Delirium tremens - KAT перевод на немецкий

Delirium tremens

Mamo, tyle lat
Mamo, nie ma cię
Mamo, ciepła brak
Mamo, a ty gdzie?
Uciekasz za dom
Uciekasz jak pies

Mamo, ogarnia mnie koszmarny sen
Mamo, boję się
Mamo, ramie daj
Mamo, błagam Cię
Mamo, wszech lat kocham Cię
Chociaż mnie nie chciałaś mieć
Hej tam piwo lej do rąk
Dlaczego, dlaczego drżą?

Mamo, tak bym chciał
Mamo, chwalić cię
Mamo, ale jak
Mamo, skoro wie
Mamo, wszech lat kocham Cię
Chociaż mnie nie chciałaś mieć
Hej tam piwo lej do rąk
Dlaczego, dlaczego drżą?

Mam dwadzieścia pięć lat
I życie połamane jak patyk
Co spojrzę wstecz, ogromna czarna plama
Co spojrzę przed się, twardy, zimny głaz
Czułem powołanie w życiu swym na księdza
Albo na żołnierza
I poznałem, że ni ten ani tamten
Nie mają już, czego bronić
Byłem Faustem
I byłem Prometeuszem
Porównywałem pyłek wiedzy
Z wszechświatowym pyłem tajemnicy
I wydzierałem ogień niebu
Aby go nieść swoim braciom
Kto mały okazał się robaczkiem świętojańskim
Który świeci nie oświecając
I pali się nie rozpalając
A serce moje
Które opukiwało całą ziemię
Szukając nieznajomej i nie znalazło jej
Porwawszy gołębice wylało świętą, niewinną krew
Narzędzie ułomnienia
Które nawet o pomstę wołać nie może
A kiedym przyzywał do boju wszystkie legiony żywych
Pod hasłem, "kto w Boga wieży?"
Poznałem wówczas
Przy oślepiającym świetle prawdy
Że w głębi ochnistrantku wszechżycia
Leży zbrodnia
I ostatni sztandar swój spalić muszę
Tak więc jestem teraz żywy bez życia
Tęskny bez tęsknoty i błądzący bez błędu
Okręt mój nie mając kompasu ani steru
Płynie w nieznaną dal
Więc niech się wypełni miara mojej pustyni
Porzucę ten świat
Którego intrygi nie są dość zabawne
Ani cierpienia dość małe, aby utrzymać swe łzy
Zamknę się w pięknym
Książęcym grobie moich przodków
A może, może odkryje nowy świat swojej duszy
Którego przeczucie zjawia mi się
Z nieodpartą siłą
Ową metafizyczną stroną duszy
Którą widzę we snach swoich
A zapominam na jawie
I tak może mi się uda
Zwiedzić drugą połowę księżyca
Wiecznie zakrytą dla ziemskiej świadomości
Oto jest dzień jasny, słoneczny
Ale cóż to znaczy
Moja dusza ma swoje własne światło
I swoje własne od słońca niezależne
Ciemności
Pójdźmy stąd
Bo dla tego który mierzył kulą we własne serce
Nie ma ani dziś, ani jutro, ani tu, ani tam
Tylko niezmierzone królestwa myśli
Zamknięte w łupinie orzecha

Mamo, pije sam
Mamo, nie wiem gdzie?
O wszystkie dzieci modle się
Mamo, a twój grzech
Uciekłaś za dom
Uciekłaś jak pies
Aaa

Delirium tremens

Mutti, so viele Jahre
Mutti, du bist nicht da
Mutti, es fehlt an Wärme
Mutti, und wo bist du?
Du fliehst hinter das Haus
Du fliehst wie ein Hund

Mutti, ein Albtraum erfasst mich
Mutti, ich habe Angst
Mutti, gib mir deinen Arm
Mutti, ich flehe dich an
Mutti, seit jeher liebe ich dich
Obwohl du mich nicht haben wolltest
Hey da, gieß Bier in die Hände
Warum, warum zittern sie?

Mutti, ich möchte so gern
Mutti, dich loben
Mutti, aber wie
Mutti, da du ja weißt
Mutti, seit jeher liebe ich dich
Obwohl du mich nicht haben wolltest
Hey da, gieß Bier in die Hände
Warum, warum zittern sie?

Ich bin fünfundzwanzig Jahre alt
Und mein Leben ist zerbrochen wie ein Stock
Wenn ich zurückblicke, ein riesiger schwarzer Fleck
Wenn ich nach vorne blicke, ein harter, kalter Fels
Ich fühlte in meinem Leben die Berufung zum Priester
Oder zum Soldaten
Und ich erkannte, dass weder der eine noch der andere
Noch etwas zu verteidigen haben
Ich war Faust
Und ich war Prometheus
Ich verglich das Stäubchen Wissen
Mit dem universellen Staub des Geheimnisses
Und ich entriss dem Himmel das Feuer
Um es meinen Brüdern zu bringen
Der sich als kleines Glühwürmchen erwies
Das leuchtet, ohne zu erleuchten
Und brennt, ohne zu entzünden
Und mein Herz
Das die ganze Erde abklopfte
Auf der Suche nach der Unbekannten und sie nicht fand
Riss Tauben an sich und vergoss heiliges, unschuldiges Blut
Ein Werkzeug der Verstümmelung
Das nicht einmal nach Rache rufen kann
Und als ich alle Legionen der Lebenden zum Kampf rief
Unter dem Motto: "Wer glaubt an Gott?"
Erkannte ich damals
Im blendenden Licht der Wahrheit
Dass in der Tiefe des Abgrunds des All-Lebens
Ein Verbrechen liegt
Und ich mein letztes Banner verbrennen muss
So bin ich nun lebendig ohne Leben
Sehnsüchtig ohne Sehnsucht und irrend ohne Irrtum
Mein Schiff, ohne Kompass und ohne Steuer
Segelt in unbekannte Ferne
So möge sich das Maß meiner Wüste füllen
Ich werde diese Welt verlassen
Deren Intrigen nicht unterhaltsam genug sind
Und deren Leiden nicht gering genug sind, um meine Tränen zu halten
Ich werde mich im schönen
Fürstengrab meiner Ahnen einschließen
Und vielleicht, vielleicht entdecke ich eine neue Welt meiner Seele
Deren Ahnung mir erscheint
Mit unwiderstehlicher Kraft
Jene metaphysische Seite der Seele
Die ich in meinen Träumen sehe
Und im Wachen vergesse
Und so gelingt es mir vielleicht
Die andere Hälfte des Mondes zu besuchen
Die dem irdischen Bewusstsein ewig verdeckt ist
Siehe, es ist ein heller, sonniger Tag
Aber was bedeutet das schon
Meine Seele hat ihr eigenes Licht
Und ihre eigene, von der Sonne unabhängige
Dunkelheit
Gehen wir von hier
Denn für den, der mit einer Kugel auf sein eigenes Herz zielte
Gibt es weder heute noch morgen, weder hier noch dort
Nur unermessliche Königreiche der Gedanken
Eingeschlossen in einer Nussschale

Mutti, ich trinke allein
Mutti, ich weiß nicht wo?
Für alle Kinder bete ich
Mutti, und deine Sünde
Du bist hinter das Haus geflohen
Du bist wie ein Hund geflohen
Aaa