Przejście Polaków przez morze czerwone (Live) - Jacek Kaczmarski перевод на русский

Przejście Polaków przez morze czerwone (Live)

Na brzegu stojąc, drżące plemię boże
Patrzymy w trwodze na Czerwone Morze.
Za nami ściana świata tego ludów
Stoi milcząca, czekająca cudu.
A nam nie dobrze to milczenie wróży
My się musimy w morze to zanurzyć!
Nie dla nas sady na żyznych rzek stokach -
Dla nas jest toń ta czerwona, głęboka.
Wtem jeden człowiek, niespełna rozumu
Na kamień włazi i woła do tłumu:
Ja wam powiadam i kto chce, niech wątpi,
Że się to morze przed nami rozstąpi!
Ja nad tym morzem trzymam wiary władzę!
Ja pójdę pierwszy! Ja was poprowadzę!
I nim ktokolwiek zdążył przetrzeć oczy
Już jedną nogę w odmętach zamoczył.
Drugiej nie zdążył bo oto toń rzyga
I jeden poziom w dwa piony się dźwiga!
Szum się podnosi, a od ludów wrzawa:
Sprzeczne z naturą, więc na cud zakrawa!
A onże człowiek pierwszy w wąwóz wkroczył
Między sztandary purpurowych zboczy.
A wszystko warczy, pieni się i pryska,
Lecz najmniejszego nie zamoczy listka.
Więc nie pytając nawet o przyczynę
Już wszyscy razem weszliśmy w szczelinę.
Idziemy rzędem wzdłuż krwistych otchłani -
Zlęknięci, dumni, zdumieni, znękani.
Ktoś krzyknął nagle: Wracamy! To zdrada!
Ktoś - Naprzód! - woła, a ktoś jęczy - Biada!
Inny znów ściany czerwonej dotyka
I nim coś powie - bezszelestnie znika.
Czyśmy za wolno szli, czy pobłądzili,
Czy iść przestali we zwątpienia chwili,
Czy wszystko złudą było czy omamem
I tylko w myślach weszliśmy w tę bramę,
Nie wiem i nie wie chyba nikt na świecie,
Choć wszyscy wszystko oglądali przecież.
Dość, że się toniom w pionie stać znudziło,
W chwil kilka mokrą szmatą nas przykryło
I ciężkiej ciszy przytrzasnęły drzwi
Jakby nas wchłonął kubeł pełen krwi!
Chyba na zawsze będzie już schowana
Pod wodą nasza Ziemia Obiecana.
Patrzyli żywi z czerwonej mogiły
Jak do swych dziejów ludy odchodziły.
Mówiono teraz: I widzicie sami
Jakie są skutki żartów z żywiołami.
A ci z ustami, oczami pod wodą
Choć odpowiedzieć by chcieli - nie mogą
Mnie na nieznane brzegi wyrzuciło...
I stąd ta piosenka, której by nie było!

Переход поляков через Черное море (Live)

Стоя на берегу, трепещущее племя Божье
Смотрим в тревоге на Чермное море.
За нами стена мира сего народов
Стоит молчащая, ждущая чуда.
А нам недоброе это молчание сулит,
Мы должны в море это погрузиться!
Не для нас сады на плодородных склонах рек -
Для нас эта алая, глубокая пучина.
Вдруг один человек, ума не совсем большого,
На камень взбирается и кричит толпе:
Я вам говорю, и кто хочет, пусть сомневается,
Что это море перед нами расступится!
Я над этим морем держу власть веры!
Я пойду первым! Я вас поведу!
И прежде чем кто-либо успел протереть глаза,
Он уже одну ногу в пучине окунул.
Второй не успел, ибо вот пучина извергает
И один уровень в два столба поднимает!
Шум поднимается, а от народов гул:
Противоречит природе, значит, на чудо похоже!
А тот человек первым в ущелье вошел
Между знаменами багряных склонов.
А все бурлит, пенится и брызжет,
Но ни малейшего листочка не замочит.
Поэтому, не спрашивая даже о причине,
Уже все вместе вошли мы в расселину.
Идем строем вдоль кровавых бездн -
Испуганные, гордые, изумленные, измученные.
Кто-то крикнул вдруг: Возвращаемся! Это предательство!
Кто-то - Вперед! - кричит, а кто-то стонет - Горе!
Другой же стены красной касается
И прежде чем что-то скажет - бесшумно исчезает.
То ли мы слишком медленно шли, то ли заблудились,
То ли идти перестали в минуту отчаяния,
То ли все иллюзией было или обманом
И только в мыслях вошли мы в эти врата,
Не знаю я и не знает, наверное, никто в мире,
Хотя все все видели przecież.
Довольно, что пучине стоять вертикально надоело,
В одно мгновение мокрой тряпкой нас накрыло
И тяжелой тишины захлопнулись двери,
Словно нас поглотил ковш, полный крови!
Наверное, навсегда будет уже сокрыта
Под водой наша Земля Обетованная.
Смотрели живые из красной могилы,
Как к своей истории народы уходили.
Говорили теперь: И видите сами
Каковы последствия шуток со стихиями.
А те с губами, глазами под водой,
Хоть ответить бы хотели - не могут.
Меня на неведомые берега выбросило...
И отсюда эта песня, которой бы не было!