Текст и перевод песни Kitrina Podilata - Yara Yara

Yara Yara

Καθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος
Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό
Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δυο centavos
Κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Βηρυτό

Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά
Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
Και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά

Κούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα
Ναυτάκι του γλυκού νερού
Σε πιάνει μην το πεις αλλού σαν γάτα η λαμαρίνα
Και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού

Το ντύμα πάρε του φιδιού και δος μου ένα μαντίλι
Εγώ, και σ' έγδυσα μπροστά στο γέρο Τισιανό
Βίρα, Κεφαλλονίτισσα, και μάινα το καντήλι
Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό.

Σου πήρα από τη Νάπολη μια ψεύτικη καμέα
Κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί
Πίσω απ' το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία
Έβενος, γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί.

Φώτα του Melbourne. Βαρετά κυλάει ο Yara Yara
Ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά
Φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει δυάρα
Του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά

Γερά την ανεμόσκαλα. Καφέ για τον πιλότο
Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού
Και σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο,
Σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού

Μια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι
Όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; Ματώνει, δε σκοτώνει
Ποιος είπε φούντο; Ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές

Яра Яра

Пока ты засыпал, мыс нёс вахту,
Дома, в квартире, ты позабыл свой амулет.
Ты смеёшься, а я тебя продала в Рио за пару сентаво,
А после снова выкупила тебя в Бейруте задорого.

Пурпурной помадой на моих губах я защищаю тебя,
В твоей руке — твоя трость, а собаки на привязи.
Надо мной море, с которого я стекаю каплями, вытерлось,
И научи меня, как правильно ходить по земле.

Ты носил белоснежный костюмчик с матросским воротником,
Морячок пресной воды.
Как кошка, брезент хватает тебя — никому не говори,
И внезапный порыв ветра ошеломляет.

Возьми змеиную кожу и дай мне платок.
Это я раздевала тебя перед стариком Тицианом,
Вира, кефалонийка, и лампада — мой оберег.
На японском холме покоится последний.

Я привезла тебе из Неаполя поддельную камею
И выцветший коралл в придачу.
За холодильным складом, на пустой набережной —
Эбеновое дерево, язык пламени, на заднем плане — кремовый.

Огни Мельбурна. Скучно течёт Яра Яра
Между огромными, безмолвными грузовиками.
Неся к океану, не давая ни гроша,
Поцелуй девушки, который дорого обошёлся.

Крепче держись за трап. Кофе для пилота.
Вы, закованные в кандалы земной тоски, бледнеете.
А ты, кого я выиграла однажды ночью в лотерею,
Слившись с дымом серой реки, уплываешь.

Хочу лодку, река, чтобы спустить её из картона,
Как те, которыми играют на берегу школьники.
Скажи мне, убивает ли разлука? Убивает, разве нет?
Кто сказал «конец пути»? Ложь. Мы никогда не достигали его.