Текст и перевод песни Herman Van Veen - Achterlangs

Achterlangs

De meeste treinen rijden achterlangs het leven.je ziet een schuurtje met een fiets er tegen aan.
Een kleine jongen is nog op, hij mag nog even.
Je ziet een keukendeur een eindje openstaan.
Als je maar niet door deze trein werd voortgedreven,
Zou je daar zondermeer naar binnen kunnen gaan.
Zodra de schemer was gedaald,
Was je niet langer meer verdwaald.
En je ontmoette daar niet eens, niet eens verbaasde blikken.
Je zou toch komen? iedereen had het vermoed.
En ze zouden even haast onmerkbaar naar je knikken.
Want wie verwacht is, wordt maar nauwelijks begroet.
Je zou je zomaar aan hun tafel kunnen schikken
En alle dingen waren plotseling weer goed.
Zodra de schemer was gedaald,
Was je niet langer meer verdwaald.
Je hoefde daar geen druppel, geen druppel alcohol te drinken,
Want grenadine zou je smaken als cognac.
Je zag het haardvuur achter micaruitjes blinken,
Er kwam een merel zitten zingen op het dak.
En die paar mensen die je nooit hebt kunnen missen,
Kwamen daar binnen met een lach op hun gezicht.
Je zou je voortaan nooit meer in de weg vergissen,
Je deed het boek van alle droevenissen dicht.
Maar ach, de trein is doorgegaan
En kilometers daar vandaan.

Окольным путем

Большинство поездов идут окольным путём по жизни. Видишь сарайчик, к которому прислонен велосипед.
Маленький мальчик ещё не спит, ему разрешили ещё немного поиграть.
Видишь, кухонная дверь чуть приоткрыта.
Если бы только этот поезд не уносил меня прочь,
Я бы, не раздумывая, вошёл туда.
Как только сумерки сгустились бы,
Я бы перестал блуждать.
И встретил бы там даже не удивлённые взгляды.
Ведь меня ждали, все догадывались.
И едва заметно кивнули бы мне.
Ведь того, кого ждут, почти не приветствуют.
Я бы просто сел за их стол
И всё вдруг стало бы хорошо.
Как только сумерки сгустились бы,
Я бы перестал блуждать.
Мне не нужно было бы выпить ни капли, ни капли алкоголя,
Ведь гранатовый сок казался бы коньяком.
Я видел бы, как мерцает огонь в камине за слюдяными окошками,
На крышу села бы петь птица.
И те немногие люди, по которым я так скучал,
Вошли бы с улыбкой на лице.
Я бы больше никогда не ошибался,
Я бы закрыл книгу всех печалей.
Но увы, поезд ушёл,
И за много километров отсюда.