Текст и перевод песни Herman Van Veen - Achterlangs

Achterlangs

De meeste treinen rijden achterlangs het leven.je ziet een schuurtje met een fiets er tegen aan.
Een kleine jongen is nog op, hij mag nog even.
Je ziet een keukendeur een eindje openstaan.
Als je maar niet door deze trein werd voortgedreven,
Zou je daar zondermeer naar binnen kunnen gaan.
Zodra de schemer was gedaald,
Was je niet langer meer verdwaald.
En je ontmoette daar niet eens, niet eens verbaasde blikken.
Je zou toch komen? iedereen had het vermoed.
En ze zouden even haast onmerkbaar naar je knikken.
Want wie verwacht is, wordt maar nauwelijks begroet.
Je zou je zomaar aan hun tafel kunnen schikken
En alle dingen waren plotseling weer goed.
Zodra de schemer was gedaald,
Was je niet langer meer verdwaald.
Je hoefde daar geen druppel, geen druppel alcohol te drinken,
Want grenadine zou je smaken als cognac.
Je zag het haardvuur achter micaruitjes blinken,
Er kwam een merel zitten zingen op het dak.
En die paar mensen die je nooit hebt kunnen missen,
Kwamen daar binnen met een lach op hun gezicht.
Je zou je voortaan nooit meer in de weg vergissen,
Je deed het boek van alle droevenissen dicht.
Maar ach, de trein is doorgegaan
En kilometers daar vandaan.

Behind the Scenes

Most trains travel behind life. You see a shed with a bicycle leaning against it.
A little boy is still up, he is allowed to stay up a little longer.
You see a kitchen door open a little way.
If you were not being propelled by this train,
You would be able to go in there without further ado.
As soon as twilight had fallen,
You would no longer be lost.
And you would not meet even, not even any surprised looks.
You would come anyway? Everyone had expected it.
And they would almost imperceptibly nod to you.
Because whoever is expected is hardly greeted.
You could just sit down at their table
And suddenly everything was good again.
As soon as twilight had fallen,
You would no longer be lost.
You would not have to drink a drop, not a drop of alcohol there,
Because grenadine would taste like cognac to you.
You saw the open fire flickering behind mica sheets,
A blackbird came and perched on the roof and sang.
And those few people that you have never been able to live without,
Came in there with a smile on their face.
You would never get in the way again from now on,
You closed the book of all sorrows.
But oh, the train has gone on
And miles away.