Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Zbroja (Live)

Zbroja (Live)

Dałeś mi Panie zbroję, dawny kuł płatnerz ją
W wielu pogięta bojach, w wielu ochrzczona krwią
W wykutej dla giganta potykam się co krok
Bo jak sumienia szantaż uciska lewy bok
Lecz choć zaginął hełm i miecz
Dla ciała żadna w niej ostoja
To przecież w końcu ważna rzecz
Zbroja
Magicznych na niej rytów dziś nie odczyta nikt
Ale wykuta z mitów i wieczna jest jak mit
Do ciała mi przywarła, nie daje żyć i spać
A tłum się cieszy z karła, co chce giganta grać
Lecz choć zaginął hełm i miecz
Dla ciała żadna w niej ostoja
Bo przecież w końcu ważna rzecz
Zbroja
A taka w niej powaga dawno zaschniętej krwi
Że czuję jak wymaga i każe rosnąć mi
Być może nadaremnie, lecz stanę w niej za stu
Zdejmij ją Panie ze mnie, jeśli umrę podczas snu
Bo choć zaginął hełm i miecz
Dla ciała żadna w niej ostoja
To w końcu życia warta rzecz
Zbroja
Wrzasnęli hasło "wojna", zbudzili hufce hord
Zgwałcona noc spokojna ogląda pierwszy mord
Goreją świeże rany, hańbiona płonie twarz
Lecz nam do obrony dany pamięci pancerz nasz
Choć, choć za ciosem pada cios
I wróg posiłki śle w konwojach
Nas przed upadkiem chroni wciąż
Zbroja
Wywlekli pudła z blachy, natkali kul do luf
I straszą sami w strachu, strzelają do ciał i słów
Zabrońcie żyć wystrzałem, niech zatryumfuje gwałt
Nad każdym wzejdzie ciałem pamięci żywej kształt
Choć słońce skrył bojowy gaz
I żołdak pławi się w rozbojach
Wciąż przed upadkiem chroni nas
Zbroja
Wytresowali świnie, kupili sobie psy
I w pustych słów świątyni stawiają ołtarz krwi
Zawodzi przed bałwanem półślepy kapłan-łgarz
I każdym nowym zdaniem hartuje pancerz nasz
Choć krwią zachłysnął się nasz czas
Choć myśli toną w paranojach
Jak zawsze chronić będzie nas
Zbroja

Доспехи (Live)

Ты дала мне, любимая, доспехи, старый кузнец ковал их,
Во многих битвах погнуты, во многих кровью крещены.
В выкованных для гиганта, спотыкаюсь на каждом шагу,
Ведь словно угрызения совести жмут левый бок.
Но хоть шлем потерян и меч,
Для тела нет в них опоры,
То всё же, в конце концов, важная вещь –
Доспехи.
Магических на них рун сегодня не прочтёт никто,
Но выкованы из мифов и вечны, как миф.
К телу приросли, не дают ни жить, ни спать,
А толпа смеётся над карликом, что хочет гиганта играть.
Но хоть шлем потерян и меч,
Для тела нет в них опоры,
То всё же, в конце концов, важная вещь –
Доспехи.
А в них такая тяжесть давно засохшей крови,
Что чувствую, как требуют и заставляют расти меня.
Быть может, понапрасну, но встану в них за сотню,
Сними их, любимая, с меня, если умру во сне.
Но хоть шлем потерян и меч,
Для тела нет в них опоры,
То всё же, жизни стоит вещь –
Доспехи.
Взвизгнул клич "война", подняли полчища орд,
Осквернённая ночь спокойная видит первое убийство.
Горят свежие раны, поруганное лицо горит,
Но нам для защиты дан панцирь памяти нашей.
Хоть, хоть удар за ударом падает,
И враг подкрепленье шлёт конвоями,
Нас от падения хранят всё ещё
Доспехи.
Вытащили ящики с железом, набили пулями стволы,
И пугают сами в страхе, стреляют в тела и слова.
Запретите жить выстрелом, пусть восторжествует насилие,
Над каждым восстанет телом образ живой памяти.
Хоть солнце скрыл боевой газ,
И солдат упивается разбоем,
Всё ещё от падения хранят нас
Доспехи.
Натренировали свиней, купили себе псов,
И в пустом храме слов воздвигают алтарь крови.
Служит перед идолом полуслепой жрец-лжец,
И каждым новым словом закаляет доспехи наши.
Хоть кровью захлебнулось наше время,
Хоть мысли тонут в паранойе,
Как всегда защищать будут нас
Доспехи.