Текст и перевод песни Horytnica - Honor Legionisty

Wracali z powstania obdarci bojowcy
Zakopali sztandar tam na skraju wioski
Będzie jeszcze Polska, szeptał mi mój ojciec
Zabrali go rankiem, poszedł na katorgę
Tuż przed samą śmiercią wrócił mój chorąży
Prawił o wolności, ale jej nie dożył
Ból przeszywał myśli, ból straty rodziny,
Wielu w nich rzucało szyderstwa i drwiny.

Mijał czas dzieciństwa wśród głodu i chłodu
Polska nam się śniła przez lata zaborów
Drogo przyszło płacić za okruch przekory
Samotnością w tłumie dekadenckiej sfory
Więźniowie sumienia brnęli wbrew większości
Niósł się z cel więziennych duch niepodległości
Wśród zobojętnienia, zdrady, nienawiści
Maszerowaliśmy - pierwsi legioniści.

Niósł pod swym mundurem żołnierz słowa ojca
Nigdy nie ustawaj, będzie jeszcze Polska
Odkopany sztandar, choć podarty w walce
Prowadził straceńców na oprawcy szańce
W korowodzie bitew rosła jego chwała
Rozkaz komendanta zasnąć nie pozwalał
Honor legionisty to zwycięstwo w walce
Zatem szli zwyciężać zdobywając szańce.

Z cynicznym uśmiechem patrzyli zaborcy
Na płomienne duchy, na siłę młodości
Sycił się nią płomień, światłem wielu ofiar
Kładł swój los na szali, kto tę ziemię kochał
Sami przeciw wszystkim, iskra pośród mroku
Trwaliśmy w swej woli, testamencie przodków
Który w listopadzie został wypełniony
Gdy sen stał się jawą w tym dniu upragnionym.

WOŁASZ ZA MNĄ POLSKO, ALE JUŻ NIE SŁYSZĘ
WIATR NAD MOGIŁĄ SUCHY LIŚĆ KOŁYSZE
PŁYNĄ TWOJE SŁOWA, ROZPALAJĄC SERCA
MNIEJ MASZ W SWYM ODDZIALE O JEDNEGO STRZELCA
TAM GDZIE MOJA ŻONA, A Z NIĄ DWOJE DZIECI
PŁYNIE MYŚL OSTATNIA, KU NIEJ WŁAŚNIE LECI
DO MOJEJ CÓRECZKI I DO MEGO SYNA
TRAFIŁ LIST OSTATNI, SMUTNA TO GODZINA

Возвращались с восстания одаренные бойцы
Они закопали знамя там, на краю деревни.
Будет еще польская, шепнул мне отец.
Его забрали утром, он пошел на каторгу
Незадолго до самой смерти вернулся мой прапорщик.
Он говорил о свободе, но не дожил до нее
Боль пронзила мысли, боль потери семьи,
Многие бросали в них насмешки и насмешки.

Прошло время детства среди голода и холода
Польская нам снилась годами заборов
Дорого заплатили за кроху
Одиночество в толпе декадентской стаи
Узники совести выступили против большинства
Нес из тюремных камер дух независимости
Среди нейтралитета, предательства, ненависти
Маршировали-первые легионеры.

Он нес под своим мундиром солдат слова отца
Никогда не ставьте, Будет еще польская
Выкопанное знамя, хоть и порванное в бою
Он вел казненных на мучителя Шанцев
В театрализованных сражениях росла его слава
Приказ коменданта заснуть не давал
Честь легионера-победа в бою
Поэтому они шли побеждать, захватив шанцы.

С циничной улыбкой смотрели на захватчиков
На огненных духов, на силу молодости
Она пылала пламенем, светом многих жертв.
Он ставил свою судьбу на кон, кто эту землю любил
Сами против всех, Искра среди мрака
Мы сохраняли свою волю, Завещание предков
Который был заполнен в ноябре
Когда сон стал явью в этот желанный день.

ТЫ ЗОВЕШЬ МЕНЯ, НО Я БОЛЬШЕ НЕ СЛЫШУ.
ВЕТЕР НАД МОГИЛОЙ СУХИЕ ЛИСТЬЯ КОЛЫШЕТ
ВАШИ СЛОВА ТЕКУТ, РАЗЖИГАЯ СЕРДЦА
У ТЕБЯ В ОТРЯДЕ МЕНЬШЕ ОДНОГО СТРЕЛКА.
ГДЕ МОЯ ЖЕНА, А С НЕЙ ДВОЕ ДЕТЕЙ
ТЕЧЕТ ПОСЛЕДНЯЯ МЫСЛЬ, К НЕЙ ЛЕТИТ
МОЕЙ ДОЧЕРИ И МОЕМУ СЫНУ
ПРИШЛО ПИСЬМО ПОСЛЕДНЕЕ, ПЕЧАЛЬНЫЙ ЧАС