Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski feat. Przemyslaw Gintrowski & Zbigniew Łapiński - Epitafium dla Jesienina

Epitafium dla Jesienina

Wściekła się, Wielka Niedźwiedzica
I lecą z pyska płaty piany
Samotny szczeniak do księżyca
Zanosi jazgot, obłąkany
Po mlecznej drodze wóz się toczy
Turkocze za nim piąte koło
Sponad zodiaku o północy
Ze mną ptak, ryba i dziwoląg
I Ruś cerkiewna, Ruś dawnej wiary
Szumi pomorem riazańskiej duszy
Huczy po karczmach krwawym pożarem
I Twoje brzozy pali, Sergiuszu
Brzozo wędrowna, czemu się śnisz
I tak Cię zrąbią dla mnie na krzyż
Chato rodzinna płyń tam, gdzie kres
Niech się dzwoneczek śmieje do łez
Ryczy lew ranny, ponad głową
Bliźnięta płyną rzeką modrą
Byk galopuje łąką płową
I pręży się na wadze skorpion
Tętni przez łąki koziorożec
Strzelec go tropi nieustannie
I płynie wodnik po jeziorze
Po utopionej płacze pannie
I Ruś, jak panna niech płacze po nim
Święta Ładoga zejdzie do ziemi
Na bruku Moskwy klon oszroniony
Biblijny prorok Sergiusz Jesienin
Riazańska matko skąd w oczach łzy
Karczemne szczęście, samogon, dym
Moskwo karczemna płyń za mną, płyń
Pokochał zodiak riazański syn

Otwórzcie mi stróże anieli
Błękitne podwoje dni
O północy anioł w bieli
Z moim wiernym koniem znikł
Koń mój Bogu nie potrzebny,
Koń mój siła ma i moc
Słyszę gryzie łańcuch srebrny,
Rży żałośnie w głuchą noc
Widzę, pędzi wśród zamieci,
Targa gniewnie gruby szur
Jak z miesiąca z niego leci
Sierść bułana w kłęby chmur

Tutaj Jesienin w najśmieszniejszej z gier
Wybiegał w błękit zza karczemnej Moskwy
Riazańską łąką, zakwitł w Angleterre
Sen pożegnalny, ostatni oktostych

Pomódl się, pomódl za Jesienina
Przeżegnaj wszystkie dalekie drogi
Wychyl wieczorem czareczkę wina
Ostatnie grosze rozdaj ubogim

Nie pragnął krzyku, odpoczynek śnił
W sekundzie się przeżywał od nowa
A potem długo waliła do drzwi
Zniecierpliwiona służba hotelowa

Podróżną sakwę zarzuć na ramię
Wyjdź na gościniec do bramy nieba
Słyszysz, jak tętni przez śnieżną zamieć
Księżyc na nowiu, bułany źrebak

Weszli krzyknęli a jeden się bał
Bo spoza okien milczące niebiosa
A tam na stole gdzie Jesienin stał
Snuł się powoli dymek z papierosa

Słyszysz jak woła każdego ranka
Wiatr myszkujący po połoninach
Leci w dal z wiatrem rżenie bułanka
Pomódl się, pomódl za Jesienina

Эпитафия для Есенина

Разъярилась Большая Медведица,
И изо рта летят клочья пены.
Одинокий щенок на луну
Поднимает безумный вой.
По Млечному Пути катится воз,
Гремит за ним пятое колесо.
Из-за зодиака в полночь
Со мной птица, рыба и чудо-юдо.
И Русь церковная, Русь старой веры,
Шумит мором рязанской души.
Гудит по кабакам кровавым пожаром
И твои березы жжет, Сергий.
Береза странница, к чему ты снишься?
Ведь тебя срубят для меня на крест.
Изба родная, плыви туда, где край.
Пусть колокольчик смеется до слез.
Рычит раненый лев надо мной,
Близнецы плывут по реке синей.
Бык скачет по лугу желтому
И выгибается на весах скорпион.
Бьется по лугам козерог,
Стрелец его выслеживает неустанно.
И плывет водолей по озеру,
По утопленной девушке плачет.
И Русь, как дева, пусть плачет по нем.
Святая Ладога сойдет на землю.
На мостовой Москвы клен заиндевелый,
Библейский пророк Сергей Есенин.
Рязанская мать, откуда в глазах слезы?
Кабацкое счастье, самогон, дым.
Москва кабацкая, плыви за мной, плыви.
Полюбил зодиак рязанский сын.

Отворите мне, стражи-ангелы,
Голубые врата дней.
В полночь ангел в белом
С моим верным конем исчез.
Конь мой Богу не нужен,
Конь мой — сила и мощь.
Слышу, грызет цепь серебряную,
Ржет жалобно в глухую ночь.
Вижу, мчится среди метели,
Рвет яростно толстый войлок.
Как с месяца с него летит
Шерсть буланая в клубы облаков.

Здесь Есенин в самой смешной из игр
Выбегал в синеву из-за кабацкой Москвы.
Рязанским лугом, расцвел в Англетере.
Сон прощальный, последний октостих.

Помолись, помолись за Есенина,
Перекрести все дальние дороги.
Выпей вечером чарочку вина,
Последние гроши раздай бедным.

Не хотел крика, покой ему снился.
В секунду проживал себя заново.
А потом долго стучала в дверь
Нетерпеливая гостиничная служба.

Дорожную сумку закинь на плечо,
Выйди на тракт к вратам небесным.
Слышишь, как бьется сквозь снежную метель
Луна народившаяся, буланый жеребенок.

Вошли, закричали, а один боялся,
Ведь за окнами молчаливые небеса.
А там на столе, где Есенин стоял,
Вился медленно дымок от папиросы.

Слышишь, как зовет каждое утро
Ветер, снующий по полонинам?
Летит вдаль с ветром ржание булана.
Помолись, помолись за Есенина.