Corda - Igor Herbut перевод на немецкий

Corda

Podnoszę do ust butelkę by
Opuścić ją za nas a teraz spójrz
Na mnie i powiedz co widzisz gdy to
Co miało się stać stało się

I nie miej mi za złe tego że
Że piszę niesprawnie a ty święty marku
Co nakreśliłeś dziewiątkę na mej
Dłoni tego że piłem

Usiądź tu i słuchaj bo chcę to wykaszleć
Oderwać od płuc i nie miej mi za złe
Że nie wiem co czułem nie mogłem złapać tchu
Wtedy już całkiem zachłysnąłem się kurzem

I nawet raz chciałem na dobre się schować
Lecz wszystkie schrony były wypchane ludźmi zobacz
Jak wszyscy chcą być wszyscy chcą być kimś
Wszyscy chcą być kimś innym

Teraz chodź wyjdźmy stoimy zgarbieni
A chłód rozrywa skórę czy ty też to czujesz
Łapiemy krótkie wdechy wydychając je długo
Zatrzymał się nam nagle w gardle krzyk

Zdania które niemo przejęły białe ptaki co kreślą
Nad nami znaki ciche lecz wymowne dokładnie
To co chcemy tu wykrzyczeć a chłód na krańcach palców już
Zniknęły zapachy intonujemy

Te pieśni żałobne a w ustach dziwny posmak
Dzięki tobie jest jaśniej dzięki tobie jest nadzieja
W sercu już jaśniej pozwól że wyjaśnię
Wyjaśnię ci to bez słów jaśniej

Corda

Ich hebe die Flasche an den Mund, um
sie für uns zu leeren, und jetzt schau
mich an und sag, was du siehst, wenn das,
was geschehen sollte, geschehen ist.

Und nimm es mir nicht übel, dass
ich unbeholfen schreibe, und du, heiliger Markus,
der du die Neun auf meine
Hand gezeichnet hast, dass ich getrunken habe.

Setz dich hierher und hör zu, denn ich will es aushusten,
es von meinen Lungen losreißen, und nimm es mir nicht übel,
dass ich nicht weiß, was ich fühlte, ich konnte keinen Atem holen,
damals verschluckte ich mich schon ganz am Staub.

Und einmal wollte ich mich sogar für immer verstecken,
doch alle Schutzräume waren vollgestopft mit Menschen, sieh nur,
wie alle sein wollen, alle wollen jemand sein,
alle wollen jemand anderes sein.

Jetzt komm, lass uns rausgehen, wir stehen gebückt,
und die Kälte zerreißt die Haut, fühlst du das auch?
Wir holen kurz Luft und atmen lange aus,
plötzlich ist uns ein Schrei im Hals stecken geblieben.

Sätze, die stumme weiße Vögel übernommen haben, die zeichnen
über uns Zeichen, leise, doch bedeutungsvoll, genau
das, was wir hier hinausschreien wollen, und die Kälte an den Fingerspitzen schon,
die Gerüche sind verschwunden, wir intonieren.

Diese Trauerlieder, und im Mund ein seltsamer Nachgeschmack.
Dank dir ist es heller, dank dir gibt es Hoffnung
im Herzen, schon heller, lass mich erklären,
ich erkläre es dir ohne Worte, heller.