Текст и перевод песни Horytnica - Honor Legionisty

Honor Legionisty

Wracali z powstania obdarci bojowcy
Zakopali sztandar tam na skraju wioski
Będzie jeszcze Polska, szeptał mi mój ojciec
Zabrali go rankiem, poszedł na katorgę
Tuż przed samą śmiercią wrócił mój chorąży
Prawił o wolności, ale jej nie dożył
Ból przeszywał myśli, ból straty rodziny,
Wielu w nich rzucało szyderstwa i drwiny.

Mijał czas dzieciństwa wśród głodu i chłodu
Polska nam się śniła przez lata zaborów
Drogo przyszło płacić za okruch przekory
Samotnością w tłumie dekadenckiej sfory
Więźniowie sumienia brnęli wbrew większości
Niósł się z cel więziennych duch niepodległości
Wśród zobojętnienia, zdrady, nienawiści
Maszerowaliśmy - pierwsi legioniści.

Niósł pod swym mundurem żołnierz słowa ojca
Nigdy nie ustawaj, będzie jeszcze Polska
Odkopany sztandar, choć podarty w walce
Prowadził straceńców na oprawcy szańce
W korowodzie bitew rosła jego chwała
Rozkaz komendanta zasnąć nie pozwalał
Honor legionisty to zwycięstwo w walce
Zatem szli zwyciężać zdobywając szańce.

Z cynicznym uśmiechem patrzyli zaborcy
Na płomienne duchy, na siłę młodości
Sycił się nią płomień, światłem wielu ofiar
Kładł swój los na szali, kto tę ziemię kochał
Sami przeciw wszystkim, iskra pośród mroku
Trwaliśmy w swej woli, testamencie przodków
Który w listopadzie został wypełniony
Gdy sen stał się jawą w tym dniu upragnionym.

WOŁASZ ZA MNĄ POLSKO, ALE JUŻ NIE SŁYSZĘ
WIATR NAD MOGIŁĄ SUCHY LIŚĆ KOŁYSZE
PŁYNĄ TWOJE SŁOWA, ROZPALAJĄC SERCA
MNIEJ MASZ W SWYM ODDZIALE O JEDNEGO STRZELCA
TAM GDZIE MOJA ŻONA, A Z NIĄ DWOJE DZIECI
PŁYNIE MYŚL OSTATNIA, KU NIEJ WŁAŚNIE LECI
DO MOJEJ CÓRECZKI I DO MEGO SYNA
TRAFIŁ LIST OSTATNI, SMUTNA TO GODZINA

Honor Legionisty

Ragged fighters returned from the uprising
They buried their banner on the outskirts of the village
“Poland will be free again,” my father whispered to me
They took him at dawn, sending him off to the gulag
Just before his death, my sergeant returned
He spoke of freedom, but he didn't live to see it
Pain pierced my mind, the agony of losing my family,
Many threw insults and mockery at them.

My childhood passed amidst hunger and cold
Poland filled our dreams through years of subjugation
We paid dearly for the slightest bit of defiance
Living in solitude among a decadent crowd
Prisoners of conscience, we struggled against the tide
The spirit of independence echoed through prison cells
Amidst apathy, betrayal, and hatred,
We marched on—the first legionnaires.

Beneath his uniform, the soldier carried his father's words
“Never give up, Poland will be free again”
The unearthed banner, though torn in battle,
Led the doomed into the enemy's strongholds
Its glory grew with each battle
The commander's orders kept him awake
“The honor of a legionnaire lies in victory”
And so they went forth to conquer, seizing stronghold after stronghold.

The occupiers watched with cynical smiles
At the fiery spirits, the strength of the youth
The flame fed upon it, with the light of many sacrifices
Those who loved this land put their fate in the balance
Alone against the world, a spark in the darkness
We stood firm in our will, the testament of our ancestors
Which was fulfilled in November,
When the dream became a reality on that long-awaited day.

YOU CALL ME, POLAND, BUT I CAN'T HEAR YOU ANYMORE
THE WIND CRADLES A DRY LEAF OVER MY GRAVE
YOUR WORDS FLOW, KINDLING HEARTS
YOUR BAND IS SHORT ONE RIFLEMAN
WHERE MY WIFE AND TWO CHILDREN ARE
MY LAST THOUGHT FLOWS TOWARDS THEM
TO MY DAUGHTER AND TO MY SON
MY FINAL LETTER ARRIVES, A SORROWFUL HOUR