Текст и перевод песни Herman Van Veen - Kraanvogels ("Nu En Dan - 30 Jaar Herman van Veen") [1998 Re-Recording]

Kraanvogels ("Nu En Dan - 30 Jaar Herman van Veen") [1998 Re-Recording]

Soms denk, soms denk ik wel dat de soldaten
Die in de oorlogen gevallen zijn,
Niet onder witte kruisen zijn begraven,
Maar dat ze kraanvogels geworden zijn.

Ze roepen ons uit lang voorbije tijden,
Hun hese stemmen roepen in hun vlucht.
′T Is misschien daarom, dat wij zo dikwijls kijken,
Diep in gedachten, naar de avondlucht.

Daar, in de laatste lichtglans van de schemer,
Gaat een vermoeide vogeltrek voorbij.
Ik zie een lege plaats in hun geleed'ren,
Misschien is dat de plek, bestemd voor mij.

Als ik met hen de hemel zal bevolken,
Voorbijtrek in het schemerend verschiet,
Dan zie ik jullie uit de verre wolken,
Dan roep ik jullie, die ik achterliet.

Soms denk, soms denk ik wel dat de soldaten
Die in de oorlogen gevallen zijn,
Niet onder witte kruisen zijn begraven,
Maar dat ze kraanvogels geworden zijn.

Ze roepen ons uit lang voorbije tijden,
Hun hese stemmen roepen in hun vlucht.
′T Is misschien daarom, dat wij zo dikwijls kijken,
Diep in gedachten, naar de trieste lucht

Cranes ("Here and Then - 30 Years of Herman van Veen") [1998 Re-Recording]

Sometimes, sometimes I think that the soldiers,
Who fell in wars,
Are not buried under white crosses,
But that they have become cranes.

They call us from long ago,
Their hoarse voices calling in their flight.
Maybe that's why we so often look,
Deep in thought, at the evening sky.

There, in the last glimmer of light from the twilight,
A weary bird migration passes by.
I see an empty place in their ranks,
Perhaps that is the place, destined for me.

When I will join them in the heavens,
Passing by in the twilight distance,
Then I will see you from the distant clouds,
Then I will call to you, whom I left behind.

Sometimes, sometimes I think that the soldiers,
Who fell in wars,
Are not buried under white crosses,
But that they have become cranes.

They call us from long ago,
Their hoarse voices calling in their flight.
Maybe that's why we so often look,
Deep in thought, at the sad sky.