Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Na starej mapie krajobraz utopijny

Na starej mapie krajobraz utopijny

Twardo dmuchają na zimne Zefiry pucułowate,
Szumią i trzeszczą na wietrze odwieczne puszcze i bory,
Jeży się sierść rzek i jezior, jak pchła wskakuje w nią statek
Mijając wioski i miasta kruche, jak stary miedzioryt.

Tu konny z dłonią u czoła, tam chłop pochylony nad radłem,
Tu gruda ostrzem ruszona, tam wzgórza w ruchu perspektyw;
Nad szorstką skórą pustkowi wiją się wstęgi jedwabne
Z nazwami mitycznych krain, które wędrowca urzekły.

Dróg, by tam trafić - nic nie ułatwia
W przestrzeniach burz i w czasów kipieli,
Ale istnieje przecież Sarmatia,
Istnieje gdzieś Terra Felix.

Trzech mieszczan pośrodku mostu wstrzymała senna dysputa,
Za nimi w prostym rysunku - zbór, kościół, cerkiew i spichlerz.
Nurt w pieczy ma ich zasobność na ciężkich od beczek szkutach,
Uczciwszy potrzeby ciała - miło o duszy pomyśleć.

Hen, gdzie szlak wodny zakręca, wśród pól zbóż brzemieniem ugiętych
Bocian klekocze skowronkom o afrykańskich podróżach.
Słucha od czasów pogańskich tych samych plotek Dąb Święty
I nimfę w leśnym jeziorze strzeże przed wzrokiem intruza.

Dróg, by tam trafić - nic nie ułatwia
W przestrzeniach burz i w czasów kipieli,
Ale istnieje przecież Sarmatia,
Istnieje gdzieś Terra Felix.

W pochodzie rubasznych obłoków krążą Zodiaku pierścienie:
Przed Panną, Lwem, Bykiem, Wagą - bramy otwarte na oścież.
Na wieżach zamków co noc o przyszłość się troszczą uczeni,
A w gronie doradców - władca o teraźniejszość się troszczy.

Ceni przyjemność i pracę, szanuje rąk ludzkich twory,
Nęcą go księgi tajemnic, cieszy go ład i dostatek.
Ale codziennie spogląda na mapy starej miedzioryt,
Gdzie wciąż dmuchają na zimne Zefiry pucułowate.

Ta Terra Felix, Sarmatia warta
Wiecznych podróży, pióra i lutni.
Istnieje przecież - wsparta na barkach
Bóstwa o rysach okrutnych.

An Utopian Landscape on an Old Map

The cold is being blown hard by the chubby Zephyrs,
Ancient forests and woodlands rustle and crack in the wind,
Bristling the fur of rivers and lakes, as a ship jumps into it like a flea
Passing villages and fragile cities, like an old copper engraving.

Here a horseman with a hand on his forehead, there a peasant bent over a plow,
Here the ground stirred by a blade, there hills in the movement of perspective;
Silk ribbons wriggle over the rough skin of the wasteland
With the names of mythical lands that enchanted the wanderer.

There is no easy way to get there,
In the spaces of storms and times of turmoil,
But there is Sarmatia after all,
Somewhere there is Terra Felix.

Three townspeople in the middle of the bridge were stopped by a sleepy dispute,
Behind them in a simple drawing - a synagogue, a church, a granary.
The current takes care of their wealth on heavy barrel boats,
Having honored the needs of the body - it is nice to think about the soul.

Over there, where the waterway turns, among the fields of grain
The stork cackles to the larks about African travels.
The Holy Oak has been listening to the same gossip since pagan times
And protects the nymph in the forest lake from the eyes of the intruder.

There is no easy way to get there,
In the spaces of storms and times of turmoil,
But there is Sarmatia after all,
Somewhere there exists Terra Felix.

In the procession of boisterous clouds, the rings of the Zodiac circulate;
Before Virgo, Leo, Taurus, Libra - the gates are wide open.
On the towers of castles, scholars worry about the future every night,
And in the circle of advisers - the ruler cares about the present.

He values pleasure and work, respects the creations of human hands,
He is tempted by the books of secrets, he enjoys order and abundance.
But every day he looks at the maps of the old copper engraving,
Where the chubby Zephyrs still blow on the cold.

This Terra Felix, Sarmatia is worth it
Eternal travels, pen and lute.
It does exist after all - supported on the shoulders
Of a deity with cruel features.