Текст и перевод песни Herman Van Veen - De Man Die Zelfmoord Wilde Plegen

De Man Die Zelfmoord Wilde Plegen

Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen.
Waarom precies, dat was hem zelf niet goed bekend.
Hij had die drang bij zijn geboorte meegekregen,
Zoals een ander taalgevoel of zangtalent.
En in de lente had-ie enkel het verlangen,
Om zich alleen met groene takken op te hangen.
Dat is een tamelijk bescheiden wens, nietwaar?
Een mens zijn lust dat is zijn leven, zeg ik maar.
Alleen hij kon het niet meteen, al niet als jongen,
Toen hij na schooltijd dikwijls aan de spoordijk zat.
Och, hij was ziels en zielsgraag voor een trein gesprongen,
Om te vergeten, hij wist niet nauwkeurig wat.
Hij wou zijn vader en zijn moeder niet verdrieten,
En daarom liet ie de gedachte steeds weer schieten.
Want een geweten is iets moois, maar als je 't hebt,
Dan ben je wel ontzettend zwaar gehandicapt.
Hij nam zich voor z'n ouders sterven af te wachten,
En had geluk, ze werden geen van beiden oud.
Maar zie het leven wordt bepaald door vreemde krachten,
En in de tussentijd was hij gewoon getrouwd.
Hij had een uitgebreide voorraad slaaptabletten,
Die hij vaak telde als de schemering aan kwam zetten.
Och, hij kon makkelijk bereiken wat hij wou:
Hij deed het niet, hij had een brave vrouw.
En toen die eindelijk gestorven was na jaren,
Zag hij de kans tot zijn verdriet nog steeds niet schoon,
Om zelf die lang verbeide haven in te varen:
Hij was de vader van een dochter en een zoon.
Maar zijn geduld begon zo langzaamaan te slinken.
Hij was nu vastbesloten zich te verdrinken
En had de plek al uitgezocht, 't was bij de brug.
Hij dacht: hier doe ik het, en God, maak 't toch vlug.
Het duurde lang voordat hij klaar was met zijn taken,
Maar toen hij voor zijn kinderen nauwelijks meer bestond,
Ging hij er op een avond blij een eind aan maken.
En bij die brug vond hij toen een zieke hond.
Hij had het dier het liefst ter plekke willen wurgen.
Maar nee, hij bleef er tot zijn laatste snik voor zorgen,
En gaf toen eigenlijk met tegenzin geest.
Hij dacht: wat gaan ze met hem doen, het stomme beest.
Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen,
Waarom dat wist hij niet, al zijn er redenen zat te geven.
Ik weet er zo al uit mijn hoofd een stuk of negen,
Al heb ik zelf die aandrang nooit zo sterk gehad.
Ach, om iets waar te maken van zijn liefste dromen,
Had ieder ander het vast niet zo nauw genomen.
Maar hoe dan ook, dat heeft die man dus wel gedaan:
Hij is gewoon als ieder ander doodgegaan.

The Man Who Wanted to Commit Suicide

There was a man who desperately wanted to commit suicide.
Why exactly, he himself did not quite know.
He had been given that urge at birth,
Just like another person's sense of language or singing talent.
And in the spring he only had the desire,
To hang himself with green branches.
That is a rather modest wish, isn't it?
A person's desire is his life, I would say.
Only he could not do it right away, not even as a boy,
When he often sat by the railway embankment after school.
Oh, he would have loved to jump in front of a train,
To forget, he didn't know exactly what.
He did not want to grieve his father and mother,
And so he always let the thought go.
Because a conscience is a beautiful thing, but if you have it,
Then you are really severely handicapped.
He decided to wait for his parents to die,
And was lucky, neither of them grew old.
But see, life is determined by strange forces,
And in the meantime he had simply married.
He had an extensive supply of sleeping pills,
Which he often counted as dusk approached.
Oh, he could easily achieve what he wanted:
He didn't do it, he had a good wife.
And when she finally died after years,
He still did not see the chance to his sorrow,
To enter that long-awaited harbor himself:
He was the father of a daughter and a son.
But his patience was slowly starting to dwindle.
He was now determined to drown himself
And had already chosen the place, it was by the bridge.
He thought: here I do it, and God, please make it quick.
It was a long time before he finished his tasks,
But when he barely existed for his children,
He went to finish it one evening.
And he found a sick dog by the bridge.
He would have loved to strangle the animal on the spot.
But no, he took care of it until his last breath,
And then, with reluctance, gave up his ghost.
He thought: what will they do with him, the dumb animal.
There was a man who desperately wanted to commit suicide,
Why, he did not know, although there were plenty of reasons to give.
I know off the top of my head nine of them,
Although I have never had that urge myself.
Oh, to make something of his dearest dreams come true,
No one else would have taken it so seriously.
But anyway, that's what that man did:
He just died like everyone else.