Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Siedem Grzechów Głównych

Siedem Grzechów Głównych

Wielkich upadków więcej widzieliśmy, niż wzlotów
Byliśmy oczywiście na uczcie Baltazara,
Uczyliśmy się mowy zwycięzkich Wizygotów
Na służbie ostatniego przepiwszy żołd Cezara.
Przeżyliśmy Rolanda, by świadczyć śmierć Karola,
Pozostałościom mocarstw nie oczekiwać łaski.
Razem z Ludwikiem Świętym widząc się w aureolach
Wyrzygiwaliśmy krew w jerozolimskie piaski.
Co było wszechpotężne - zdaje się niedorzeczne.
Gdzie słodka woń Arabii? Gdzie tajemniczy Syjam?
Religie tysiącletnie też nie są dla nas wieczne
I demokracja kwitnie, dojrzewa i przemija...
A nas wiedzie siedem demonów, co nami się karmią:
Na przedzie pycha podąża z tańczącą latarnią,
Chciwość wczepiła się w siodło i grzebie po sakwach,
Broi pod zbroją lubieżność, pokusa niełatwa.
Wandzioch domaga się płynów i straw do przesytu,
Wabi rozkoszne lenistwo do łóż z aksamitu,
Gniew zrywa ze snu i groźbą na oślep wywija,
A zazdrość nie wie, co sen i po cichu zabija
Tak zbrojni w moce na które nie ma lekarstwa
Stawiamy nadal i obalamy mocarstwa.
Każdemu więc z imperiów bezsprzecznie zasłużeni
My - ludzie pióra, miecza lub zajęczego lęku
Jesteśmy grabarzami swych własnych dzieł stworzenia,
Zajęczym lękiem niszcząc je, mieczem lub piosenką.
Samotnie wędrujemy po dawnych bitew szlakach,
Którymi dzisiaj rządzi chwast, kamień lub jaszczurka.
Wierzchowiec się potyka bo ciąży mu kulbaka
I jeździec w pełnej zbroi bładzący po pagórkach.
Jesteśmy jak zwierzęta - z rytmami śmierci zżyte,
Choć człowiek w nas - do Nowej wciąż prze Jerozolimy;
Więc nastawiamy ucha na echa nowych bitew,
Bo wiemy, że na pewno je w końcu usłyszymy...
I wiedzie nas siedem demonów, co nami się karmią
Na przedzie pycha podąża z tańczącą latarnią...
Tak zbrojni w moce, na które nie ma lekarstwa
Będziemy nadal stawiać i zwalać mocarstwa.

Seven Deadly Sins

Darling, we have witnessed great falls more than triumphs
We were, of course, at Belshazzar's feast
We learned the language of the victorious Visigoths
In the service of the last, having drunk away Caesar's pay.
We outlived Roland, to witness Charlemagne's death
The remnants of empires should not expect mercy.
With Saint Louis, seeing ourselves in halos
We vomited blood onto the sands of Jerusalem.
What was once all-powerful - seems absurd.
Where is the sweet scent of Arabia? Where is the mysterious Siam?
Millennia-old religions are not eternal for us either
And democracy flourishes, matures and passes away...
And we are led by seven demons, who feed on us:
In front, pride strides with a dancing lantern,
Greed has clung to the saddle and rummages through the saddlebags,
Lust stirs beneath the armor, a temptation not easy
Gluttony demands fluids and feasts to excess,
Sloth entices to beds of velvet
Anger tears us from sleep and brandishes threats blindly,
And envy knows not sleep and kills silently
So armed with powers for which there is no cure
We keep raising and overthrowing empires.
So undoubtedly deserved by every empire
We - people of the pen, the sword or the cowardice of the hare
Are the gravediggers of our own creations
Destroying them with cowardice, sword or song
We wander alone along the paths of ancient battles,
Which are now ruled by weeds, stones or lizards.
The horse stumbles because the saddle is heavy
And the rider in full armor wanders the hills.
We are like animals - accustomed to the rhythms of death
Although the man in us - still towards the New Jerusalem
So we listen for the echoes of new battles
For we know that we will surely hear them in the end...
And we are led by seven demons, who feed on us
In front, pride strides with a dancing lantern...
So armed with powers, for which there is no cure
We will continue to raise and overthrow empires.