Текст и перевод песни Koro - Sakarya Türküsü

Sakarya Türküsü

İnsan bu, su misali, kıvrım kıvrım akar ya;
Bir yanda akan benim, öbür yanda Sakarya.
Su iner yokuşlardan, hep basamak basamak;
Benimse alın yazım, yokuşlarda susamak.
Her şey akar, su, tarih, yıldız, insan ve fikir;
Oluklar çift; birinden nur akar; birinden kir.
Akışta demetlenmiş, büyük, küçük, kâinat;
Şu çıkan buluta bak, bu inen suya inat!
Fakat Sakarya başka, yokuş mu çıkıyor ne,
Kurşundan bir yük binmiş, köpükten gövdesine;
Çatlıyor, yırtınıyor yokuşu sökmek için.
Hey Sakarya, kim demiş suya vurulmaz perçin?
Rabbim isterse, sular büklüm büklüm burulur,
Sırtına Sakaryanın, Türk tarihi vurulur.
Eyvah, eyvah, Sakaryam, sana mı düştü bu yük?
Bu dâva hor, bu dâva öksüz, bu dâva büyük! .

Ne ağır imtihandır, başındaki, Sakarya!
Binbir başlı kartalı nasıl taşır kanarya?

İnsandır sanıyordum mukaddes yüke hamal.
Hamallık ki, sonunda, ne rütbe var, ne de mal,
Yalnız acı bir lokma, zehirle pişmiş aştan;
Ve ayrılık, anneden, vatandan, arkadaştan.
Şimdi dövün Sakarya, dövünmek vakti bu ân;
Kehkeşanlara kaçmış eski güneşleri an!
Hani Yunus Emre ki, kıyında geziyordu;
Hani ardına çil çil kubbeler serpen ordu?
Nerede kardeşlerin, cömert Nil, yeşil Tuna;
Giden şanlı akıncı, ne gün döner yurduna?
Mermerlerin nabzında hâlâ çarpar mı tekbir?
Bulur mu deli rüzgâr o sedayı: Allah bir!
Bütün bunlar sendedir, bu girift bilmeceler;
Sakarya, kandillere katran döktü geceler.

Vicdan azabına eş, kayna kayna Sakarya,
Öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya!

İnsan üç beş damla kan, ırmak üç beş damla su;
Bir hayata çattık ki, hayata kurmuş pusu.
Geldi ölümlü yalan, gitti ölümsüz gerçek;
Siz, hayat süren leşler, sizi kim diriltecek?
Kafdağını assalar, belki çeker de bir kıl!
Bu ifritten sualin, kılını çekmez akıl!
Sakarya, sâf çocuğu, mâsum Anadolunun,
Divanesi ikimiz kaldık Allah yolunun!
Sen ve ben, gözyaşiyle ıslanmış hamurdanız;
Rengimize baksınlar, kandan ve çamurdanız!
Akrebin kıskacında yoğurmuş bizi kader;
Aldırma, böyle gelmiş, bu dünya böyle gider!
Bana kefendir yatak, sana tabuttur havuz;
Sen kıvrıl, ben gideyim, Son Peygamber Kılavuz!

Yol onun, varlık onun, gerisi hep angarya;
Yüzüstü çok süründün, ayağa kalk, Sakarya

Sakarya Folk Song

Man is like water, winding and flowing;
On one side, I flow, on the other, Sakarya.
Water descends from slopes, step by step;
My fate is to thirst on slopes.
Everything flows, water, history, stars, man, and ideas;
There are two streams; light flows from one, and filth from the other.
The universe, great and small, is gathered in the flow;
Look at that rising cloud, defying the descending water!
But Sakarya is different, is it climbing a slope,
A burden of lead weighs on its foamy body;
It bursts and tears to climb the slope.
Hey Sakarya, who said water cannot be riveted?
If God wills, waters will bend and twist,
Turkish history will be riveted on the back of Sakarya.
Alas, alas, Sakarya, has this burden fallen upon you?
This cause is lowly, this cause is orphaned, this cause is great!.

What a heavy trial, upon your head, Sakarya!
How can a canary carry a thousand-headed eagle?

I thought man was the bearer of the sacred burden.
For bearing burdens, there is neither rank nor wealth,
Only a bitter morsel, a meal cooked with poison,
And separation from mother, homeland, and friends.
Now beat yourself, Sakarya, this is the time to beat yourself;
Remember the old suns that have escaped to the galaxies!
Where is Yunus Emre who used to wander on the shore;
Where is the army that scattered domes like freckles behind it?
Where are your brothers, the generous Nile, the green Danube;
When will the glorious raider return to his homeland?
Does the tekbir still beat in the pulse of the marbles?
Will the mad wind find that sound: Allah is one!
All these are in you, these complicated riddles;
Sakarya, the nights have poured tar on the lamps.

Equal to the agony of conscience, boil and bubble, Sakarya,
You are a stranger in your own land, an outcast in your own homeland!

Man is a few drops of blood, a river is a few drops of water;
We have come to a life that has ambushed life.
Mortal lies have come, immortal truths have gone;
You, living corpses, who will resurrect you?
Even if they hang Mount Qaf, it might pull a hair!
Reason cannot answer the question of this demon!
Sakarya, the pure child of innocent Anatolia,
You and I are the only madmen left on the path of God!
You and I are made of dough soaked in tears;
Let them look at our color, we are made of blood and mud!
Fate has kneaded us in the claws of a scorpion;
Never mind, it has been this way, this world will go on like this!
My bed is my shroud, your pool is your coffin;
You curl up, I will go, the Last Prophet is my Guide!

The path is his, existence is his, the rest is all drudgery;
You have crawled on your face too much, get up, Sakarya.