Текст и перевод песни Jehan Barbur - Sarı

Sarı

Bir ara sokakta öldüm... dün
Öylece yani.
Birdenbire
Boşluğa düşer gibi, sarı bir sessizliğin içinde
Granit duvarlı binanın anlamsızlığına,
Şehrin boşu boşunalığına içerlerken
Bırakmışım son nefesimi kaldırıma
Bitmiş,
Öylesine yani.
Birdenbire
Yan binadaki otel odasından izliyordu oğlan
Yüz ifadesini göremesem de
Anlamış mıydı acaba öylece oturmadığımı?
O sokakta bitti her şey
Öğleden sonralarını bir bardak sütle geçiştiren
Apartman sakinlerini düşlerken
Sıkıntıdan
Ölmüşüm... dün
Arka odada ütü yapıp
Buharını burnuna çeken kadını,
Mutfağında her öğün için soğan doğrayıp
Gözyaşını kabuklara saklayan Madam Mari'yi
Kocasıyla artık sevişemediği için
Kapı komşusu gar sabunu satan adamı düşleyen Servi'yi
Düşündükçe
Ölüvermişim... dün
Böylece bitmiş yani,
Birdenbire
Sıkılmışım derinden zahir.
Tutunca da nefesimi
Portakal kabuklarıyla çay demini döktükleri çöpe
İki kedi de bulanınca
Kaldıramamış nefsim demlenmiş portakal kedilerini
Balkabağı mevsimi bile değilken
Dönüşüvermiş her şey baldan kabağa
Ve saat henüz 12'yi vuramamışken
Kalkmış otobüsler durmamaya
Mecal mi bulamamışım, yere döktükleri bala mı basmışım
Hatırlamam ama
Öylece kalakalmışım-kalkamamışım.
Şehrin insanı haberdar değil mi bu öldüresiye sıkıntıdan?
Vagonlar boş, birkaçı kiremit taşıyor topraktan
Kayıklar da serseri misinalar
Otobüsler kimseyi almadan durup durup geçiyorlar duraktan
Arabalar yürüme mesafelerini öldürüyor her gün, her öğle
Her gece
Bisikletleri balkonlarında unutanlar
Her an yağmur yağsın diye dua ediyor
Üç öğün yemek yiyip, dört öğün uyuyorlar
Buna rağmen erken uyanıp, geç yatıyorlar
Aynı kuru kahveciden gün aşırı -iş olsun diye-
Yüzer gram kahve alıp evde -iş olsun diye- öğütüyorlar
Ve bir gün bile sormuyorlar öğütülmüşünü
Kimse sormuyor iş olsun diye yapılan iş, iş midir diye?
Bunlar olurken ölmüşüm o ara sokakta
Balkondaki beyaz brandalar rüzgarla sökülürken
Sökülüvermişim
Şişip patlayan bir eteğin dikişi gibi
Sıkıntı işte
Ya da ölmek yerine
İki adım yol yürüyeydim de
Konuşuverse miydim şu gelin çiçeğiyle.
Gitmek yerine...?

Yellow

A back street is where I died... yesterday
So suddenly,
out of the blue
Like falling into the void, in a deafening silence of yellow
In the meaninglessness of a granite-clad building,
And the futility of the city,
I breathed my last breath onto the pavement
All over,
Just like that.
Suddenly.
From the hotel room in the building next door, the boy watched
I couldn't see his face
But did he realize I wasn't just sitting there?
Everything ended in that street
Imagining the apartment dwellers, who pass their afternoons with a glass of milk,
Out of sheer boredom,
I
Died... yesterday
Thinking of the woman ironing in the back room
Inhaling the steam
Chopping onions for every meal in her kitchen
Hiding her tears in the peels,
Dreaming of the man next door who sells soap now that he can no longer make love to his wife,
Of Servi,
Thinking
I died... yesterday.
That's how it ended,
So suddenly,
I was deeply, utterly bored.
And when I held my breath,
The two cats who found the garbage where they throw away the orange peel tea leaves
Couldn't stand the smell of fermented oranges,
And so my soul couldn't bear the fermented orange cats,
Not even though it wasn't pumpkin season,
Everything turned from honey to pumpkin,
And before the clock had even struck 12,
The buses started to ignore me,
Maybe I didn't have the energy, or maybe I stepped on the honey they spilled on the ground.
I don't remember
But I just stayed there—unable to move.
Do the people of this city not know this deadly boredom?
The train cars are empty, a few carry bricks,
Fishing lines wander aimlessly on the boats
Buses pass by the bus stop without taking anyone
Cars kill the walking distance every day, every noon,
Every night.
Those who leave their bicycles on their balconies
Pray for rain every minute
They eat three meals and sleep four
Yet wake up early and go to bed late,
From the same boring coffee shop, every other day—just to have something to do—
They buy one hundred grams of coffee and grind it at home—just to have something to do
And not once do they ask for pre-ground
Does anyone ask if a job done just to have something to do is actually work?
While all this was happening, I died in that side street,
As the white tarpaulins on the balcony tore in the wind
I came undone,
Like the seam of a skirt that bursts as it balloons
That's boredom
Or maybe instead of dying,
I should have walked a couple of steps
And talked to the bride.
Instead of fading away...?