Текст и перевод песни Kommil Foo - Ik vrees dat je man het weet (live)

Ik vrees dat je man het weet (live)

Liefste schattebout, kleine poezeligheid
Ik bel je liefste, want ik moet iets kwijt
Niks echt concreet
Maar toch iets dat me bellen deed

Niet dat er wat mis zou zijn, ooh integendeel
Maar d' er is een klein détail, niks essentieel
Maar iets dat aan me vreet
Ik vrees dat je man het weet

Vanmorgen dronk ik koffie bij het keukenraam
En k zie tot m'n verbazing plots een kerel staan
Midden in m'n rozen, achteraan m'n huis
Hij is erg breedgeschouderd en struis

Ik denk ik doe alsof m'n neus bloedt, k gedraag me doodnormaal
Dus ik steek m'n hand op, yow!... vriendelijk, joviaal
Maar zijn middelvinger strekt zich, hij komt dreigend naar me toe
En z'n lippen, die lippen fuck you'

Ach, dat tot daar aan toe, laat dat nog toeval zijn
Misschien verwart die man mijn tuin met publiek domein
En ik ben geen profeet
Maar ik vrees toch dat je man het weet

Ik denk... ik negeer hem, geen paniek, geen stress
Maar dan zie ik uit m'n ooghoek zijn groene battledress
In z'n knuistige vuist, volstrekt illegaal
Een bazooka van zwart roestvrij staal!

Ik probeer nog te grappen: afghanistan ligt daar
Maar hij heeft geen gevoel voor humor, hij maakt z'n wapen klaar
Hij schoudert het monster, trefzeker en bekwaam
En richt het op m'n keukenraam

Ooh je weet m'n lief, ja dat huis van mij
M'n eigen nest, m'n trots, m'n levenskarwei
Ik meld met lichte spijt
Dat huis is verleden tijd

Daar lag ik dus, dakloos, bedolven onder steen
En ik voelde me, dat geef ik toe, een tikkeltje alleen
Maar al spoedig zag ik in een flits het relatieve van een huis
De kosmos wordt mijn nieuwe thuis

Dus ik bevrijd me, sta op, loop moedig naar hem toe
Hoewel lopen een groot woord is, eigenlijk hop ik naar hem toe,
Maar ik lijk iets te missen, ik voel me wat bedrukt
Die bom heeft m'n been afgerukt

Maar ik laat me niet kisten door het deserteren van een been
Ik ga m op z'n smoel slaan, ik haal uit en meteen
Blijkt, m'n arm hing los in m'n mouw
En verdwijnt nu bij de buren in de schouw

Maar wat kan mij die arm schelen, een mens heeft er immers 2
Dus op 1 been val ik aan, met een sprong, recht door zee
De sprong op zich was mooi, maar de landing eerder slecht
Die zak had een landmijn gelegd

Ach dat allemaal tot daar aan toe, laat dat dan nog toeval zijn
Maar de waarheid roert zich meer en meer in m'n brein
Een waarheid die aan me vreet
Schat, ik ben bijna zeker dat je man het weet

Liefste schattebout, t klinkt misschien wat plomp
Je minnaar is helaas gereduceerd tot romp
Maar wat ik zeggen wou
Liefste, die romp houdt van jou

En als die liefde wederkerig is, m'n kleine hartendief
Doe me een plezier, en red me asjeblief
Je man heeft me begraven, ergens ver weg in een veld
2 meter diep welgeteld

Al is de toestand ernstig, geen reden tot paniek
Heb vertrouwen in het wonder der telefoontechniek
Maar haast je, want ik voel, er is iets dat aan me vreet
En het vreet deze keer heel concreet

Neem de E40, je rijdt Brussel voorbij
Na een klein uurtje bollen, kom je in de maas-vallei
Daar zie je een bord met... piep... liefste, dat piepje, dat ik net binnenkreeg
Zeg niet dat dat betekent... de batterij is bijna...

I Fear Your Husband Knows (live)

My dearest darling, my sweet little dove,
I'm calling, my love, with something to share,
Nothing concrete, I confess,
But something that filled me with care.

Not that anything's wrong, oh quite the reverse,
But there's a small detail, nothing perverse,
Yet it gnaws at my soul,
I fear your husband knows, I fear he's been told.

This morning, I sipped coffee by the kitchen pane,
And to my surprise, a man did appear,
Amidst my roses, behind my humble home,
Broad-shouldered and burly, he did roam.

I thought I'd act normal, pretend I'm unaware,
So I raised my hand, "Yo!" with a friendly flair,
But his middle finger shot up, he approached with a threat,
And his lips, those lips, mouthed a silent "fuck you" yet.

Oh, let's dismiss that, a mere coincidence,
Perhaps he mistook my garden for public expense,
I'm no fortune teller, it's true,
But I fear your husband knows, I do.

I thought, "Ignore him, no panic, no stress,"
But then I saw, from the corner of my eye, his green battledress,
In his calloused fist, a sight quite illegal,
A bazooka of black, rust-free metal!

I tried to joke, "Afghanistan's that way, friend,"
But humor he lacked, his weapon did extend,
He shouldered the monster, with skill and with might,
And aimed it at my kitchen window, bathed in sunlight.

Oh, you know my love, that house of mine,
My own nest, my pride, my life's design,
I report with slight despair,
That house is no longer there.

There I lay, homeless, buried beneath the stones,
And I felt, I admit, a bit alone,
But soon I saw, in a flash so bright,
The cosmos would be my new home, filled with light.

So I freed myself, stood up, and walked his way,
Though "walk" is a stretch, more like a hop and sway,
Something felt amiss, a sense of dismay,
The bomb had blown my leg away.

But I wouldn't be defeated by a missing limb,
I'd punch him in the face, give him a taste of grim,
But as I swung, I realized with dread,
My arm hung loose, landed in the neighbor's chimney instead.

But what's an arm, a man has two, you see,
So on one leg I charged, a leap, wild and free,
The jump was graceful, but the landing quite amiss,
The bastard had planted a landmine, with a kiss.

Oh, let's dismiss that, a mere coincidence still,
But truth stirs within my mind, against my will,
A truth that eats at my core,
Darling, I'm almost certain your husband knows, and more.

My dearest darling, it may sound absurd,
Your lover's reduced to a torso, unheard,
But what I meant to say,
My love, this torso loves you, come what may.

And if this love's reciprocated, my sweet little thief,
Do me a favor, and rescue me, please, for relief,
Your husband buried me, somewhere far in a field,
Two meters deep, my fate sealed.

Though the situation's dire, no need for despair,
Have faith in the wonders of telephone repair,
But hurry, for I feel something gnawing at me,
And this time, it's quite concrete, you see.

Take the E40, past Brussels you'll ride,
After an hour's drive, the Meuse Valley you'll find,
There you'll see a sign with... beep... darling, that beep I just heard,
Don't say it means... the battery's almost...