Текст и перевод песни Juan Miguel Severo - Ginawan ko Siya Ng Balsa (Spoken Word)

Ginawan ko Siya Ng Balsa (Spoken Word)

Kung tatanungin ako kung paano siya nawala
Sasabihin kong
Isipin mo ang unti-unting pagkupas ng isang kanta
Nagsimula ito isang gabi
Napansin kong masyado s'yang tahimik
Kaya pinatay ko ang radyo't siniguradong naririnig niya ako
At kumupas ang sarili kong boses sa kanyang kawalang imik
Bihira ang mga awit na biglang nagtatapos sa tuldok
Na biglang pumipreno mula sa kanyang harurot
Sa birit pagkatapos ay biglang mawawala
Noong lumipas ang isang buong araw
Nang wala akong naririnig mula sa kanya
Hininaan ng DJ sa radyo ang boses kong bigay na bigay pa ring binibirit ang koro
Para magbigay daan sa bagong kanta
Walang pwedeng magsabing hindi ko 'to nilaban
Ang pagpapadala ng mga mensaheng paalala na nand'yan ka pa
Sa isang taong hindi sumasagot
Ay parang pagsigaw ng saklolo sa laot sa gitna ng pagkalunod
Ni hindi ko alam kung nandoon pa ba siya sa kanyang pampang

Minsan, nagpunta kami sa tabing dagat kasama ng ilan kong kaibigan
At sinugod niya't dagliang niyakap ang alon
Na para bang nobyong kay tagal na nalayo sa kanyang minamahal
Pagkagat ng dilim
Nag-inuman kami't tinanong ko siya kung anong gusto niyang maging
Siguro sa kalasangin kaya't sinabi niyang, "dagat"
Nais ko sanang sabihing ako rin
Nais ko sanang sabihin
Na gusto kong madama niya ang aking alat sa kanyang dila
Gusto kong ikumot sa kanya itong lamig
Gusto kong salubungin niya ako ng may pagsuko
Gusto kong languyin niya ako at hindi ko siya lulunurin
Hindi ko siya kayang sisihin
'Di ko maaatim na siya'y isumpa
Kahit no'ng umagang 'yon na inalay ko ang pilas kong mga bahagi sa kanya
Na parang mga sigay na pinulot sa dalampasigan
At nakakuha sa wakas ng sagot
Walang nabuong kasunduan
Hindi nabigyang pangalan ang mga tingin
Isinauli ko ang sarili ko sa mga alon
Ginawan ko s'ya ng balsa
Isinulat ko sa buhangin ang isang panalangin
Aking maglalayag
Ako ang katas ng niyog sa kanyang tubig tabang
Ako ang pinong buhangin sa kanyang aspaltong daan
Ako ang preskong hangin sa kanyang alimuom at alinsangan
Ako ang bakasyon, siya ang kalungsuran
Mapapagod ka sa kanyang tugtugin at hahanapin mo ako balang araw
Pangako 'yan sa'yo, aking maglalayag
Kung sa laot na kay lawak, ikaw ay maligaw
Magbalik ka sa akin
Kung ang susunod na pulo ma'y di matanaw
Magbalik ka sa akin
Kung magbanta ang mga ulap na abot tanaw
Magbalik sa akin
Kung abutin ka ng gabi't kumutan ng ginaw
Sindihan mo ang pabaon kong gasera
Pihitin mo ang sagwan
Magbalik ka sa akin

Minsan, noong nakabalik na kami sa siyudad
Matapos kong sa wakas ay magtapat
Pinaawit niya ako ng mga paborito niyang kanta
Pinakapa niya sa'kin ang tipa nila sa gitara
At sa gitna ng pagtugtog
Ay hinawi niya ang kurtina ng buhok sa aking mga mata at ngumiti
Na parang may pangako ng hindi paglayo
Agad din siyang tumayo
Bumalik sa paglalakad
Aking maglalayag
Kung ang pagmamahal sa 'di maaaring manatili ang aking sumpa
Bigyan sana ako ng mga bathala ng isla
O kung marapatin nilang ikulong ako sa siyudad
Isang kabibe
'Yong makukopkop ko sa aking palad
'Yong madidikit ko sa aking tainga
'Yong aalayan ako ng awit ng dagat
Na kahit kailan, hindi matatapos

I Built Her a Raft (Spoken Word)

If you ask me how I lost her,
I'd say
imagine the gradual fading of a song.
It began one night,
I noticed her unusual silence,
so I turned off the radio, making sure she could hear me,
and my own voice faded into her silence.
Rare are the songs that end abruptly with a period,
that suddenly brake from their rush,
that hit a high note then suddenly disappear.
When a whole day passed
without a word from her,
the DJ on the radio lowered my voice, still giving my all belting out the chorus,
to make way for a new song.
No one can say I didn't fight for it,
sending messages reminding you that I'm still here,
to someone who doesn't respond.
It's like screaming for help in the middle of the ocean as you drown.
I didn't even know if she was still there on her side.

Once, we went to the beach with some friends,
and she rushed towards the waves and embraced them,
like a lover who'd been separated from their beloved for so long.
As darkness fell,
we had drinks, and I asked her what she wanted to become.
Perhaps it was the drunkenness, because she said, "the sea."
I wanted to say that I, too,
I wanted to say
that I wanted her to taste my salt on her tongue.
I wanted to wrap her in this cold.
I wanted her to meet me with surrender.
I wanted her to swim in me, and I wouldn't drown her.
I couldn't blame her.
I couldn't bear to curse her.
Even that morning when I offered my peeled parts to her,
like seashells picked up on the shore,
and finally got an answer.
There was no agreement forged.
Our glances were never given names.
I returned myself to the waves.
I built her a raft.
I wrote a prayer on the sand.
I will sail away.
I am the coconut milk in her freshwater.
I am the fine sand on her asphalt road.
I am the fresh air in her fumes and humidity.
I am the vacation, she is the city.
You'll get tired of her music and you'll search for me someday.
That's a promise to you, my love, I will sail away.
If you get lost in the vastness of the sea,
come back to me.
If you can't see the next island,
come back to me.
If the clouds threaten, reaching across the horizon,
come back to me.
If night falls and you're covered in cold,
light the kerosene lamp I gave you.
Turn the oar.
Come back to me.

Once, when we were back in the city,
after I finally confessed,
she sang me her favorite songs.
She strummed her guitar for me,
and in the middle of playing,
she brushed the hair away from my eyes and smiled,
as if promising not to leave.
She quickly stood up,
went back to walking.
I will sail away.
If loving something that cannot stay is my curse,
may the gods give me an island,
or if they deem to confine me to the city,
a seashell,
that I can cup in my hand,
that I can press against my ear,
that will gift me with the song of the sea,
that will never, ever end.