Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Cromwell

Cromwell

Idą na Londyn! Idą purytanie!
Siłą ich czystość czyli lęk przed grzechem.
Lęk rodzi wściekłość, a wściekłość - powstanie;
Idą pokonać chrześcijan - chrześcijanie.
Mgłą dysząc zamiast oddechem.
Broni się grzeszny król i pomazaniec.
Nie tyle władzy żal mu, co zasady.
Żal płynie z winy, a z winy - kajanie.
Lecz nie kajania pragną purytanie:
Muszą dowody mieć - zdrady.
Dowodem - zdrada. Ów zdrajca zdradzony
Przez własne siły (te, na które liczył).
Nie może przecież zachować korony,
Skoro przez Boga został osądzony,
I sądzą go jego stronnicy.
Jak zwykle chaos jest przy tym i zamęt,
Ulica prawdę waży i rozdziela,
O swoją przyszłość troszczy się parlament,
Skazaniec łzawy szkicuje testament -
Z myślą o losie Cromwella.
Turla się głowa królewska pod stopy.
Sprawiedliwości stało się więc zadość.
Dla zniewolonej wzór to Europy:
Szafot wszak w końcu biskup sam pokropił
I wielka nastała radość!
Wszystko to rankiem nadziei i wiary,
Gdy strach i skrucha były zmian motorem.
Wieczorem Cromwell rozpędza parlament,
Sam się mianuje Lordem Protektorem:
Ofiara własnej ofiary.
Idą na Londyn! Idą purytanie!

Кромвель

Идут на Лондон! Идут пуритане!
Сила их — чистота, то есть страх пред грехом.
Страх рождает ярость, а ярость — восстание;
Идут победить христиан — христиане,
Дыша туманом вместо воздуха.
Защищается грешный король, помазанник.
Не столько власти жаль ему, сколько принципа.
Жаль проистекает из вины, а из вины — раскаяние.
Но не раскаяния жаждут пуритане:
Им нужны доказательства — измены.
Доказательство — измена. Преданный предатель
Своими силами (теми, на которые рассчитывал).
Не может же он сохранить корону,
Раз Богом он осужден,
И судят его его сторонники.
Как всегда, хаос тут и смятение,
Улица правду взвешивает и распределяет,
О своей судьбе печется парламент,
Осужденный, в слезах, набрасывает завещание —
Думая о судьбе Кромвеля.
Катится голова королевская к ногам.
Справедливости, стало быть, удовлетворено.
Для порабощенной Европы это пример:
Эшафот ведь, в конце концов, сам епископ окропил
И великая настала радость!
Все это утром надежды и веры,
Когда страх и раскаяние были двигателем перемен.
Вечером Кромвель распускает парламент,
Сам себя назначает Лордом-протектором:
Жертва собственной жертвы.
Идут на Лондон! Идут пуритане!