Текст и перевод песни Karaçalı - Mezar Virtüözü

Mezar Virtüözü

Dudak etlerinde kanlı bir tebessüm beliriverse
En ufak olan atlasın hamili benim
Benim soğmamış lavlarıyla taşıyan dağları
Yağmalanmış aşkları
Anakıtaları bire bin acı veren-geren
Siz üzülmeyin azizim! hatıranız dün gibi tertemizdir
Ellerimde büyüyen o kısrağın beyaz yeleleri gibi
Alın terimi titreyen kas liflerime siliyorum
Hatıranıza değil
Kuru ekmeği yağmur suyunda yumuşatıp yediğimiz
O geçlik fakirliklerinden emanettir bana dünya işçiliği
Keder ırgatlığı acemi şairlik ve sırtımda genişleyen bu ceriha
Varsın kasnağa gerdikleri derime karanlıkta işlesinler
Acımasızca hemde kör iğneyle azabı
Bu hazan kurumuş dal uçlarını sallar sadece
Güçsüzüm ve fakat kolayına sağlanmayacak kadar soluk yüzüm bilirim
Saçlarıma düşen hazan - derime işlenen azap
Fedailik çağları fecr-i kazıkmış azizim

Aydınlık uğramazmış bir ömür dar ve yoksul mahallelere
Anneler çile ipiyle örermiş
Ellerine aldıkları kalın tığlarla çocuklarına fakirliği
Değermi yüzüne mıhlanan ayaz kalın bir tabakasından bile sızarmış yere
Bense her gece içimde birilerini gömdüm
Ve nedense ölülerimle ağladım
Bekledim gelirsin diye
Meğer ayrı mezarlıkların melaikeleriymişiz -anladım
Sustuğum gece nöbetlerine inat
Karanlığında şehrin ırzına geçtiğim aşkımla ben
Adını başka kalplerde gördüm
Dillerin ucunda iki kelimeydin
Söyledikçe söylediler
Mezar Virtüözü.

Mona Lisa of the Cemetery

If a bloody smile would appear on your lips
I own the tiniest atlas
Mountains my cold lava carries
Loves that are plundered
Continents bringing - tensioning 1000 pains
My dear, don't be sad! Your memory, like yesterday, is untainted
Like the white mane of that filly growing in my hands
I wipe my sweat on my trembling muscle fibers
Not for your memory
Dry bread softened in rainwater; we ate it
World workmanship is my legacy from that poverty-stricken youth
Drudgery of sorrow, novice poetry, this widening scar on my back
Let them stitch darkness upon my leather stretched on a frame
Ruthlessly, and with a dull needle also torment
This Autumn shakes its dried-up branches
I am frail, yet my pale face is harder to subdue than you know
Autumn on my hair - torment stitched into my skin
Sacrificing ages, sawn at the break of dawn my dear

Light doesn't enter a lifetime of narrow, poor neighborhoods
Mothers with a hemp cord knit
Poverty for their children with the thick needles they take in their hands
Of worth, the hoarfrost clenched to your face, a thick layer leaks to the ground
Every night, inside myself, I buried someone
And for some reason cried with my dead
I waited for you to come
Apparently, we were angels of different cemeteries - I understood
Defying my silent night guards
In the darkness of the city, I fornicated with my love
I saw your name in other hearts
You were two words on the tip of tongues
They kept saying it
Mona Lisa of the Cemetery.