Текст и перевод песни Herman Van Veen - Weet Je Nog

Weet Je Nog

Weet je nog, toen de wind de bomen tergde en hen de mantels van het lichaam trok
Dat wij samen, de regen kletterde bij stromen, schuilden en jij zo schrok

Toen ik je zei dat dit het eind was en voorgoed onze wegen zouden scheiden
Mijn arme kind, ′t is droevig maar het moet
Beter is het heen te gaan
Ik zweeg en jij schreide

Weet je nog dat mijn hand de jouwe zachtjes drukte omdat jij spoedig zou zien dat ik niet de beste was en dat jij door je tranen lachte en zei: "Misschien"

Nu is het herfst opnieuw en regen, maar alleen schuil ik onder 't lover, denk aan jou en ween

Weet je nog toen de wind de bomen tergde en hen de mantels van het lichaam trok dat wij samen, de regen kletterde bij stromen, schuilden en jij zo schrok toen ik je zei dat dit het eind was en voorgoed onze wegen zouden scheiden

Mijn arme kind

′T is droevig, maar het moet
Beter is het heen te gaan
Ik zweeg en jij schreide

Weet je nog dat mijn hand de jouwe zachtjes drukte omdat jij spoedig zou zien dat ik niet het beste was en jij door je tranen lachte en zei: "Misschien"

"Kère, Kère"

Помнишь?

Помнишь, как ветер терзал деревья, срывая с них листву, словно одежды,
как мы вместе, под проливным дождем, укрылись, и ты так испугалась?

Тогда я сказал тебе, что это конец, и наши пути навсегда разойдутся.
Бедная моя, это печально, но так нужно.
Лучше уйти.
Я молчал, а ты плакала.

Помнишь, как моя рука нежно сжала твою, потому что ты скоро поймешь, что я не лучший для тебя, а ты сквозь слезы улыбнулась и сказала: "Возможно".

Сейчас снова осень и дождь, но я один укрываюсь под листвой, думаю о тебе и грущу.

Помнишь, как ветер терзал деревья, срывая с них листву, словно одежды, как мы вместе, под проливным дождем, укрылись, и ты так испугалась, когда я сказал тебе, что это конец, и наши пути навсегда разойдутся.

Бедная моя,

это печально, но так нужно.
Лучше уйти.
Я молчал, а ты плакала.

Помнишь, как моя рука нежно сжала твою, потому что ты скоро поймешь, что я не лучший для тебя, а ты сквозь слезы улыбнулась и сказала: "Возможно".

"Дорогая, дорогая"