Текст и перевод песни Herman Van Veen - De Man Die Zelfmoord Wilde Plegen

De Man Die Zelfmoord Wilde Plegen

Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen.
Waarom precies, dat was hem zelf niet goed bekend.
Hij had die drang bij zijn geboorte meegekregen,
Zoals een ander taalgevoel of zangtalent.
En in de lente had-ie enkel het verlangen,
Om zich alleen met groene takken op te hangen.
Dat is een tamelijk bescheiden wens, nietwaar?
Een mens zijn lust dat is zijn leven, zeg ik maar.
Alleen hij kon het niet meteen, al niet als jongen,
Toen hij na schooltijd dikwijls aan de spoordijk zat.
Och, hij was ziels en zielsgraag voor een trein gesprongen,
Om te vergeten, hij wist niet nauwkeurig wat.
Hij wou zijn vader en zijn moeder niet verdrieten,
En daarom liet ie de gedachte steeds weer schieten.
Want een geweten is iets moois, maar als je 't hebt,
Dan ben je wel ontzettend zwaar gehandicapt.
Hij nam zich voor z'n ouders sterven af te wachten,
En had geluk, ze werden geen van beiden oud.
Maar zie het leven wordt bepaald door vreemde krachten,
En in de tussentijd was hij gewoon getrouwd.
Hij had een uitgebreide voorraad slaaptabletten,
Die hij vaak telde als de schemering aan kwam zetten.
Och, hij kon makkelijk bereiken wat hij wou:
Hij deed het niet, hij had een brave vrouw.
En toen die eindelijk gestorven was na jaren,
Zag hij de kans tot zijn verdriet nog steeds niet schoon,
Om zelf die lang verbeide haven in te varen:
Hij was de vader van een dochter en een zoon.
Maar zijn geduld begon zo langzaamaan te slinken.
Hij was nu vastbesloten zich te verdrinken
En had de plek al uitgezocht, 't was bij de brug.
Hij dacht: hier doe ik het, en God, maak 't toch vlug.
Het duurde lang voordat hij klaar was met zijn taken,
Maar toen hij voor zijn kinderen nauwelijks meer bestond,
Ging hij er op een avond blij een eind aan maken.
En bij die brug vond hij toen een zieke hond.
Hij had het dier het liefst ter plekke willen wurgen.
Maar nee, hij bleef er tot zijn laatste snik voor zorgen,
En gaf toen eigenlijk met tegenzin geest.
Hij dacht: wat gaan ze met hem doen, het stomme beest.
Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen,
Waarom dat wist hij niet, al zijn er redenen zat te geven.
Ik weet er zo al uit mijn hoofd een stuk of negen,
Al heb ik zelf die aandrang nooit zo sterk gehad.
Ach, om iets waar te maken van zijn liefste dromen,
Had ieder ander het vast niet zo nauw genomen.
Maar hoe dan ook, dat heeft die man dus wel gedaan:
Hij is gewoon als ieder ander doodgegaan.

L'homme qui voulait se suicider

Il était un homme qui aurait bien voulu se suicider.
Pourquoi exactement, il ne le savait pas lui-même.
Il avait cet élan depuis sa naissance,
Comme un autre le sens des langues ou le talent du chant.
Et au printemps, il n'avait qu'une envie,
De se pendre tout seul avec des branches vertes.
C'est un souhait assez modeste, n'est-ce pas ?
L'homme a pour volupté sa vie, je dis seulement.
Lui seul ne le pouvait pas tout de suite, déjà pas étant jeune,
Quand, après l'école, il restait souvent assis sur la voie ferrée.
Oh, il aurait aimé se jeter devant un train de tout son cœur,
Pour oublier, il ne savait pas exactement quoi.
Il ne voulait pas attrister son père et sa mère,
Et c'est pourquoi il abandonnait toujours l'idée.
Car une conscience, c'est quelque chose de beau, mais si on l'a,
Alors on est vraiment très handicapé.
Il se promit d'attendre la mort de ses parents,
Et il eut de la chance, aucun des deux ne devint vieux.
Mais tu vois, la vie est déterminée par d'étranges forces,
Et entre-temps, il s'était simplement marié.
Il avait une grande réserve de somnifères,
Qu'il comptait souvent quand le crépuscule arrivait.
Oh, il pouvait facilement obtenir ce qu'il voulait :
Il ne le faisait pas, il avait une brave femme.
Et quand celle-ci mourut enfin après des années,
Il ne vit toujours pas sa chance de se suicider,
Pour enfin entrer dans ce port tant attendu :
Il était le père d'une fille et d'un fils.
Mais sa patience commençait tout doucement à s'épuiser.
Il était maintenant bien décidé à se noyer
Et avait déjà choisi l'endroit, c'était près du pont.
Il pensa : c'est ici que je le fais, et Dieu, fais que ce soit vite.
Il mit longtemps avant d'en finir avec ses tâches,
Mais quand il n'existait presque plus pour ses enfants,
Il alla un soir, heureux, en finir.
Et près de ce pont, il trouva alors un chien malade.
Il aurait préféré étrangler l'animal sur-le-champ.
Mais non, il resta jusqu'à son dernier soupir pour s'en occuper,
Et rendit alors finalement l'âme à contrecœur.
Il pensa : qu'est-ce qu'ils vont faire de lui, cette bête stupide.
Il était un homme qui aurait bien voulu se suicider,
Pourquoi il le voulait, il ne le savait pas, même s'il y a mille raisons à donner.
J'en connais ainsi de tête une dizaine,
Même si je n'ai jamais ressenti moi-même cet élan avec autant de force.
Ah, pour réaliser l'un de ses rêves les plus chers,
Tout autre n'aurait sûrement pas pris les choses si au sérieux.
Mais quoi qu'il en soit, c'est ce que cet homme a fait :
Il est mort comme tout le monde.