Honor Legionisty - Horytnica перевод на русский

Honor Legionisty

Wracali z powstania obdarci bojowcy
Zakopali sztandar tam na skraju wioski
Będzie jeszcze Polska, szeptał mi mój ojciec
Zabrali go rankiem, poszedł na katorgę
Tuż przed samą śmiercią wrócił mój chorąży
Prawił o wolności, ale jej nie dożył
Ból przeszywał myśli, ból straty rodziny,
Wielu w nich rzucało szyderstwa i drwiny.

Mijał czas dzieciństwa wśród głodu i chłodu
Polska nam się śniła przez lata zaborów
Drogo przyszło płacić za okruch przekory
Samotnością w tłumie dekadenckiej sfory
Więźniowie sumienia brnęli wbrew większości
Niósł się z cel więziennych duch niepodległości
Wśród zobojętnienia, zdrady, nienawiści
Maszerowaliśmy - pierwsi legioniści.

Niósł pod swym mundurem żołnierz słowa ojca
Nigdy nie ustawaj, będzie jeszcze Polska
Odkopany sztandar, choć podarty w walce
Prowadził straceńców na oprawcy szańce
W korowodzie bitew rosła jego chwała
Rozkaz komendanta zasnąć nie pozwalał
Honor legionisty to zwycięstwo w walce
Zatem szli zwyciężać zdobywając szańce.

Z cynicznym uśmiechem patrzyli zaborcy
Na płomienne duchy, na siłę młodości
Sycił się nią płomień, światłem wielu ofiar
Kładł swój los na szali, kto tę ziemię kochał
Sami przeciw wszystkim, iskra pośród mroku
Trwaliśmy w swej woli, testamencie przodków
Który w listopadzie został wypełniony
Gdy sen stał się jawą w tym dniu upragnionym.

WOŁASZ ZA MNĄ POLSKO, ALE JUŻ NIE SŁYSZĘ
WIATR NAD MOGIŁĄ SUCHY LIŚĆ KOŁYSZE
PŁYNĄ TWOJE SŁOWA, ROZPALAJĄC SERCA
MNIEJ MASZ W SWYM ODDZIALE O JEDNEGO STRZELCA
TAM GDZIE MOJA ŻONA, A Z NIĄ DWOJE DZIECI
PŁYNIE MYŚL OSTATNIA, KU NIEJ WŁAŚNIE LECI
DO MOJEJ CÓRECZKI I DO MEGO SYNA
TRAFIŁ LIST OSTATNI, SMUTNA TO GODZINA

Честь Легионера

Возвращались с восстания, изодранные бойцы,
Закопали знамя там, на краю деревни.
Будет ещё Польша, шептал мне мой отец,
Забрали его утром, отправили на каторгу.
Перед самой смертью вернулся мой знаменосец,
Говорил о свободе, но её не дожил.
Боль пронзала мысли, боль потери семьи,
Многие бросали в нас насмешки и издевательства.

Проходило детство среди голода и холода,
Польша нам снилась сквозь годы разделов.
Дорого пришлось платить за крупицу непокорства,
Одиночеством в толпе декадентской своры.
Узники совести шли наперекор большинству,
Нёсся из тюремных камер дух независимости.
Среди равнодушия, предательства, ненависти
Мы маршировали - первые легионеры.

Нёс под мундиром солдат слова отца:
«Никогда не сдавайся, будет ещё Польша!»
Откопанное знамя, хоть и порванное в бою,
Вело обречённых на укрепления палача.
В череде битв росла его слава,
Приказ командира уснуть не давал.
Честь легионера — это победа в битве,
Поэтому шли побеждать, захватывая укрепления.

С циничной улыбкой смотрели захватчики
На пылкие души, на силу молодости.
Питал её пламень, свет многих жертв,
Ставил свою судьбу на карту, кто эту землю любил.
Одни против всех, искра среди тьмы,
Мы твердо стояли в своей воле, завещании предков,
Которое в ноябре было исполнено,
Когда сон стал явью в этот желанный день.

ЗОВЕШЬ ТЫ МЕНЯ, ПОЛЬША, НО Я УЖЕ НЕ СЛЫШУ,
ВЕТЕР НАД МОГИЛОЙ СУХОЙ ЛИСТ КОЛЫШЕТ.
ЛЬЮТСЯ ТВОИ СЛОВА, РАЗЖИГАЯ СЕРДЦА,
МЕНЬШЕ ТЕПЕРЬ В ТВОЕМ ОТРЯДЕ НА ОДНОГО СТРЕЛКА.
ТАМ, ГДЕ МОЯ ЖЕНА, А С НЕЙ ДВОЕ ДЕТЕЙ,
ЛЕТИТ МЫСЛЬ ПОСЛЕДНЯЯ, К НИМ ИМЕННО ЛЕТИТ.
К МОЕЙ ДОЧЕНЬКЕ И К МОЕМУ СЫНУ
ДОСТАЛОСЬ ПИСЬМО ПОСЛЕДНЕЕ, ПЕЧАЛЬНЫЙ ЭТО ЧАС.