Текст и перевод песни Korpiklaani - Tuuleton

Tuuleton

Tuuleton näitä puita ei koske
Sen itku peittänyt kaiken maan
Tuuleton voisi hiljainen olla
Vaan se yllä kulkiessa huomataan
Istuu vaiti, makaa kuura kasvoilla
Kun aamu syntyy takaa pimeän
Paikalleen päätyy jokainen meistä
Eivät yksin kulje pään yli jäätyneet
Saarelle saapuu hiljaiset kurjet
Joiden auraan yhtyy jäästä selvinneet
Painuu pää, lipuu luopuneen lautta
Jään kiilto kuin taivaan kautta hohtaa
Kituvana astuu sammalmättään – Tuuleton
Ikijoissa juuret jäätää puita
Ikävä ei souda vastaan, istuu vierelle:
Ikävässä kaikuni on kovempi!
Alenevan elon vuoksi rastaidenkin
Talvitie kulkisi päältäni!
Hangella hiljainen Tuuleton!
Pään yltä tuntuu kaikki maa nyt menevän
Eivät minua mukaan ottaneet
Jään seuraan hiljaa katoavan tuulen
Ylitsemme käyvät siipein taipaleet
Varjot kuin valoja yllä pimeän maan sylien
Valot kuin tuntemattomien askeleet
Yölliset kuin päiviä päällä päivätönten kylien
Alleni jäähän kylmät jalkani jäätyneet
Kituvana astuu sammalmättään – Tuuleton
Joen lautta kylmää jalkaluita
Ikävä ei souda vastaan, istuu vierelle:
Ikävässä kaikuni on kovempi!
Alenevan elon vuoksi rastaidenkin
Talvitie kulkisi päältäni!
Rastaiden taipaleet näen jäältäni
Talvitie kulkisi päältäni!
Hangella hiljainen Tuuleton!

Безветрие

Безветрие эти деревья не касается,
Его плач покрыл всю землю.
Безветрие могло бы тихим быть,
Но оно, когда проходишь мимо, замечается.
Сидит молча, лежит иней на лице,
Когда утро рождается из-за тьмы.
На свое место приходит каждый из нас,
Не одни бродят те, чьи головы покрыты льдом.
На остров прибывают тихие журавли,
К чьей ауре присоединяются пережившие лед.
Опускается голова, плывет плот отрекшегося,
Блеск льда словно сквозь небеса сияет.
Из последних сил ступает по моховому ковру – Безветрие.
В вечных реках корни деревьев сковывает льдом.
Тоска не гребет навстречу, сидит рядом:
В тоске мой отзвук громче!
Ради угасающей жизни даже дроздов
Зимний путь прошел бы надо мной!
На снегу тихое Безветрие!
Над головой чувствую, как вся земля уходит,
Меня с собой не взяли.
Остаюсь с безмолвно исчезающим ветром,
Над нами крыльями проходят пути.
Тени как огни над объятиями темной земли,
Огни как шаги незнакомцев.
Ночные как дни над деревнями дневного света,
Подо мной во льду мои холодные, замерзшие ноги.
Из последних сил ступает по моховому ковру – Безветрие.
Речной плот холодит кости ног.
Тоска не гребет навстречу, сидит рядом:
В тоске мой отзвук громче!
Ради угасающей жизни даже дроздов
Зимний путь прошел бы надо мной!
Пути дроздов вижу со своего льда,
Зимний путь прошел бы надо мной!
На снегу тихое Безветрие!