á hafið
Stjörf með augun mött
Hún stendur öll kvöld og starir á hafið
Stóreyg, dáldið fött.

The Girl Who Stares at the Sea

I came to the village one summer evening
At twelve in the midnight sun,
I got a room at the inn, it seemed alright
With a sink, a table and a chair.

In the morning I walked out onto the street to look around,
Saw old wrecks lying out on the lot,
I saw houses that had stories and some were dying,
Blood seeped from the windows.

There is a girl who stares at the sea
Rigid with dull eyes
She stands every evening and stares at the sea
Wide-eyed, a little pale.

I saw her dance with sad green eyes,
Dance like she wasn't here,
She seemed to drift in her own closed world,
Locked away from you and me.

Who she was I did not know but I asked everyone
Who passed by
Until I was told that one black winter the
Sea had taken her man from her.

This is the girl who stares at the sea
Rigid with dull eyes
She stands every evening and stares at the sea
Wide-eyed, a little pale.

Those staring eyes, autumn green like the sea,
I looked down into the depths one evening,
They reflected something only the sea understood
Melancholic, seductive and cold.

Up on the cliff she stood and stared out over the fjord
Sometimes she knelt in the cold,
There she tasted the wind and her wild eyes wept
While hope vanished from her again.

This summer was beautiful, I got plenty of work,
The fishing was good and the weather was fine.
But I stood and thought and stared out the window
About the girl who was considered mad.

One night I woke up in terror and understood
What was crawling around in my heart.
What seemed to be at first just the curiosity of the heart
Had found love here.

In the girl who stares at the sea
Rigid with dull eyes
She stands every evening and stares at the sea
Wide-eyed, a little pale.

The next day I took the first car
That took me south on my way.
I never looked back, I cursed under my breath
And in my chest there was something that stung.

When I read in the paper that a boat has been lost
A picture appears in my mind
Where she stands and stares at the sea
Stares until it gets dark.

This is the girl who stares at the sea
Rigid with dull eyes
She stands every evening and stares at the sea
Wide-eyed, a little pale.

I remember the girl who stared at the sea
Rigid with dull eyes
She stands every evening and stares at the sea
Wide-eyed, a little pale.