Somosierra (Michałowski) - Jacek Kaczmarski перевод на немецкий

Somosierra (Michałowski)

Pod prąd, wąwozem w twarz ognistym wiatrom
Po końskie brzuchy w nurt płonącej lawy
Prze szwoleżerów łatwopalny szwadron
Gardła armatnie kolanami dławić
W mokry mrok topi głowy szwoleżerów
Deszcz gliny ziemi i rozbitej skały
Ci co polegną pójdą w bohatery
Ci co przeżyją pójdą w generały

Potem twarz z ognia jeszcze nieobeschłą
Będą musieli w szczere giąć uśmiechy
Z oczu wymazać swoją hardą przeszłość
Uszy nastawić na szeptów oddechy
Zwycięskie piersi obciążą ordery
I wstęgi spłyną z ramion sytych chwały
Ci co polegli idą w bohatery
Ci co przeżyli idą w generały

Potem zaś czyści w paradnych mundurach
Galopem w wąwóz wielkiej polityki
Gdzie w deszczu złota i kadzideł chmurach
Pióra miast armat państw krzyżują szyki
I tylko paru nie minie pokuta
W mrowisku lękiem karmionych koterii
I nieść będą ciężar wytrząśniętej z buta
Grudki zaschniętej gliny Samosierry

Ale twarz z ognia jeszcze nieobeschłą
Będą musieli w szczere giąć uśmiechy
Z oczu wymazać swoją hardą przeszłość
Uszy nastawić na szeptów oddechy
Nie ten umiera co właśnie umiera
Lecz ten co żyjąc w martwej kroczy chwale
Więc ci co polegli poszli w bohatery
Ci co przeżyli muszą walczyć dalej

Somosierra (Michałowski)

Gegen den Strom, durch die Schlucht, den feurigen Winden ins Gesicht,
Bis zu den Pferdebauchen im Strom glühender Lava,
Das leicht entflammbare Schwadron der Chevaulegers durchbrechen,
Die Kanonenrohre mit den Knien würgen.
In feuchte Dunkelheit taucht die Köpfe der Chevaulegers,
Ein Regen aus Lehm, Erde und zerborstenem Fels.
Die, die fallen, werden zu Helden,
Die, die überleben, werden zu Generälen.

Dann, das vom Feuer noch nicht getrocknete Gesicht,
Werden sie in aufrichtiges Lächeln verziehen müssen,
Aus den Augen ihre stolze Vergangenheit löschen,
Die Ohren auf das Flüstern der Atemzüge richten.
Die siegreichen Brüste werden mit Orden beschwert,
Und Bänder fließen von den Schultern, satt vom Ruhm.
Die, die gefallen sind, werden zu Helden,
Die, die überlebt haben, werden zu Generälen.

Dann, rein in Paradeuniformen,
Galoppieren sie in die Schlucht der großen Politik,
Wo im Regen aus Gold und Weihrauchwolken,
Federn anstelle von Kanonen die Staatsformationen kreuzen.
Und nur wenige entgehen der Buße nicht,
Im Gewimmel angstgenährter Klüngel,
Und sie werden die Last des aus dem Stiefel geschüttelten
Klumpens getrockneten Lehms von Somosierra tragen.

Aber das vom Feuer noch nicht getrocknete Gesicht,
Werden sie in aufrichtiges Lächeln verziehen müssen,
Aus den Augen ihre stolze Vergangenheit löschen,
Die Ohren auf das Flüstern der Atemzüge richten.
Nicht der stirbt, der gerade stirbt,
Sondern der, der lebend in totem Ruhm einherschreitet.
Also, die, die gefallen sind, wurden zu Helden,
Die, die überlebt haben, müssen weiterkämpfen, meine Liebste.