Текст и перевод песни Herman Van Veen - Cirkels

Cirkels

Rond als de wijnvlek van eergister
Op het vuile tafelblad
Spelen gouden druppels zonlicht
Op het koude tegelpad
En de rimpels in de vijver
En het vangnet van een spin
Zijn allemaal maar cirkels
Zonder einde of begin
En de tijd verslijt de dagen
Met de wijzers van de klok
Die de uren traag vermalen
Heel geruisloos, zonder schok
Er bestaat geen medicijn
Tegen oud of eenzaam zijn
′S Avonds als je door je wimpers
Soms de zon ziet ondergaan
In een feest van gele vonken
Die in bloei lijken te staan
En de sterren op je netvlies
Trekken strepen in de lucht
Maar zodra de nacht weer nadert
Slaan je dromen op de vlucht
Door een klok met kromme wijzers
Die de tijd in stukken maalt
Ligt de zomer weer aan flarden
Want de klok heeft niet gefaald
Er bestaat geen medicijn
Tegen oud of eenzaam zijn
Tel de gladde kiezelstenen
Waarmee jij je zakken vult
Maar de mooiste ging verloren
Door je eigen stomme schuld
Toen je met haar langs het strand liep
Was elke schelp een juweel
Maar nu zie je niets dan keien
Groot en grijs en veel te veel
Hoor gefluister in het ruisen
Van de rusteloze zee
Als je haar dan niet kon missen
Waarom ging je dan niet mee
Bij het afscheid van de zomer
Zag je eindelijk gevaar
Toen elk blad een kleur kreeg
Van haar honinggele haar
De rimpels in de vijver
De webben van een spin
Zomaar cirkels in de ruimte
Zonder einde of begin
In een eindeloos refrein
Er bestaat geen medicijn
Tegen oud of eenzaam zijn

Circles

Round as the wine stain of yesterday
On the dirty table top
Golden drops of sunlight play
On the cold tile path
And the ripples in the pond
And the spider's web
Are all just circles
Without end or beginning
And time wears away the days
With the hands of the clock
Which slowly grind away the hours
So quietly, without a shock
There is no medicine
For old age or loneliness
In the evening, when through your eyelashes
You sometimes see the sun go down
In a feast of yellow sparks
Which seem to burst into bloom
And the stars on your retina
Draw streaks in the sky
But as soon as night approaches again
Your dreams take flight
Through a clock with crooked hands
Which grinds the time to pieces
The summer is torn to shreds again
For the clock has not failed
There is no medicine
For old age or loneliness
Count the smooth pebbles
With which you fill your pockets
But the most beautiful one was lost
Through your own stupid fault
When you walked along the beach with her
Every shell was a jewel
But now you see nothing but stones
Large and gray and far too many
Hear the whisper in the roar
Of the restless sea
If you couldn't bear to miss her
Why didn't you go with her
When summer was over
You finally saw the danger
When every leaf took on a color
Of her honey-blonde hair
The ripples in the pond
The webs of a spider
Just circles in space
Without end or beginning
In an endless refrain
There is no medicine
For old age or loneliness