Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski feat. Przemyslaw Gintrowski & Zbigniew Łapiński - Hiob

Hiob

Ta wyprawa była dla nas przyjemnością
Kiedy z gór zeszliśmy w kwitnące doliny
Parobcy porzucali domy broń i stada
Obrońcy zginęli śmiercią bohaterską

Równaliśmy z ziemią winnice i zasiewy
Nasze ręce dymiły ludzką krwią i tłuszczem
I z całej krainie nie pozostał po nas
Kamień na kamieniu, ani zdrowy człowiek

Widzieliśmy łupów naszych właściciela
Cały w strupach i wrzodach trwał w pogorzelisku
Tuż przed naszym najazdem stracił wszystkie dzieci
W gruzach domu przez piorun zburzonego w nocy

Nie znał chyba ten człowiek łaski swego Boga
Lecz wielbił Go nadal choć nieludzkim głosem
Staliśmy milcząc dobić ktoś go chciał z litości
Ale stracił śmiałość wobec takiej wiary
(M-mm-mm-mm, mm-mm-mm)

Gdy zgwałcili mi żonę – sławię słodycz jej ciała
Braci synów już nie ma – ja wciąż z nimi rozmawiam
Roztrzaskali domostwo – ja kamienie całuję
Zawlekli mnie na śmietnik – w słońce się wpatruję

Zmiażdżyli mi podbrzusze – miłość nie da się zgubić
Wyszarpali mi język – więc palcami coś mówię
Wykłuli mi źrenice – myśl się z myślą zaplata
Dzięki Ci, Boże, – stworzyłeś najpiękniejszy ze światów

Wódz gotowych na wszystko bitnych górskich plemion
Chciałbym być bogiem takich jak ten człowiek ludzi
Jeden starczył by dźwignąć i utrzymać w górze
Świat Boga i nicość przez Niego mu daną
Chociaż zniszczyć Go jednym mógł wzruszeniem ramion
Chociaż zniszczyć Go jednym mógł wzruszeniem ramion
(M-mm-mm-mm, mm-mm-mm)

Gdy zgwałcili mi żonę – sławię słodycz jej ciała
Braci synów już nie ma – ja wciąż z nimi rozmawiam
Roztrzaskali domostwo – ja kamienie całuję
Zawlekli mnie na śmietnik – w słońce się wpatruję

Zmiażdżyli mi podbrzusze – miłość nie da się zgubić
Wyszarpali mi język – więc palcami coś mówię
Wykłuli mi źrenice – myśl się z myślą zaplata
Dzięki Ci, Boże, – stworzyłeś najpiękniejszy ze światów

Иов

Этот поход был для нас удовольствием,
Когда мы с гор спустились в цветущие долины.
Пастухи покидали дома, оружие и стада,
Защитники погибли смертью героев.

Мы сравнивали с землей виноградники и посевы,
Наши руки дымились человеческой кровью и жиром.
И от всей страны не осталось после нас
Камня на камне, ни одного здорового человека.

Мы видели владельца нашей добычи,
Весь в струпьях и язвах, он стоял на пепелище.
Незадолго до нашего набега он потерял всех детей
В руинах дома, разрушенного ночью молнией.

Не знал, наверное, этот человек милости своего Бога,
Но продолжал славить Его, хоть и нечеловеческим голосом.
Мы стояли молча, кто-то хотел добить его из жалости,
Но потерял смелость перед такой верой.
(М-мм-мм-мм, мм-мм-мм)

Когда изнасиловали мою жену – славлю сладость ее тела,
Братьев, сыновей уже нет – я все еще с ними разговариваю.
Разрушили дом – я целую камни,
Затащили меня на свалку – я смотрю на солнце.

Раздавили мне живот – любовь не потеряешь,
Вырвали мне язык – я пальцами что-то говорю.
Выкололи мне глаза – мысль с мыслью сплетается,
Спасибо Тебе, Боже, – Ты создал самый прекрасный из миров.

Вождь готовых на все отважных горных племен,
Хотел бы я быть богом таких, как этот человек, людей.
Одного хватило бы, чтобы поднять и удержать вверху
Мир Бога и ничтожество, Им ему данное.
Хотя уничтожить Его одним мог движением плеч,
Хотя уничтожить Его одним мог движением плеч.
(М-мм-мм-мм, мм-мм-мм)

Когда изнасиловали мою жену – славлю сладость ее тела,
Братьев, сыновей уже нет – я все еще с ними разговариваю.
Разрушили дом – я целую камни,
Затащили меня на свалку – я смотрю на солнце.

Раздавили мне живот – любовь не потеряешь,
Вырвали мне язык – я пальцами что-то говорю.
Выкололи мне глаза – мысль с мыслью сплетается,
Спасибо Тебе, Боже, – Ты создал самый прекрасный из миров.