Текст и перевод песни Herman Van Veen - Een Vriend Zien Huilen (Voir Un Ami Pleurer)

Een Vriend Zien Huilen (Voir Un Ami Pleurer)

Natuurlijk wordt alom gestredenen zwijgt voor velen de muziek,
De tederheid is overleden
En de illusies zijn doodziek.
Natuurlijk laat zich alles kopen
Voor wie er maar het meeste biedt
En worden bloemen stukgelopen
Maar een vriend zien huilen... kan ik niet.

Natuurlijk hebben wij verloren
En wacht de dood ons aan het eind,
Met onze schouders ver naar voren
Staan wij nog amper overeind.
Natuurlijk zijn we vaak bedrogen
En liggen vogels in het riet
Die voor het laatst hebben gevlogen
Maar een vriend zien huilen... kan ik niet.

Worden er steden stukgesmeten
Door kinderen van vijftig jaar
Dan wordt het leed weer gauw vergeten
Voor nieuw verdriet of nieuw gevaar.
En de stations vol met verdwaalden,
Al te ver heen voor elk verdriet,
Geen enk'le waarheid die het haalde,
Maar een vriend zien huilen... kan ik niet.

Natuurlijk spiegels zijn integer:
Geen moed genoeg om jood te zijn,
Niet elegant genoeg voor neger,
Geen licht, alleen maar valse schijn.
In eigen kilheid zo gevangen
Dat men voor liefde zich verschuilt,
Zo aan het eind van elk verlangen,
Maar dan een vriend te zien... die huilt.

Voir un ami pleurer (Une amie me voir pleurer)

Naturellement les conflits s'apaisent, le silence pour beaucoup la musique,
La tendresse est morte
Et les illusions sont mortellement malades.
Naturellement tout peut s'acheter
Pour celui qui en donne plus
Et les fleurs sont piétinées
Mais voir une amie pleurer... je ne peux pas.

Naturellement nous avons perdu
Et la mort nous attend à la fin,
Les épaules en avant
Nous sommes à peine debout.
Naturellement nous avons été trompés souvent
Et les oiseaux sont dans les roseaux
Qui ont volé pour la dernière fois
Mais voir une amie pleurer... je ne peux pas.

Les villes sont détruites
Par des enfants de cinquante ans
Alors la souffrance est vite oubliée
Pour un nouveau chagrin ou un nouveau danger.
Et les gares pleines de gens perdus,
Trop loin pour toute peine,
Aucune vérité qui n'ait triomphé,
Mais voir une amie pleurer... je ne peux pas.

Naturellement les miroirs sont intègres :
Pas assez courageux pour être juif,
Pas assez élégant pour être noir,
Pas de lumière, seulement de la fausse lumière.
Dans sa propre froideur si prisonnière
Qu'on se cache de l'amour,
Ainsi au bout de chaque désir,
Mais alors voir une amie... qui pleure.