Текст и перевод песни Horytnica - Dąb

Naród nasz dumny niczym dąb stary
Niezmiennie rośnie przez mielenia
Korzeń oplata ziemi filary
Gdzie prochy przodków-echo istnienia
Wzbija się w górę pień jak kolumna
Baldachim nieba zdolny utrzymać
Żywego drzewa siła ogromna
Płynące lata w słojach zaklina
Tysiąc konarów, gałęzi sieć
Spod zielonych liści dobiega śpiew
Wody i ziemi pradawna pieśń
Na wieki ukryta w szelście drzew
Ponad koroną orła ślad
Ściga się z wiatrem dzielny ptak
Patrzcie na niego córko i synu
Niechaj to będzie wasz znak
Przysięgam polskiej mowy strzec
Bo język to narodu skarb
Dopóki zdolnym unieść miecz
Na straży granic będę stał
Ślubuję chronić ją i czcić
Ojczystą ziemię matkę naszej krwi
Po kres dni dla niej żyć
Siłę mieć wiernym być
Uderza piorun -srebrzysty ogień
Próbuje rozbić dębu monolit
I chociaż konar nie jeden płonie
Prastare drzewo uparcie stoi
Wicher jesieni liście porywa
Zostawia suchy drewniany szkielet
Mróz go w uścisku stalowym trzyma
W śniegu spowitym niczym w popiele
Lecz jak po nocy budzi się dzień
Tak wiosna rozjaśni zimowy mrok
Słońce zakończy głęboki sen
I życie zwycięski zatoczy krąg
Nie złamie dębu wiatr nie grom
Ni zimy srogiej lód i szron
Gdzie biały orzeł gniazdo założył
Tam wybudujesz swój dom
Przysięgam polskiej mowy strzec
Bo język to narodu skarb
Dopóki zdolnym unieść miecz
Na straży granic będę stał
Ślubuję chronić ją i czcić
Ojczystą ziemię matkę naszej krwi
Po kres dni dla niej żyć
Siłę mieć wiernym być

Народ наш гордый, как дуб старый
Неизменно растет путем измельчения
Корень заряда земли столбы
Где прах предков-Эхо существования
Поднимается вверх ствол, как колонна
Полог неба, способный держать
Живое дерево огромная сила
Течет лето в банках заклинает
Тысячи ветвей, ветвей
Из-под зеленых листьев доносится пение
Воды и земли древняя песня
Навеки скрыта в шелесте деревьев
Над Орлиной кроной след
Мчится с ветром отважная птица
Посмотрите на него, дочь и сын.
Пусть это будет вашим знамением
Клянусь польской речью охранять
Потому что язык-это сокровище нации
Пока способным поднять меч
На страже границ буду стоять
Я клянусь защищать ее и поклоняться ей
Родная земля-мать нашей крови
После конца дней для нее жить
Силу иметь верным быть
Бьет молния-серебристый огонь
Пытается разбить дубовый монолит
И хотя ветка не одна горит
Древнее дерево упрямо стоит
Ветерок осенних листьев уносит
Оставляет сухой деревянный скелет
Мороз держит его в стальных объятиях
В снегу, покрытом пеплом
Но как после ночи просыпается день
Так весна скрасит зимний мрак
Солнце завершит глубокий сон
И жизнь победоносная закроет круг
Не сломает дуб ветер не гром
Ни зимы суровый лед и иней
Где Белый орел гнездо основал
Там вы построите свой дом
Клянусь польской речью охранять
Потому что язык-это сокровище нации
Пока способным поднять меч
На страже границ буду стоять
Я клянусь защищать ее и поклоняться ей
Родная земля-мать нашей крови
После конца дней для нее жить
Силу иметь верным быть