Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Marcin Luter

Marcin Luter

W zamku Wartburg, na stromym urwisku
(Te niemieckie przepaście i szczyty)
Wbrew mej woli, a gwoli ucisku
Wyniesiony pod boskie błękity
Pismo święte z wszechwładnej łaciny
Na swój własny język przekładam:
Ożywają po wiekach
Dawne cuda i czyny,
Matką Ewa znów, Ojcem znów - Adam.
Bliźnim jest mi tragiczny Abraham
Gdy poświęcić ma syna w ofierze;
Widzę ogień na Sodomy dachach,
Gdzie zwęglają się grzeszni w niewierze.
Bezmiar winy i kary surowość
Brzmią prawdziwie w mym szorstkim języku.
Na początku jest słowo,
I okrutnie brzmi słowo,
Ale spójrz wokół siebie, krytyku!
Grzechy Rzym za gotówkę odpuszcza,
Lecz w wojennej się nurza rozkoszy.
Papież w zbroi, w ubóstwie tkwi tłuszcza,
Z której groszy katedry się wznosi.
W nawach katedr transakcje wszeteczne,
Ksiądz spowiednik rozgrzesza za bilon.
Tak jest, było i będzie,
Zło i dobro jest wieczne,
Lecz nie może być wieczny Babilon.
Z tym więc walczę ja, mnich Augustianin,
Moralności teolog - to przytyk,
Bo w stolicy wołają - poganin!
Reformator, heretyk, polityk!
Tak, papieską ja bullę spaliłem,
Lecz szukajcie miast, które on spalił!
Ja na wrotach kościelnych
Tezy swoje przybiłem,
On mnie wyklął, a mnisi śpiewali.
Słowa palą, więc pali się słowa:
Nikt o treści popiołów nie pyta.
Ale moja ze Stwórcą rozmowa
Jak Syn Jego - do drzewa przybita!
Niech się gorszy prałacia elita,
Niech się w mękach świat tworzy od nowa!
Lecz niech czyta, kto umie,
Niech nauczy się czytać!
Niech powraca - do Słowa!

Мартин Лютер

В замке Вартбург, на крутом обрыве,
(Эти немецкие пропасти и вершины)
Против воли моей, но ради истины,
Вознесённый под божьи небеса,
Писание священное с всевластной латыни
На свой родной язык перевожу я:
Оживают сквозь века
Древние чудеса и деяния,
Матерью Ева вновь, Отцом вновь - Адам.
Близок мне трагический Авраам,
Когда должен сына принести в жертву;
Вижу огонь на крышах Содома,
Где обуглены грешные в неверии.
Безмерье вины и суровость кары
Звучат правдиво в моём грубом языке.
В начале было слово,
И жестоко звучит слово,
Но взгляни вокруг себя, критик!
Рим грехи за деньги отпускает,
Но в военной утопает в наслаждении.
Папа в доспехах, в нищете живёт толща,
Из чьих грошей соборы возносит.
В нефах соборов сделки постыдные,
Священник-исповедник отпускает грехи за монету.
Так есть, было и будет,
Зло и добро вечны,
Но не может быть вечным Вавилон.
С этим борюсь я, монах августинец,
Нравственности теолог - это упрёк,
Ведь в столице кричат - язычник!
Реформатор, еретик, политик!
Да, папскую я буллу сжёг,
Но поищите города, которые он сжёг!
Я на дверях церковных
Тезисы свои прибил,
Он меня проклял, а монахи пели.
Слова жгут, значит, жгут слова:
Никто о сути пепла не спросит.
Но моя с Создателем беседа
Как Сын Его - к древу прибита!
Пусть возмущается прелатов элита,
Пусть в муках мир творится заново!
Но пусть читает, кто умеет,
Пусть научится читать!
Пусть возвращается - к Слову!